
Ο Κρίστιαν είναι ο ευυπόληπτος διευθυντής του μουσείου σύγχρονης τέχνης, ένας διαζευγμένος αλλά αφοσιωμένος πατέρας που οδηγεί ηλεκτρονικό αυτοκίνητο και συμπαραστέκεται όπου υπάρχει πρόβλημα. Επόμενο μεγάλο έκθεμα του μουσείου είναι το Ορθογώνιο, μια εγκατάσταση που καλεί τους περαστικούς στον αλτρουισμό, θυμίζοντας τους τον ρόλο ενός υπεύθυνου στην κοινωνία ατόμου. Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να παραμείνεις πιστός στα ιδανικά σου. Η ανόητη αντίδραση του Κρίστιαν προς τον κλέφτη του τηλεφώνου του τον οδηγεί σε ντροπιαστικές καταστάσεις. Την ίδια ώρα, τον πρακτορείο του μουσείου έχει απρόοπτα ετοιμάζει μια καμπάνια για το Ορθογώνιο. Η έκρηξη του ανεξέλεγκτου Κρίστιαν οδηγεί αυτόν, όπως και το μουσείο, σε κρίση.
Σκηνοθεσία:
Ruben Ostlund
Κύριοι Ρόλοι:
Claes Bang … Christian
Elisabeth Moss … Anne
Dominic West … Julian
Terry Notary … Oleg Rogozjin
Christopher Laesso … Michael
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ruben Ostlund
Παραγωγή: Philippe Bober, Erik Hemmendorff
Φωτογραφία: Fredrik Wenzel
Μοντάζ: Ruben Ostlund, Jacob Secher Schulsinger
Σκηνικά: Josefin Asberg
Κοστούμια: Sofie Krunegard
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Square
- Ελληνικός Τίτλος: Το Τετράγωνο
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Σουηδία).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερης κωμωδίας, σκηνοθεσίας, αντρικής ερμηνείας (Claes Bang), σεναρίου και σκηνικών στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στα βραβεία Guldbagge, τα εθνικά βραβεία της Σουηδίας. Υποψήφιο για ακόμα 4, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Η ιστορία είναι εν μέρει εμπνευσμένη από ένα ινσταλέισον που είχε παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μαζί με τον παραγωγό Kalle Boman το 2014, και εν μέρει από ένα διαβόητο περιστατικό το 1996 με τον ρώσο καλλιτέχνη Oleg Kulik.
- Ο ηθοποιός που παίζει τον Όλεγκ και σε μια χαρακτηριστική σκηνή μιμείται τον πίθηκο, είναι ο αμερικανός κασκαντέρ Terry Notary, που είχε συμμετοχή στους Πλανήτες των Πιθήκων. Ο σκηνοθέτης τον ανακάλυψε γκουγκλάροντας “ηθοποιός που μιμείται πιθήκους” και είδε έτσι μία εμφάνιση του Αμερικανού. Για τη συγκεκριμένη σκηνή, χρησιμοποιήθηκαν 300 κομπάρσοι.
Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου
Έκδοση Κειμένου: 11/1/2021
Πιθανώς ορμώμενο από το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσσώ και φτάνοντας ως το άλλο άκρο της Κομιντέρν (σοσιαλφασισμός), το φιλμ του Ruben Ostlund είναι ένα σατιρικό δράμα, έμμεση βολή στη σοσιαλδημοκρατία και σ’ ό,τι συνεπάγεται το «καθεστώς» της. Συγκεκριμένα, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εστιάζει στην πρωταγωνιστική θέση που κατέχει στη σημερινή εποχή η contemporary-art, την οποία και καυτηριάζει ως παρηκμασμένο «παράγωγο» μιας αναπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Βάσει των παραπάνω μπορεί κανείς να αιτιολογήσει όχι μόνο τη σατιρική αλλά και τη – διαμέσου της σύγχρονης τέχνης- ματιά που επιλέγει να υιοθετήσει ο σκηνοθέτης, η οποία δεν μπορεί παρά να οφείλεται στο γεγονός πως η ταινία θίγει στην ουσία ένα εξαιρετικά επίκαιρο, πολιτικής φύσεως ζήτημα, αυτό της κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο σκηνοθέτης της βέβαια δεν θα σταματήσει στο ζήτημα αυτό, κάνοντας μας επιπροσθέτως να σκεφτούμε πως -όντως- μετά το τέλος της κοινωνίας έπεται το χάος. Και το θέμα που διαμορφώνεται ευθύς εδώ (βάσει πάντα της ματιάς του «προβοκάτορα» σκηνοθέτη) είναι για ποιο ακριβώς χάος μιλάμε…
Γιατί αν είναι να έχουμε να κάνουμε με την «παράδοξη» συνάντηση του Christian με τον τεράστιο χιμπατζή, που φιλοξενεί (ως κατοικίδιο) η δημοσιογράφος Αnne στο σπίτι της, ή με τη φασιστική συμπεριφορά του Oleg στον Julian και στους υπόλοιπους καλεσμένους της κοσμικής εκδήλωσης, στα πλαίσια της οποίας διαδραματίζεται η monkey-performance του, πολλοί μα πολλοί λίγοι από μας θα επιθυμούσαν τη διάλυση της κοινωνίας και του καθεστώτος της όπως τα γνωρίζουμε….
Βαθμολογία: