Ο ρωμαίος εκατόνταρχος Μαρσέλους Γκάλιο είναι από τα υποδείγματα στρατιωτικών και πιστός ειδωλολάτρης. Όταν ο αυτοκράτορας τον στέλνει σε αποστολή στα Ιεροσύλημα, η ζωή του στρατηγού θα αλλάξει για πάντα. Θα αναλάβει υπεύθυνος της σταύρωσης του Ιησού, και μεθυσμένος θα κερδίσει στα ζάρια τον χιτώνα Του. Αλλά οι εφιάλτες και τα οράματα τον βασανίζουν, και επιστρέφει στην Παλαιστίνη για να αναζητήσει το ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που σταύρωσε.
Σκηνοθεσία:
Henry Koster
Κύριοι Ρόλοι:
Richard Burton … Marcellus Gallio
Jean Simmons … Diana
Victor Mature … Δημήτριος
Michael Rennie … Πέτρος
Jay Robinson … Caligula
Dean Jagger … Justus
Torin Thatcher … γερουσιαστής Gallio
Richard Boone … Pontius Pilate
Betta St. John … Miriam
Jeff Morrow … Παύλος
Ernest Thesiger … αυτοκράτορας Tiberius
Dawn Addams … Junia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Philip Dunne, Gina Kaus, Albert Maltz
Παραγωγή: Frank Ross
Μουσική: Alfred Newman
Φωτογραφία: Leon Shamroy
Μοντάζ: Barbara McLean
Σκηνικά: George W. Davis, Lyle R. Wheeler
Κοστούμια: Emile Santiago
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Robe
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Χιτών
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ο Χιτώνας [τηλεόραση]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι (1954)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Robe του Lloyd C. Douglas.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Richard Burton) και φωτογραφία.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα).
Παραλειπόμενα
- Είναι η πρώτη ταινία σε CinemaScope, δηλαδή με αναλογία 2,35:1. Για την ακρίβεια είναι η δεύτερη χρονικά, αλλά η πρώτη που προβλήθηκε στην οθόνη. Αυτή που έχασε το ιστορικό χρίσμα ήταν το Πώς να Παντρευτείτε έναν Εκατομμυριούχο. Η πρωτιά αυτή οφείλεται σε καθαρή πολιτική του στούντιο. Όταν η Twentieth Century Fox είδε ότι το νέο θαύμα δούλευε μια χαρά στην άλλη της ταινία, σταμάτησε τα γυρίσματα και τα ξανάρχισε από την αρχή με το νέο κάδρο.
- Κυκλοφόρησε σε δύο εκδοχές, τη μία CinemaScope και την άλλη με το συνηθισμένο κάδρο της εποχής. Παρότι αυτό αφορούσε τυπικά τον τρόπο που μπορούσε ανά αίθουσα να προβληθεί, οι δύο εκδοχές είχαν μερικές διαφορές μεταξύ τους. Η τηλεόραση φυσικά πρόβαλλε την ταινία στο στάνταρ 1.33:1 (που κάποιοι το θεωρούν καλύτερο από το ορίτζιναλ), ενώ στο σύγχρονο Home Cinema έχουμε την αυθεντική widescreen εκδοχή.
- Όπως και άλλες πρώιμες CinemaScope ταινίες, γυρίστηκε με τους αυθεντικούς αναμορφικούς φακούς Hypergonar του αστρονόμου Henri Jacques Chretien.
- Ο Albert Maltz συμμετείχε ενεργά στο σενάριο, αλλά επειδή βρίσκονταν στη μακαρθική μαύρη λίστα, “κρύφτηκε” από στους τίτλους. Το όνομα του αποκαταστάθηκε μπαίνοντας στις εκδοχές του DVD και του Blu-ray.
- Ο παραγωγός Frank Ross αγόρασε τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του 1942 πριν αυτό κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία. Του κόστισαν 100 χιλιάδες δολάρια.
- Η RKO είχε ανακοινώσει την ταινία για εντός της δεκαετίας του 1940, με σκηνοθέτη τον Mervyn LeRoy. Παρόλα αυτά, προτίμησαν να πουλήσουν τα δικαιώματα τους στην Twentieth Century Fox.
- Ο Jeff Chandler είχε ανακοινωθεί πρώτος για τον ρόλο του Δημήτριου, ενώ άλλες πηγές θέλουν τον ρόλο να πέρασε κι από τον Burt Lancaster.
- Ο ρόλος του Μαρσέλους αρχικά προσφέρθηκε στον Tyrone Power, ως δέλεαρ για να ανανεώσει το συμβόλαιό του με τη Fox, αλλά τον αρνήθηκε για χάρη του θεάτρου.
- Στο αυθεντικό πόστερ υπάρχει ένα μεγάλο λάθος. Η γυναίκα δεν είναι η Jean Simmons (που αρχικά είχε τον ρόλο της Diana), μια και ήρθε ως αντικαταστάτρια της Jean Peters που φαίνεται εδώ, όταν η δεύτερη έμεινε έγκυος.
- Ο Richard Burton ήταν άθεος, και δεν έδινε βάση στον θρησκευτικό χαρακτήρα του φιλμ.
- Λέγεται ότι ο Stewart Granger απείλησε με όπλο τον Burton, που στα γυρίσματα είχε συνάψει σχέση με τη σύζυγο του πρώτου, την Jean Simmons.
- Η ιστορία συνεχίζεται στην ταινία Ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι (1954), που ξεκίνησε ταυτόχρονα παραγωγή. Η αρχική σκηνή του Χιτώνα είναι μια σκηνή που είχε γυριστεί ταυτόχρονα, αλλά για το σίκουελ. Σε αυτή φαίνεται ο Jay Robinson-Καλιγούλας να χαιρετάει του μονομάχους στο Κολοσσαίο.
- Από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες, κρατάει ακόμα μια υψηλή θέση στο προσαρμοσμένο τιμαριθμικά κατάλογο όλων των εποχών. Με μπάτζετ που υπολογίζεται ανάμεσα στα 4,1 και 4,6 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 36 μόνο στις ΗΠΑ.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το καταξιωμένο σκορ του Alfred Newman έλειπε από τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, προκαλώντας ένα μικρό σκάνδαλο στον ακαδημαϊκό κλάδο των συνθετών. Ένας από αυτούς, ο βραβευμένος Franz Waxman, παραιτήθηκε από την ακαδημία. Όταν όμως άμεσα ο Newman τού πρότεινε να συνθέσει αυτός το Ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι, ο Waxman αντιπρότεινε να διασκευάσει τα θέματα που είχαν ήδη γραφτεί για τον Χιτώνα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/4/2013
Η ταινία που άλλαξε για πάντα την εικόνα που έχουμε για τον κινηματογράφο και δεν αναφέρομαι στην ποιότητα. Είναι η πρώτη widescreen ταινία, δηλαδή αυτή που αντικατέστησε το τετράγωνο κάδρο και έκτοτε το σινεμά είναι ορθογώνιο. Όμως, κι ως ταινία είναι θαυμάσια. Είναι ένα από τα πολύ καλά θεάματα του σινεμά «χλαμύδα» και ταυτόχρονα με έντονη θρησκευτική οντότητα. Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον είναι ένας καταπληκτικός Μαρσέλους και πείθει σε όλες τις αλλαγές συμπεριφοράς μέσα στο έργο, ενώ υποστηρίζεται κι από ένα πλούσιο επιτελείων ηθοποιών, στην παράδοση των υπερθεαμάτων της εποχής. Η ταινία δεν είναι τόσο επική, όπως πχ το Μπεν Χουρ, κι ο Χένρι Κόστερ ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την ανθρώπινη διάσταση της. Ως παραγωγή, φυσικά, έχει όλη τη λάμψη του παλιού Χόλιγουντ και τα Όσκαρ για σκηνικά και κοστούμια δεν δόθηκαν τυχαία. Κι ενώ ήταν υποψήφια και για άλλα τρία, δεν ήταν υποψήφιο το μουσικό θέμα του Άλφρεντ Νιούμαν, ιδανικό άκουσμα για τέτοια παραγωγή.
Βαθμολογία: