Η Μυστική Γραφή (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Η λαίδη Ρόουζ είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει σε ψυχιατρική κλινική για πάνω από 50 χρόνια. Ωστόσο, στο βάθος των ματιών της υπάρχει ένα φως που δεν λέει να σβήσει. Η περίπτωσή της τραβά το ενδιαφέρον του Δρ. Στέφεν Γκριν, που τη βοηθά να ξαναθυμηθεί το παρελθόν της και να κερδίσει την ελευθερία της. Μέσα από τη μυστική γραφή της Ρόουζ αναδύεται μια ζωή γεμάτη έρωτα, αδικία, ενώ αποκαλύπτεται η προσωπικότητα μιας αξιόλογης και θαρραλέας νέας γυναίκας, της οποίας το μόνο έγκλημα ήταν ότι άφησε τον έρωτας να κυριαρχήσει στη ζωή της.

Σκηνοθεσία:

Jim Sheridan

Κύριοι Ρόλοι:

Vanessa Redgrave … λαίδη Roseanne McNulty (γηραιά)

Rooney Mara … Roseanne ‘Rose’ McNulty (νεαρή)

Eric Bana … Δρ Stephen Grene

Theo James … πάτερ Gaunt

Aidan Turner … Jack Conroy

Jack Reynor … Michael McNulty

Susan Lynch … η νοσοκόμα

Adrian Dunbar … Δρ Hart

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jim Sheridan, Johnny Ferguson

Παραγωγή: Noel Pearson, Rob Quigley, Jim Sheridan

Μουσική: Brian Byrne

Φωτογραφία: Mikhail Krichman

Μοντάζ: Dermot Diskin

Σκηνικά: Derek Wallace

Κοστούμια: Joan Bergin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Secret Scripture
Ελληνικός Τίτλος: Η Μυστική Γραφή

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Secret Scripture του Sebastian Barry.

Παραλειπόμενα

Το 2014 είχε ανακοινωθεί πως σκηνοθέτης θα ήταν Thaddeus O’Sullivan, με τις Jessica Chastain και Vanessa Redgrave στον κύριο ρόλο, ενώ θα έπαιζε και ο Jeremy Irons.
Αρχικός πάτερ Γκαντ ήταν ο Jonathan Rhys Meyers, αλλά αναγκάστηκε να αποχωρίσει λόγω της καθυστέρησης έναρξης των γυρισμάτων.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/10/2018

Αναπολεί κανείς τις εποχές που η υπογραφή του Τζιμ Σέρινταν ήταν η σπουδαιότερη ιρλανδική εγγύηση για καλό σινεμά. Περνώντας και την ηλικία των 50, μας παρουσιάζει ένα φιλμ πιο «ηλικιωμένο» κι από τον ίδιον. Ένα ρομάντζο που μονάχα στο πολύ χθεσινό κοινό θα μπορούσε να βρει μια ανταπόκριση, αλλά κι ένα φιλμάρισμα δίχως έμπνευση, δίχως ενός βάθους συναισθηματικού ή νοηματικού, το οποίο μάλλον κουράζει. Μα ο Σέρινταν υποπίπτει και σε μικρότερα αλλά εξίσου σημαντικά λάθη, τόσο τεχνικά όσο και πάνω στον αφηγηματικό του κορμό. Τι απομένει λοιπόν; Η αλήθεια είναι ότι πέρα από κάτι που γενικά θα ονόμαζες μια ρηχή αποτυχία, δεν κρύβεται τελείως τόσο το αρχικό υλικό, από τον σημαντικότατο συγγραφέα Σεμπάστιαν Μπάρι, ούτε η συνεπής δουλειά ενός τεχνικού επιτελείου έμπειρου, που γνωρίζει να μπολιάζει ζωή στα πλάνα.

Βαθμολογία: