Η Κρίστεν και ο Τζέιμς καταφθάνουν στο απομονωμένο εξοχικό σπίτι των γονιών του Τζέιμς, αναζητώντας λίγες στιγμές ηρεμίας και ξεκούρασης. Δεν γνωρίζουν όμως ότι πρόκειται να ζήσουν την πιο εφιαλτική νύχτα της ζωής τους, όταν τρεις μεταμφιεσμένοι άγνωστοι κάνουν την εμφάνισή τους έξω από το σπίτι και αρχίζουν να τρομοκρατούν το ζευγάρι. Η Κρίστεν και ο Τζέιμς προσπαθούν με κάθε μέσο να ξεφύγουν, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα δικά τους άγρια ένστικτα…
Σκηνοθεσία:
Bryan Bertino
Κύριοι Ρόλοι:
Liv Tyler … Kristen McKay
Scott Speedman … James Hoyt
Gemma Ward … Dollface
Kip Weeks … ο άντρας με τη μάσκα
Laura Margolis … Pin-Up Girl
Glenn Howerton … Mike
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Bryan Bertino
Παραγωγή: Doug Davison, Nathan Kahane, Roy Lee
Μουσική: tomandandy
Φωτογραφία: Peter Sova
Μοντάζ: Kevin Greutert
Σκηνικά: John D. Kretschmer
Κοστούμια: Susan Kaufmann
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Strangers
- Ελληνικός Τίτλος: Κλείδωσες;
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- The Strangers: Ματωμένη Νύχτα (2018)
- Κλείδωσες; Οι Άγνωστοι (2024)
- Κλείδωσες; Οι Άγνωστοι 2 (2024)
- The Strangers: Chapter 3 (2025)
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο υπό οποιαδήποτε ιδιότητα στο σινεμά για τον Bryan Bertino.
- Το σενάριο επίσημα είναι επηρεασμένο από τις δολοφονίες των οπαδών του Charles Manson, αλλά και μια σειρά από εισβολών σε σπίτια στην περιοχή όπου μεγάλωνε μικρός ο Bertino. Κάποιοι όμως δημοσιογράφοι εντόπισαν περισσότερες ομοιότητες με τη στυγνή δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων σε σπίτι στο Κέντι της Καλιφόρνιας το 1981, μια υπόθεση που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως δεν είχε σχέση αυτό, όπως και η γαλλική ταινία Εκείνοι (Ils), που δύο χρόνια πριν ασχολήθηκε με παρεμφερές θέμα.
- Το σενάριο είχε τίτλο “τα πρόσωπα”, και ήταν το τρίτο -όλα τρόμου- που είχε γράψει ο Bertino, χωρίς να έχει καταφέρει να φέρει κάποιο σε παραγωγή. Η κρίσιμη κίνηση του ήταν ότι το έθεσε υποψήφιο σε διαγωνισμό σεναρίου, καταφέρνοντας μέσω αυτού να το πουλήσει στη Universal Pictures. Δεν ήταν όμως στα πλάνα του στούντιο να του δώσει και τη σκηνοθεσία, προσεγγίζοντας για το πόστο αυτό τους Justin Lin και Mark Romanek. Αφού δεν έβρισκε διαθέσιμη λύση, η Universal προώθησε την ταινία στη θυγατρική της, Rogue Pictures, οι οποίοι και προσέλαβαν τον Bertino παρά την απουσία εμπειρίας του.
- Η Thandiwe Newton και η Charlize Theron είχαν δείξει ενδιαφέρον για τον πρώτο ρόλο, αλλά ο σκηνοθέτης κοιτούσε εξαρχής την περίπτωση της Liv Tyler. Εκείνη διάβασε το σενάριο κατά τη διάρκεια αεροπορικής πτήσης και δήλωσε θαυμάστρια του.
- Το σπίτι της ταινίας κατασκευάστηκε 16 χιλιόμετρα από το Φλόρενς της Καλιφόρνιας, σχεδιασμένο όμως να μοιάζει με αγροικία δεκαετίας του 1970 αλά Τέξας.
- Οι μάσκες επιλέχτηκαν όλες από τον σκηνοθέτη, έχοντας τη λογική τού ότι μπορεί να είχαν αγοραστεί από αληθινούς δολοφόνους σε οποιοδήποτε κατάστημα.
- Το φινάλε άλλαξε μετά τις δοκιμαστικές προβολές, μια και το κοινό έδειχνε να μη θέλει να εμφανίζονται τα πρόσωπα των δολοφόνων.
- Το φιλμ αποτέλεσε ένα sleeper-hit, όπως ονομάζονται οι απροσδόκητες επιτυχίες στην αμερικανική τέχνη. Αφού αρχικά άλλαξε ημερομηνία εξόδου κατά 6 μήνες, και ενώ είχε κόστος μόλις 9 εκατομμύρια δολάρια, πέτυχε εισπράξεις των 82,4. Ακολούθως ήρθε και η cult φήμη, με τον Bertino να μη γνωρίζει άλλη επιτυχία σκηνοθετικά, αλλά να αναλαμβάνει σεναριακά τα σίκουελ που επακολούθησαν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/8/2008
Ένα σφινάκι τρόμου είναι στην πραγματικότητα το νέο χιτ του είδους, που έκλεισε πάνω από τα 80 εκατομμύρια δολάρια, κοστίζοντας μονάχα 9. Είναι ο φυσικός απόγονος των Ο Σχιζοφρενής με το Πριόνι και Παρασκευή και 13, αφού όμως δανείζεται το κεντρικό του θέμα από το Παράξενα Παιχνίδια του Haneke…
Απλά, απλούστατα τα πράγματα. Το σενάριο μπορεί και να χώρεσε μέσα σε τρεις σελίδες, λιγότερες ίσως από την παρτιτούρα του σάουντρακ ή καλύτερα των ηχητικών εφέ. Απώτερος στόχος είναι τα πρωτογενή ένστικτα μας και το να μας κάνει να νιώσουμε πως θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς. Δύο άνθρωποι πασχίζουν να επιβιώσουν της παράλογης επίθεσης/πολιορκίας τριών παρανοϊκών δολοφόνων και ήδη μάθατε μία πλήρη ανάλυση της πλοκής.
Βέβαια η ταινία διαφημίζει πως βασίζεται σε αληθινά περιστατικά (ουσιαστικά αυτό δεν απορρέει πειστικά από τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, πέρα από το φυσιολογικό να έχει γίνει κάτι κοντινό), και αυτό ίσως, μαζί με κάποια επιμέρους ακόμα στοιχεία, εκδηλώνει απλά την υπεροψία του δημιουργού. Τα αρκετά ασθενές σοκ, που θα τρόμαζε μονάχα ένα κοινό των 1980, και η επανάληψη του δολοφόνου με τη μάσκα φανερώνουν τα στενά όρια της παραγωγής. Το στοίχημα κερδίζεται, όσο είναι δυνατόν να πούμε κάτι τέτοιο, από τρία γεγονότα. Το πρώτο είναι ο αρχικός υπαινικτικός τρόμος, δηλαδή έως ότου ο εφιάλτης πάρει οπτική υπόσταση. Το δεύτερο είναι δύο γερά σοκ, ως εικόνες, που αξίζουν τη συγκέντρωση μας στην οθόνη. Το τρίτο είναι το συνεχές κλίμα αγωνίας, που επιτείνεται από την ηχητική μπάντα και άμεσο σκοπό έχει να μη μας αφήσει ήσυχους.
Το λάθος του τελείως άπειρου σκηνοθέτη έχει γίνει όταν τελειώνει ο υπαινιγμός και ενώ έχει δηλώσει αέναα πως η ιστορία παίζει με τον ρεαλισμό. Οι δολοφόνοι όμως εμφανίζονται και χάνονται μέσα σε δευτερόλεπτα. Δηλαδή για να δεχτούμε ρεαλιστικά αυτό το γεγονός πρέπει να δεχτούμε και ότι πρόκειται για φαντάσματα! Υπερρεαλισμός ή φτηνή λύση και απειρία-έλλειψη φαντασίας του δημιουργού; Θα μου πείτε ότι και ο Τζέισον του Παρασκευή και 13 έκανε τέτοιου είδους εμφανίσεις/εξαφανίσεις αλλά ποιος σας είπε ότι και αυτός, ποιοτικά, άξιζε για περισσότερο του μετρίου;
Συνοπτικά, ο πρωτοεμφανιζόμενος Bryan Bertino παίζει με τον ρεαλισμό και τα πρωτογενή μας ένστικτα για να παρουσιάσει ένα σφινάκι, λόγω διάρκειας, τρόμου και αγωνίας. Θα ξεχωρίσει εκεί που είναι παραδοσιακός, δηλαδή πιστός στις ρίζες του είδους, θα χάσει πολλά εκεί που χρειαζόταν σενάριο και όχι εύκολος σουρεαλισμός. Παρότι ποιοτικά δεν μπορεί να ξεχωρίσει σαν ταινία, κάνει τη δουλειά του μία χαρά και σίγουρα θα ικανοποιήσει αρκετούς θεατές, κυρίως νεαρής ηλικίας, που αποζητούν «χτυποκαρδιακή» και όχι πνευματική διέγερση. Γιατί απλά ίσως πρόκειται για τη σπουδαιότερη ανεγκέφαλη πρόταση της χρονιάς, αιώνες μακριά από το συγγενές Παράξενα Παιχνίδια του Haneke. Και μία συμβουλή… Όταν διαισθανόμαστε μεγάλο κίνδυνο, πρώτα παίρνουμε την αστυνομία και μετά τον γκόμενο…
Βαθμολογία: