Επτά Χρόνια Φαγούρα

Επτά χρόνια γάμου-φαγούρας ξύνουν τις πληγές του Ρίτσαρντ Σέρμαν, μεσήλικα μεσοαστού που αγαπά το μέσο όρο και τη μέση οδό. Όταν η σύζυγος και το τέκνο φεύγουν για καλοκαιρινές διακοπές, ο ίδιος θα μείνει στην πόλη να μετρά τη θερμοκρασία που ανεβαίνει, τόσο στον υδράργυρο όσο και στο σώμα του που υποφέρει από τους πειρασμούς. Κι όλα αυτά, γιατί το κορίτσι του επάνω ορόφου δεν είναι άλλο από μια ξανθιά, νεαρή επίδοξη στάρλετ.

Σκηνοθεσία:

Billy Wilder

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Ewell … Richard Sherman

Marilyn Monroe … η νεαρή

Evelyn Keyes … Helen Sherman

Sonny Tufts … Tom MacKenzie

Robert Strauss … Κος Kruhulik

Oskar Homolka … Δρ Brubaker

Marguerite Chapman … Δις Morris

Carolyn Jones … νοσοκόμα Finch

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Billy Wilder, George Axelrod

Παραγωγή: Charles K. Feldman, Billy Wilder

Μουσική: Alfred Newman

Φωτογραφία: Milton R. Krasner

Μοντάζ: Hugh S. Fowler

Σκηνικά: George W. Davis, Lyle R. Wheeler

Κοστούμια: Travilla

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Seven Year Itch
• Ελληνικός Τίτλος: 7 Χρόνια Φαγούρα [αυθεντικός]
• Εναλλακτικός Τίτλος: The 7 Year Itch
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Οι Διακοπές μιας Παντρεμένης [επανέκδοσης]
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Όταν η Σύζυγος Πάει Διακοπές [επανέκδοσης]
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Επτά Χρόνια Φαγούρα [επανέκδοσης]

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: The Seven Year Itch του George Axelrod.

Κύριες Διακρίσεις

• Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Tom Ewell) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
• Υποψήφιο για Bafta ξένης ηθοποιού (Marilyn Monroe).

Παραλειπόμενα

• Βασίζεται σε θεατρικών τριών πράξεων, που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1952. Εκεί πρωταγωνιστές ήταν ο Tom Ewell με τη Vanessa Brown. Καταφέρνοντας να μείνει επί της σκηνής για 1.141 εμφανίσεις, είχε το ρεκόρ του μακροβιότερου θεατρικού της δεκαετίας στις ΗΠΑ για μη μιούζικαλ έργο.
• Ο Tom Ewell (Tommy Ewell επί των τίτλων) ήταν ήδη σπουδαίος για την τηλεόραση και το θέατρο, χωρίς όμως κάποια επιτυχία στη μεγάλη οθόνη. Εδώ βρέθηκε λόγω της βραβευμένης με Tony συμμετοχής του στο θεατρικό, που όμως κινηματογραφικά και πάλι δεν τον καθιέρωσε.
• Ο σκηνοθέτης είδε στις οντισιόν τον Walter Matthau και επέμενε να δώσει σε αυτόν τον ρόλο. Η Fox όμως δεν ήθελε να ρισκάρει πάνω σε κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο.
• Μοναδική συνεργασία του Billy Wilder με την 20th Century-Fox.
• Αρχική επιλογή για τη σκηνοθεσία ήταν ο George Cukor, που όμως απέρριψε την πρόταση.
• Ο Billy Wilder ήθελε την ταινία του ασπρόμαυρη, αλλά το συμβόλαιο της Marilyn Monroe με τη Fox ήταν ρητό ως προς το να είναι όλες οι ταινίες της έγχρωμες. Η σούπερ-σταρ πάντα πίστευε ότι έδειχνε πιο ελκυστική και γκλάμουρ στο έγχρωμο.
• Χαρακτηριστικό στοιχείο στο θεατρικό ήταν οι εσωτερικές φωνές των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Αυτό μαζί με δύο ηρωίδες κόπηκαν για την ταινία, ενώ προστέθηκαν ο υδραυλικός, η σερβιτόρα και ο επιστάτης. Πολλά ακόμα όμως επιμέρους στους διαλόγους άλλαξαν, μια και στο σινεμά επικρατούσε ο περίφημος κώδικας λογοκρισίας Χέιζ. Λόγω αυτού έγινε και μια αληθινά μεγάλη αλλαγή: οι δύο ήρωες εδώ δεν ολοκληρώνουν τον σύντομο δεσμό τους, αφήνοντας το ρομάντζο τους σε ένα ηθικά συγκρατημένο επίπεδο.
• Η πλέον εικονική σκηνή με το σηκωμένο λευκό φόρεμα γυρίστηκε δύο φορές και σε διαφορετικά μέρη. Την πρώτη στο Μανχάταν και τη δεύτερη σε στούντιο. Κι από τις δύο αυτές λήξεις επιβίωσαν σημεία επί του φιλμ. Φήμη αποτελεί ότι έγινε ξανά η σκηνή σε στούντιο λόγω των φωνών των περαστικών στο Μανχάταν. Στην ίδια περιοχή ήταν και η πρόσοψη της πολυκατοικίας που μένει ο Ρίτσαρντ.
• Πρωτόγνωρο ως ανήκουστο ήταν το γεγονός ότι πολλές κριτικές ανέφεραν τους τίτλους έναρξης. Διόλου τυχαία, ήταν μια δουλειά του εξπέρ Saul Bass.
• Με κόστος 1,8 εκατομμύρια δολάρια, η 20th Century-Fox μέτρησε κέρδη των 12.
• Το 2011, το λευκό φόρεμα έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε δημοπρασία κοστουμιού από ταινία. Πουλήθηκε για 4,6 εκατομμύρια δολάρια.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το μουσικό θέμα Piano Concerto #2 του Sergei Rachmaninoff ακούγεται μέσω δίσκου, αλλά συχνά κι επί των μουσικών μοτίβων του σάουντρακ.
• Το τραγούδι που ερμηνεύουν μαζί οι δύο ήρωες είναι το Chopsticks από το 1877.