Στρουμφάκια
- The Smurfs
- The Smurfs: Lost In New York
- 2011
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Ζωντανή & Κιν. Σχέδιο, Κωμωδία, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 08 Σεπτεμβρίου 2011
Βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα, σε ένα μαγεμένο δάσος κάπου στα βάθη της Ευρώπης, όπου ο απαίσιος μάγιστρος Δρακουμέλ έχει καταφέρει να ανακαλύψει το χωριό των Στρουμφ, των καλόκαρδων μικροκαμωμένων μπλε πλασμάτων που έχουν για ηγέτη και καθοδηγητή τους τον έναν και μοναδικό Μπαρμπαστρούμφ. Αμέσως, στο Στρουμφοχωριό σημαίνει συναγερμός και τα Στρουμφάκια σκορπίζουν ολόγυρα, προκειμένου να ξεφύγουν από τα νύχια του σατανικού μάγου, ο οποίος θέλει να τα αιχμαλωτίσει και να απομυζήσει την «πεμπτουσία» τους για να γίνει πανίσχυρος. Λίγες στιγμές αργότερα, ωστόσο, χάρη σε ένα μαγικό πέρασμα το οποίο ανακαλύπτουν τυχαία, ο Μπαρμπαστρούμφ, η Στρουμφίτα και τέσσερα ακόμη Στρουμφάκια καταλήγουν στη σημερινή Νέα Υόρκη, καταμεσής του Σέντραλ Παρκ. Η πραγματική περιπέτεια για τους μικρόσωμους μπλε φίλους μας μόλις ξεκίνησε!
Σκηνοθεσία:
Raja Gosnell
Κύριοι Ρόλοι:
Neil Patrick Harris … Patrick ‘Pat’ Winslow
Hank Azaria … Gargamel
Jayma Mays … Grace Winslow
Sofia Vergara … Odile Anjelou
Jonathan Winters … Papa Smurf (φωνή)
Katy Perry … Smurfette (φωνή)
Anton Yelchin … Clumsy Smurf (φωνή)
Fred Armisen … Brainy Smurf (φωνή)
Alan Cumming … Gutsy Smurf (φωνή)
George Lopez … Grouchy Smurf (φωνή)
Kenan Thompson … Greedy Smurf (φωνή)
Paul Reubens … Jokey Smurf (φωνή)
B.J. Novak … Baker Smurf (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: J. David Stem, David N. Weiss, Jay Scherick, David Ronn
Στόρι: J. David Stem, David N. Weiss
Παραγωγή: Jordan Kerner
Μουσική: Heitor Pereira
Φωτογραφία: Phil Meheux
Μοντάζ: Ellier Dov, Sabrina Plisco
Σκηνικά: Bill Boes
Κοστούμια: Rita Ryack
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Smurfs
- Ελληνικός Τίτλος: Στρουμφάκια
- Εναλλακτικός Τίτλος: The Smurfs: Lost In New York
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Στρουμφ, Αγάπη μου (1976)
- Στρουμφάκια 2 (2013)
- Τα Στρουμφάκια: Το Χαμένο Χωριό (2017)
- The Smurfs Movie (2025)
Σεναριακή Πηγή
- Κόμικ (χαρακτήρες): The Smurfs του Peyo.
Παραλειπόμενα
- Βασισμένο στα διάσημα κινούμενα σχέδια του Peyo, που έκαναν την πρώτη τους κόμικ εμφάνιση το 1963, και την τηλεοπτική τους το 1981.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
- Οι κακές κριτικές δεν εμπόδισαν την ταινία να αποδειχτεί ένα χρυσοχοείο στα ταμεία, αφού παρά το μεγάλο κόστος των 110 εκατομμυρίων δολαρίων, έβγαλε 563,7.
- Και στα ελληνικά με τους: Κώστας Δαρλάσης (Μπαμπαστρούμφ), Σίσσυ Χρηστίδου (Στρουμφίτα), Αντίνοος Αλμπάνης (Σκουντούφλης), Φοίβος Ριμένας (Σπιρτούλης), Πέτρος Δαμουλής (Γκρινιάρης), Χάρης Γρηγορόπουλος (Γενναίος), Ηλίας Ζερβός (Δρακουμέλ), Χρήστος Θάνος (Πάτρικ), Μαρία Ζερβού (Οντίλ), Ινώ Στεφανή (Γκρέις), Άγγελος Λιάγκος (Λιχούδης/Μελένιος), Θανάσης Κουρλαμπάς (Μπιζέλης/Μάγειρας), Δημήτρης Παπαδάτος (Ξεφτέρης/Λουλούκος/Προκόπης), Δημήτρης Μάριζας (Χαχανούλης), Φώτης Πετρίδης (αφηγητής), Χρύσα Διαμαντοπούλου, Πωλίνα Ευαγγέλου, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Γιώργος Παπαδόπουλος, Θάνος Παπαϊωάννου, Πηνελόπη Σκαλκώτου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Πέτρος Δαμουλής. Μετάφραση: Μαρία Μουρκούση.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το Ready to Go των Panic είναι που συνοδεύει τους τίτλους τέλους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/9/2011
Ακόμη κι αν δεν έλεγε τίποτα δημοσίως, μετά από ένα πλουσιοπάροχο «τσέπωμα» για τα δικαιώματα, ο Peyo θα είχε σοβαρές αντιρρήσεις για το κατάντημα των μικρών του ηρώων. Πόσο μάλλον, θα μοιράζονταν με μένα τις ίδιες αμφιβολίες εξαρχής, ακούγοντας το όνομα του Raja Gosnell στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Όπως συμπεριφέρθηκε στον αυτοκράτορα της αμερικανικής χαζομάρας, Σκούμπι-Ντου, στο ίδιο τσουβάλι έβαλε και τους βασιλιάδες της ευρωπαϊκής αθωότητας. Κι αυτό είναι το μεγάλο αμάρτημα: διαβρώνει τελείως την εικόνα των Στρουμφ κι αντί για παιδική φαντασία, έχουμε παιδιάστικη ανοησία…
Η εικόνα των αγαπημένων μας Στρουμφ δεν διαβρώνεται μονάχα ως προς τον χαρακτήρα τους, αλλά κι ως προς την όψη τους. Η τρισδιάστατη τεχνολογία τα ήθελε πιο στρογγυλόμορφα, αλλά και… πιο άσχημα. Περίπατο πάει αυτή η γλυκάδα τους, όπως περίπατο πήγε και η αστεία φάτσα του Δρακουμέλ. Το σενάριο το έχετε ξαναδεί σε χίλιες ακόμα μορφές. Πάντα, όμως, σε αμερικανική «πατάτα» τύπου Ο Άλβιν και η Παρέα του. Δεν με απάλυναν ούτε καμιά-δυο έξυπνες χιουμοριστές ατάκες, ούτε η έξυπνη τεχνολογικά ανακατασκευή του Στρουμφοχωριού, ούτε… μα δεν έχει και κάτι άλλο καλό! Πόσο μάλλον, που έπρεπε να αντέξω να βλέπω την φάτσα του Neil Patrick Harris, υποψήφιου για το Χρυσό Βατόμουρο αυτής της χιλιετίας! Ειλικρινά, μου τη στρουμφίσανε, όπως θα έλεγε κι ο Γκρινιάρης…
Βαθμολογία: