Οι Αδελφοί Σίστερς

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/1/2019

Απ’ ό,τι φαίνεται, παρότι έμοιαζε ανά εποχές να ασθμαίνει, το γουέστερν έχει να δώσει πολλά ακόμα. Ιδίως που τα τελευταία είκοσι χρόνια σαν να έχει περάσει στα χέρια δημιουργών, και λιγότερο λατρών της δράσης του. Ο Jacques Audiard, στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, το βλέπει ως μια ευκαιρία για «παραφωνία». Δεν θα κάνει τους κανόνες του είδους άνω-κάτω, αλλά σπέρνει ολούθε έναν ευρωπαϊκό αέρα, τόσο σε εικόνες από αυτές που «τρομάζουν» τους αμερικανούς κινηματογραφιστές, όσο κι επί του σεναρίου. Το αποτέλεσμα δεν είναι λίαν ελκυστικό (μια και στην ουσία μιλάμε για υβρίδιο), αλλά σίγουρα αποπνέει μια εξαιρετική ολότητα.

Το φιλμ έχει ως επίκεντρο του την κλασική ιστορία των κυνηγών και του θηράματος. Εκ του αποτελέσματος, αναγνωρίζουμε ότι ποτέ δεν την έχουμε δει έτσι, αλλά ως επί το πλείστον κινείται στους δρόμους που έχουν χαραχτεί εδώ και δεκαετίες. Ο γάλλος σκηνοθέτης φυσικά δεν ξεχνά να μιλήσει για τους χαρακτήρες του, αλλά ταυτόχρονα τους «προδίδει», αφού εκτός από το θήραμα, όλοι είναι κενοί ουσίας. Εδώ μπαίνει έξυπνα, αλλά με αέρινη ανάλυση, το θέμα της βασικής διαφοράς ενός μέσου Ευρωπαίου με έναν αντίστοιχο Αμερικανό. Ο δεύτερος κοιτάει τη ζωή με βάση τα προσωπικά του βιώματα, και μια κενότητα επί των στόχων του. Από την άλλη, ο Ευρωπαίος είναι ο άνθρωπος των ιδεών και του οράματος. Ο Riz Ahmed που ερμηνεύει τον εν λόγω ρόλο είναι μεν ο τέταρτος στην τάξη των πρωταγωνιστών, αλλά είναι αυτός που στην ουσία κατευθύνει και τους άλλους τρεις. Έχει αυτό το βάθος που λείπει από τους διώκτες του, για να προσχωρήσει μη-παραδοσιακά το στόρι. Σαν να το ψαλιδίζει επί των κανόνων του. Αυτός ο χαρακτήρας είναι που λείπει πάντα από ένα γουέστερν, κι εδώ προκαλεί αυτή την όμορφη παραφωνία.

Η τελευταία όμως υπάρχει κι αλλού επί του έργου. Υπάρχει καταρχάς επί κάποιων πλάνων μοναδικής ομορφιάς, αν και στιγμιαίων, μια κι ο Audiard θέλει να δώσει το στίγμα του, αλλά να μην κάνει κι επανάσταση επί του είδους. Υπάρχει όμως και στη μουσική του Alexandre Desplat, που μοιάζει να έχει πάρει σαφείς υποδείξεις από τον σκηνοθέτη, ώστε να παραχθεί αυτή η αλλότρια ματιά. Τέλος, στο βάθος κάθε σκηνής και σε ένα επίπεδο που οι ίδιοι οι ήρωες της ιστορίας μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ποτέ, ελλοχεύει η κωμωδία. Το έξοχα ερμηνευμένο από τους John C. Reilly-Joaquin Phoenix δίδυμο των δολοφόνων παραπέμπει στον Χοντρό και τον Λιγνό, ενώ παντού υπάρχει μια ειρωνεία περί της σοβαρότητας που αποδίδεται στην άλογη βία εκείνων των χρόνων. Μην περιμένετε φυσικά να γελάσετε, μιλάμε για ένα χιούμορ πνευματικό και στην ουσία κρυμμένο κάτω από τις εικόνες.

Ο Audiard δείχνει ταυτόχρονη τάση να αποδομήσει το γουέστερν, αλλά την ίδια ώρα φανερώνει την αγάπη του προς αυτό. Έχουμε ακόμα ένα δυνατό δείγμα σύγχρονης ιστορίας της Δύσης, από αυτές που δίνουν ώθηση στο είδος, πολλαπλασιάζοντας τους κανόνες του για τους επόμενους που θα ασχοληθούν με αυτό. Υπό όρους, θα έμοιαζε με τον Νεκρό του Jarmusch, αν ο Γάλλος επιθυμούσε να τραβήξει την παραφωνία του στα άκρα. Μα εδώ απλά έχουμε νότες που δεν συμβαδίζουν σεπτά με αυτές του είδους, αλλά παρόλα αυτά το βοηθούν να συνεχίσει το τραγούδι του.

Βαθμολογία: