Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, ένα 9χρονο αγόρι, ο Μάρτιν, δέχεται με χαρά την παρέα του νέου θετού του αδελφού, Ντοβίντλ. Ο αδελφός του είναι ήδη στην ηλικία του ένας πολυτάλαντος βιολιστής, και μόλις έφτασε στο Λονδίνο από τη Βαρσοβία. Τα χρόνια περνούν, και λίγο πριν δώσει στα 21 του χρόνια ένα καίριο ρεσιτάλ, ο Ντοβίντλ εξαφανίζεται δίχως να αφήσει πίσω ένα ίχνος. Αυτό θα φέρει ντροπή και καταστροφή στη θετή του οικογένεια. Χρόνια αργότερα, όταν πια ο Μάρτιν έχει φτάσει στα 56 του, παρατηρεί έναν νεαρό βιολιστή που το παίξιμο μου έχει κάτι που μονάχα ο χαμένος αδελφός του θα μπορούσε να του έχει μεταβιβάσει.
Σκηνοθεσία:
Francois Girard
Κύριοι Ρόλοι:
Tim Roth … Martin Simmonds
Clive Owen … Dovidl Rapoport
Catherine McCormack … Helen Simmonds
Stanley Townsend … Gilbert Simmonds
Jonah Hauer-King … Dovidl Rapoport (17-23 ετών)
Gerran Howell … Martin Simmonds (17-23 ετών)
Luke Doyle … Dovidl Rapoport (9-13 ετών)
Misha Handley … Martin Simmonds (9-13 ετών)
Magdalena Cielecka … Anna Wozniak
Saul Rubinek … Κος Feinman
Eddie Izzard … ραδιοφωνικός εκφωνητής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeffrey Caine
Παραγωγή: Nick Hirschkorn, Lyse Lafontaine, Robert Lantos
Μουσική: Howard Shore
Φωτογραφία: David Franco
Μοντάζ: Michel Arcand
Σκηνικά: Francois Seguin
Κοστούμια: Anne Dixon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Song of Names
- Ελληνικός Τίτλος: Η Αναζήτηση
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Song of Names του Norman Lebrecht.
Παραλειπόμενα
- Ο πρωτοεμφανιζόμενος Luke Doyle επιλέχτηκε όντας βιρτουόζος στο βιολί από πολύ μικρή ηλικία.
- Αυτή ήταν η πρώτη ταινία που πήρε άδεια για γύρισμα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα, όπου εξοντώθηκαν σε αυτό από 800 έως 900 χιλιάδες Εβραίοι, Πολωνοί και Ρομά από τους ναζί.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Τα δύσκολα κομμάτια που ακούγονται από βιολί ανήκουν στον παγκοσμίως αναγνωρισμένο βιολιστή Ray Chen.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/4/2020
Ελπίζω να μην απευθύνομαι σε προκατειλημμένους με τους Εβραίους αναγνώστες, γιατί φοβάμαι πως οι συγκεκριμένοι θα έπρεπε -κακώς- να απορρίψουν τη συγκεκριμένη ταινία δίχως σκέψη. Για να προσγειωθούμε όμως και λίγο στη λογική, ακόμα και αν δεν μεταπείθονται για το παράλογο της όλης συνωμοσιολογίας, καλό θα ήταν να εξαιρέσουν αυτής τον απλό λαό, που δεν χαίρει ανωτέρων αξιωμάτων από έναν οποιοσδήποτε αντίστοιχο άλλης εθνότητας…
Ο Francois Girard επιστρέφει στο βιολί που τον έκανε γνωστό στις αρχές του, αλλά αυτή τη φορά δεν το έχει ως επίκεντρο. Ακόμα κι έτσι, όμως, αυτό είναι που αποτελεί το ουσιαστικότερο συστατικό του, μια και οι μελωδίες που ακούγονται είναι ό,τι καλύτερο έχει εντέλει να προσφέρει το φιλμ. Πρόκειται για ιστορία που θέλει να δώσει βάση στην εσωτερικότητα, αλλά ο καναδός δημιουργός δεν έχει τους τρόπους να την εμποτίσει με κάτι που θα έφτανε ως εμάς. Πρόκειται δε για μια τυπικής κατάρτισης ταινία, αυτό το δράμα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πολλά χρόνια τώρα, με το συν ότι δεν γίνεται εκείνο το «λαθάκι» που θα μας πετούσε κι εκτός θέασης.
Η πίσω-μπρος διαδρομή που επιλέγει ο Girard στην εξέλιξη της πλοκής του γίνεται με μια αρμονία, αλλά προσωπικά δεν με έπεισε ότι αυτός ήταν και ο σωστός τρόπος αφήγησης. Δεν προσθέτει ούτε στον δραματικό τόνο, ούτε σε αυτόν του μυστηρίου, κι αν κάνει κάπου το «θαύμα» της, είναι στην έλλειψη εξάρσεων σε σχέση με όσα αφορούν το παρόν. Σαν να έχει γίνει φιλμάρισμα σχολής πια αυτό το χρονολογικό μπέρδεμα, έχοντας πλέον περισσότερες συγγένειες με τον ακαδημαϊσμό, παρά τον Πολίτη Κέιν.
Ό,τι και να λέμε, πάντως, η ιστορία ρέει, και αισθάνεσαι τη μάχη του δημιουργού να σου περάσει το μήνυμα που βρήκε στο βιβλίο του Norman Lebrecht. Το πρόβλημα με αυτό είναι πως εδώ εισβάλει ο παράγοντας θρησκεία, σε σημείο να μην μπορείς να αντιστοιχίσεις οικουμενικά το μήνυμα, παρότι αυτό θα έπρεπε να είναι ο αρχικός σκοπός. Όσο πνευματικό κι αν είναι το απόφθεγμα, δεν παύει να σερβίρεται ως προσηλυτισμός, με το μόνο εντέλει χρήσιμο που βγαίνει από εδώ να είναι αυτό που ήδη θα έπρεπε να έχουμε μελετήσει: την τραγωδία του Ολοκαυτώματος σε σχέση με το κάθε άτομο ξεχωριστά.
Ερμηνείες δεν θα βρείτε εδώ. Όλοι υπηρετούν έναν σοβαρό τόνο με ελάχιστες εκρήξεις (χωρίς να υπάρχει καν αντιδιαστολή χαρακτήρων κάπου), ενώ το γνωρίζαμε κι από τις προηγούμενες δουλειές του, ότι ο Girard δεν θέλει περισσότερα από τους ηθοποιούς του πέρα από ένα σταθερό ύφος. Ένα ύφος όμως που συμπληρώνεται από αρκετές επιμέρους θεματικές, ένα έστω και μικρής δυναμικής μυστήριο, ένα φινάλε που κλείνει ομαλά το φιλμ, και εντέλει μια ταινία που έχει το ενδιαφέρον της, ακόμα κι αν κουβαλάει αρκετά για να της επισυνάψεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
