Ο Χιονάνθρωπος

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/8/2018

Αναρωτιέται κανείς, πώς με τέτοιο επιτελείο ηθοποιών και συντελεστών βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Κοιτώντας στην αρχή της ταινίας τους τίτλους ονομάτων, δεν γίνεται να μην περιμένεις μονάχα το καλύτερο. Πόσο μάλλον, με τη σκέψη ότι ακόμα κι ο Martin Scorsese ήταν στα πρόθυρα να επιλέξει να διασκευάσει αυτός το βιβλίο του Jo Nesbo, λες ότι λογικά θα υπάρχει και μια στέρεα πηγή επί του κειμένου. Και τελικά, το πού ακριβώς έγινε το μεγάλο κακό, ειλικρινά δεν είμαι σε απόλυτη θέση να σας πω…

Αφήνοντας για μετά το αυτονόητο -με τέτοιο επιτελείο- περί τεχνικής αριστείας, έχουμε μπροστά στα μάτια μας ένα σενάριο μυστηρίου, που μονάχα μυστήριο και θρίλερ δεν απορρέει από δαύτο. Είναι σαν να αγνοούνται βασικές αρχές του είδους, ειδικά όσον αφορά τη συμμετοχή του θεατή στην υπόθεση. Ενδιάμεσα η ταινία θέτει κάποιους ύποπτους, μα αυτοί είναι τόσο κραυγαλέα απορριπτέοι ακόμα και για έναν «ερασιτέχνη» θεατή, αφού ούτε συνδέονται αυτοί οι ύποπτοι με κάποιο σοβαρό στοιχείο της υπόθεσης, ούτε έχει κάποιο απώτερο νόημα και ουσία, σύμφωνα με όσα παρακολουθούμε πάντα, να είναι αυτοί οι ένοχοι. Και ακόμα χειρότερα, η ταινία προχωρώντας αντί να προσπαθεί να πολλαπλασιάζει τους ύποπτους, σπεύδει γρήγορα-γρήγορα και έναν-έναν και τους διαγράφει από τη λίστα, προσφέροντας τους τα πλέον ακλόνητα οπτικά άλλοθι. Ειδικά, ο κεντρικός ήρωας δεν έπρεπε επ’ ουδενί να λείπει από αυτή τη λίστα, αλλά είναι ο πρώτος που εξαιρείται αυτής. Και μένεις μισό βήμα από το φινάλε δίχως κανέναν σοβαρό ύποπτο! Περνάμε δηλαδή στο πλέον ερασιτεχνικό παιχνίδι του «βρίσκω έναν όποιον να είναι, κι απλά τον συνδέω με το έτσι θέλω»! Και όντως, ο δολοφόνος εντέλει έρχεται «ουρανοκατέβατος», συνδεδεμένος μονάχα με μια συγκεκριμένη σκηνή που θα μπορούσε να αφορά τον οποιοδήποτε πέρασε από την ταινία, ακόμα και τον μανάβη της γειτονιάς…

Μέσα σε όλα αυτά, τι να κάνω τη στωική εμφάνιση του Michael Fassbender, του οποίου ο ήρωας αναλύεται εξονυχιστικά καθ’ όλη τη διάρκεια, στερώντας χρόνο από την ανάπτυξη του θρίλερ; Και μονάχα αν είχαν κατά νου τα πολλά σίκουελ με τον ίδιο ήρωα (μια και μιλάμε και για σειρά βιβλίων με τον ίδιο ήρωα) δικαιολογείται όλη αυτή η κουραστική ανάλυση, μια κι εντέλει ελάχιστα όλα όσα θα δούμε παίζουν ρόλο με την υπόθεση. Μάλιστα, μαθαίνουμε και το μπακγκράουντ της πλοκής, με κάποια φλας-μπακ πίσω στο πρώτο χτύπημα του φονιά, όπου αυτά κι αν εντέλει πάνε στον βρόντο. Κατά τα άλλα, ο άμοιρος (;) Tomas Alfredson ζωγραφίζει μέσα στο χιόνι, έχει φωτογραφία, μοντάζ και μουσική που φυσάνε, κι όλα ήταν έτοιμα να δούμε ακόμα και μια νέα Σιωπή των Αμνών. Τι το θέλαμε;

Επανερχόμενος στην αρχική μου απορία περί του πού έγινε τέλος πάντων το μεγάλο κακό, διερωτώμαι αν εντέλει, και παρότι τα σημάδια λένε το αντίθετο, μιλάγαμε εξαρχής για ένα μέτριο βιβλίο και δεν υπήρχε σοβαρή ζημιά κατά τη διασκευή. Μαρτυρώ φυσικά εδώ ότι δεν έχω άμεση επαφή για να λύσω αυτό τον γρίφο, αλλά λίγη σημασία έχει, κρίνοντας αποκλειστικά την ταινία. Και αυτή δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από μια αριστοκρατική αποτυχία!

Βαθμολογία: