Όταν το αυτοκίνητό τους παθαίνει βλάβη στη μέση του πουθενά, ένα τυπικό ζευγάρι νεαρών ερωτευμένων Αμερικανών ζητά βοήθεια από τον ιδιοκτήτη κάποιου παρακείμενου γοτθικού πύργου. Όμως, ο πύργος ανήκει σε έναν εξωγήινο, που εκείνο το βράδυ δεξιώνεται τους κατοίκους του πλανήτη Τρανσέξουαλ, και ο Φρανκ με την Τζάνετ θα βρεθούν να συμμετέχουν σε ένα πάρτι πέρα από κάθε φαντασία.

Σκηνοθεσία:

Jim Sharman

Κύριοι Ρόλοι:

Tim Curry … Δρ Frank-N-Furter

Susan Sarandon … Janet Weiss

Barry Bostwick … Brad Majors

Richard O’Brien … Riff Raff

Patricia Quinn … Magenta

Nell Campbell … Columbia

Jonathan Adams … Δρ Everett V. Scott

Peter Hinwood … Rocky Horror

Meat Loaf … Eddie

Charles Gray … ο εγκληματολόγος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jim Sharman, Richard O’Brien

Παραγωγή: Michael White

Μουσική: Richard Hartley

Φωτογραφία: Peter Suschitzky

Μοντάζ: Graeme Clifford

Σκηνικά: Brian Thomson

Κοστούμια: Sue Blane

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Rocky Horror Picture Show
  • Ελληνικός Τίτλος: Ρόκυ Χόρορ Σόου
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ρόκι Χόρορ Σόου

Σεναριακή Πηγή

  • Θεατρικό: The Rocky Horror Show του Richard O’Brien.

Παραλειπόμενα

  • Παρωδία της πορείας της επιστημονικής φαντασίας και των b-movies από τη δεκαετία του 1930 ως τις αρχές των 1960.
  • Παρότι κατακρίθηκε από την κριτική της εποχής του, από το 1976 έμεινε διάσημο για τη συμμετοχή του κόσμου στις μεταμεσονύχτιες προβολές του στη Νέα Υόρκη. Τότε απλώθηκε ένα κύμα ανά τις ΗΠΑ εμφάνισης ατόμων και μουσικών γκρουπ που υιοθετούσαν την εμφάνιση των ηρώων της ταινίας. Ακόμα κι αν παίζεται σε μία σταθερή αίθουσα, έχει καταλήξει τέσσερις δεκαετίες μετά να είναι η πιο μακρά διανομή ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου. Ίσως είναι και η ταινία που καθορίζει περισσότερο από κάθε άλλη τον όρο cult, και κάποιοι πλέον τη θεωρούν ως ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ που υπήρξαν ποτέ.
  • Άνεργος στο Λονδίνο κατά τις αρχές των 1970, ο Richard O’Brien έγραψε το κείμενο απλά για να μένει απασχολημένος, επηρεασμένος από το γκλαμ που εκείνη την εποχή κυριαρχούσε. Όταν το έδειξε στον αυστραλό σκηνοθέτη Jim Sharman, εκείνος αποφάσισε να το ανεβάσουν στο θέατρο. Κατά τις πρόβες άλλαξε κι ο αρχικός τίτλος, που ήταν They Came from Denton High. Ξεκίνησε το 1973 σε μια μικρή αίθουσα 60 θέσεων, αλλά γρήγορα μεταφέρθηκε στο 230ών θέσεων Chelsea Classic Cinema, κι από εκεί παίζονταν επί έξι χρόνια στο 500ων θέσεων King’s Road Theatre. Τον επόμενο χρόνο παίζονταν και στις ΗΠΑ. Εκεί το πρόσεξε ο μουσικός παραγωγός Lou Adler και πήρε τα αμερικανικά δικαιώματα. Ήταν θέμα χρόνου να τα εκμεταλλευτεί και για το σινεμά.
  • Γυρίστηκε στα στούντιο Bray και στην έπαυλη Oakley, που είχε χρησιμοποιηθεί για πολλές παραγωγές της ιστορικής εταιρίας ταινιών τρόμου Hammer.
  • Σχεδόν οι περισσότεροι από το καστ ήταν και στην αυθεντική παράσταση του Λονδίνου, με τη Fox να επιβάλλει και τη συμμετοχή δύο Αμερικανών, που ήταν οι Barry Bostwick και Susan Sarandon.
  • Το 1979, ο O’Brien έγραψε ένα σίκουελ σενάριο με τίτλο Rocky Horror Shows His Heels. Όμως ούτε ο Sharman ούτε ο Tim Curry ήταν θετικοί ως προς αυτό. Εντέλει, το 1981 Sharman και O’Brien ένωσαν πάλι δυνάμεις για το Shock Treatment, που δεν είναι όμως απευθείας σίκουελ.
  • Το 2010 κυκλοφόρησε η Blu-ray εκδοχή, όπου παρέχει ήχο 7.1 surround και εικόνα 4K.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Αρκετά τα διάσημα τραγούδια από τον Richard O’Brien, όπως τα: The Time Warp, Touch-a Touch-a Touch-a Touch Me, Rose Tint My World, Don’t Dream It, Be It, Wild and Untamed Thing, Science Fiction/Double Feature, There’s a Light (Over at the Frankenstein Place), Sweet Transvestite, The Sword of Damocles, Hot Patootie-Bless My Soul.
  • Πριν γίνει διάσημος για τις ροκ επιδώσεις του, ο Meat Loaf κάνει εδώ κινηματογραφικό ντεμπούτο.

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 19/4/2020

Ο Μπραντ και η Τζάνετ, ένα ζευγάρι που μόλις αρραβωνιάστηκε, κινούν για μία χαλαρή εκδρομή. Δυστυχώς, παθαίνουν λάστιχο εν μέσω καταιγίδας στη μέση του πουθενά. Αναζητώντας ένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσουν για την ατυχία τους, καταλήγουν σε ένα μυστηριώδες κάστρο όπου την υποδοχή τους αναλαμβάνουν μερικά περίεργα και απόκοσμα πλάσματα, που δεν ξέρεις ακριβώς πώς να τα αποκαλέσεις.

Το κάστρο ανήκει στον δόκτορα Φρανκ-εν-Φέρτερ, έναν ανθρωπόμορφο εξωγήινο. Που είναι δαιμόνιος επιστήμονας και συνθέτει εκ του μηδενός το δικό του τέλειο ανθρώπινο δημιούργημα. Αλλά βασικά είναι «just a sweet transvestite from Transsexual, Transylvania» και έχει βρει το μυστικό της ζωής.

Η εξτραβαγκάνζα του The Rocky Horror Picture Show δανείζεται από προφανή σημεία: τα monster movies του 1930, ροκ μιούζικαλ και horror ανύπαρκτου προϋπολογισμού συνθέτουν την αισθητική όψη της ταινίας, μία αγνή και σπαρταριστή αποθέωση των b-movie καταβολών, η οποία όμως φιλοξενεί και μία ιστορία συνυφασμένη με τον αμερικανικό πουριτανισμό και την γυαλάδα της υπερήφανης αμερικανικής νεολαίας που γερνά πριν την ώρα της. Γιατί αυτό που γίνεται αντικείμενο σάτιρας, διακωμώδησης, σαρκασμού -στην πραγματικότητα απολαυστικού χλευασμού- δεν είναι οι genre καταβολές της ταινίας, αλλά ο πουριτανισμός ως κοινά παραδεδεγμένη αξία.

Στο Rocky Horror η αγάπη για τις καταβολές γεμίζει κάθε κάδρο, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε διάθεση κακότροπης παρωδίας. Αντίθετα, το θεατρικό έργο του Ρίτσαρντ Ο’ Μπράιεν, όπως μεταφέρθηκε στην οθόνη από τον Αυστραλό Τζιμ Σάρμαν (με τον ίδιο τον συγγραφέα ως συν-σεναριογράφο) βγάζει γλώσσα στις αρτηριοσκληρωτικές ιδέες που συμβολίζει το αθώο (κατά ορθή ανάγνωση ξενέρωτο) ζεύγος του Μπραντ και της Τζάνετ, ο καρπός της σύμβασης δύο νέων ανθρώπων που στερούνται οικειοθελώς τις απολαύσεις της ζωής στο όνομα ενός κομφορμισμού, μίας παρωχημένης συνήθειας, μίας πατροπαράδοτης αδράνειας.

Η κωμική περιπέτεια που ζουν οι δύο νέοι δίπλα σε όλα αυτά τα όντα που τους έμοιαζαν «φρικιά» είναι η διαδρομή προς την απελευθέρωση παντός τύπου: ηθική, σεξουαλική, νοητική, και αυτό είναι που κάνει το Rocky Horror τόσο δημοφιλές.

Μία σταθερή αξία στην οποία καθένας μπορεί να προστρέξει και να βρει τη λαχτάρα για ελευθερία, μία αποθέωση του cult που έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στη θεατρική και κινηματογραφική ιστορία. Ένα μιούζικαλ με glam rock διαθέσεις που απηχεί τη ρήξη της εποχής του με το παρελθόν μέσα από μνημειώδη νούμερα («Let’s do the time warp again!»).

Ο λυτρωτικός ηδονισμός των χαρακτήρων, η αγνή και αμετροεπής καλτίλα των διαλόγων τους, το γκροτέσκο των κοστουμιών τους συντροφεύουν μία πανσεξουαλικής αύρας αμφισβήτηση της έννοιας των φύλων μέσα σε ένα σύνολο που λάμπει σαν φανταχτερό σόου αντίδρασης και αμφισβήτησης. Σαν ένα φτηνιάρικο καμπαρέ με κονφερασιέ τον λατρεμένο Τιμ Κάρι που προσκαλεί τον θεατή σε μία διεστραμμένη αυτογνωσία, μέσω μίας κραυγαλέα προσχηματικής βασικής πλοκής και κυρίως ενός οργασμικού αμφίφυλου καυλωμένου θιάσου που λικνίζεται σε ρυθμούς που υπαγορεύει το πολυθρύλητο σάουντρακ.

Κάπως έτσι, με τα πιο απλά και φτηνά υλικά, στήθηκε ένα κινηματογραφικό πανηγύρι που κρατεί δεκαετίες, αποτελώντας ίσως την πιο διαδεδομένη μεταμεσονύκτια συνήθεια του κινηματογραφόφιλου κοινού ανά την υφήλιο. Μία πρόκληση από τον Δόκτορα Φρανκ-εν-Φέρτερ («Don’t dream it, Be it») που συνοδεύει το ξέσπασμα εκατομμυρίων οπαδών της ταινίας.

Το Rocky Horror, άλλωστε, δεν είναι μία ταινία που τη βλέπεις μέχρι να τη μάθεις απ’ έξω. Είναι μία ταινία που τη βλέπεις ξανά επειδή ακριβώς την ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά, μία απενοχοποιημένη και λυτρωτική απόλαυση του πλήρως συνειδητοποιημένου κιτς, ένας ολοκληρωτικός θρίαμβος του camp σε επίπεδα Τζον Γουότερς.

Παράλληλα, το Rocky Horror ορίζει και μία από τις πιο αξιοσημείωτες ιστορίες αρχικής εισπρακτικής αποτυχίας. Πιθανώς λόγω άστοχης προώθησης, η ταινία δεν βρήκε το κοινό της στη σύντομη διάρκεια των κανονικών προβολών της το 1975 και αποσύρθηκε γρήγορα από τις αίθουσες ως αποτυχία.

Ωστόσο, εντός σύντομου χρονικού διαστήματος και δίχως ο ακριβής τρόπος να έχει διευκρινιστεί, η ταινία επανήλθε σε μεταμεσονύκτιες προβολές και εξελίχθηκε στο απόλυτο after midnight πάρτι των αιθουσών των Ηνωμένων Πολιτειών, απέκτησε στρατευμένους οπαδούς που ακολουθούσαν τις ενδυματολογικές επιλογές των χαρακτήρων. Σηματοδότησε άλλωστε και μία ιδιότυπη συμμετοχική εμπειρία θέασης, με το κοινό να φωνάζει στο πανί, να πετάει ρύζι και γενικότερα να εκδηλώνει θορυβωδώς τη λατρεία του προς το σχεδόν instant cult διαμάντι του κινηματογραφικού πολιτισμού.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

23 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *