Τελετουργία Θανάτου

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 8/3/2023

Από τον άνθρωπο που κάποτε υπέγραψε το σενάριο του υπέροχου «Διώκτη του Μεσονυχτίου» σκηνοθετείται ένα φιλμ που, κυριολεκτικά, συγκαταλέγεται άνετα ανάμεσα στα χειρότερα της τρέχουσας κινηματογραφικής δεκαετίας, για μια πληθώρα λόγων.

Όλα είναι λάθος, από την εκτέλεση που δίνει μια άλλη διάσταση στην έκφραση «στο πόδι» (ο πολύ χαμηλός προϋπολογισμός «βγάζει μάτι») μέχρι τη νοηματική πίσω από το σενάριο που μοιάζει με διάλεξη φανατικού συνωμοσιολόγου. Παρατηρείται δε για νιοστή φορά η γνωστή κομπίνα στην οποία καταφεύγουν όλο και συχνότερα παραγωγές τριτοτέταρτης διαλογής, δηλαδή να καταφέρνουν κάπως να εξασφαλίζουν για κανένα πεντάλεπτο έναν αστέρα μεγάλου βεληνεκούς (τον Morgan Freeman εδώ) και να τον διαφημίζουν ως πρώτο όνομα του καστ…

Η όλη τσαπατσουλιά του εγχειρήματος γίνεται ακόμη πιο φανερή από πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες του σεναρίου. Από πού να ξεκινήσει κανείς να απαριθμεί τραγελαφικά; Από το γεγονός πως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο (βαρεμάρα;), ο χαρακτήρας του Freeman που κατονομάζεται και ως ο «σπουδαιότερος μελετητής αφρικανικών σπουδών παγκοσμίως» δεν έχει… μικρό όνομα στο κείμενο (μέχρι και η ταμπέλα του γραφείου του στο πανεπιστήμιο ένα ξερό «Δρ. Μακλς» γράφει!); Από το ότι ένας επικίνδυνος σειριακός δολοφόνος έχει κάνει την απόσταση Ιταλίας και ΗΠΑ… Σύνταγμα-Ομόνοια, σαν να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, έχοντας και ως δεδομένο το ότι ο ίδιος κάνει αυτά που κάνει; Από το ότι ο εν λόγω δολοφόνος, ψάχνοντας ένα θύμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μπουκάρει σ’ ένα μπαρ κι εκεί… απλά τυχαίνει να βρίσκει με την πρώτη ένα άτομο που ανταποκρίνεται σε όλα τα κριτήρια που έχει θέσει; Και να φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για δουλειά με την οποία έχουν ασχοληθεί γύρω στα πέντε άτομα συνολικά σε διάφορα στάδια… Είναι και άλλα παρόμοια «παρατράγουδα» που μαρτυρούν το ότι το φιλμ είναι στημένο εξαιρετικά πρόχειρα, γεμάτο ιδέες που δεν αναπτύσσονται ποτέ πέραν ενός πρώτου επιπέδου και με κενά λογικής που πραγματικά εκνευρίζουν αν μπει κάποιος στον κόπο να τα «ξεψαχνίσει».

Και αυτό το εξαιρετικά απότομο (και κακογυρισμένο) φινάλε τι ακριβώς ερμηνεία έχει; Σημαίνει ένα πέρασμα του χαρακτήρα που αφορά σε μια «σκοτεινή» πλευρά; Αυτή η κατάληξη πάντως προκύπτει πολύ ξαφνικά, χωρίς να έχει προηγηθεί μια σταδιακή μετατόπιση του σεναρίου μέσα από την οποία η εν λόγω εξέλιξη να φαντάζει φυσική. Κακή και η αξιοποίηση των γυρισμάτων στη Ρώμη, μιας και η άσχημη φωτογραφία δεν αφήνει την εντυπωσιακή πόλη να αναδειχθεί όπως θα έπρεπε.

Όπως είναι αναμενόμενο, στο πεδίο των ερμηνειών, ο Morgan Freeman καθιστά εμφανές από το πρώτο δευτερόλεπτο της παρουσίας του μπροστά από τον φακό μέχρι το τελευταίο πως έχει αναλάβει αγγαρεία. Μερικές φορές μάλιστα ίσως διακρίνεται και από κάποιες μικρές εκφράσεις του μια βαθιά δυσπιστία απέναντι στο υλικό με το οποίο καλείται να δουλέψει, και καθόλου άδικα. Τα βάρη του πρωταγωνιστή σηκώνει ο Cole Hauser, ο οποίος δυστυχώς διακρίνεται από ένα ιδιαίτερα περιορισμένο εύρος συναισθημάτων, κάτι που παρατηρείται ακόμη περισσότερο σε σκηνές που απαιτούν ένταση ή κάποιου είδους ξέσπασμα από τη δική του πλευρά.

Η λυπηρή ετυμηγορία είναι πως δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος για να προτείνει κανείς την «Τελετουργία Θανάτου». Αποτυγχάνει οικτρά στο να δημιουργήσει σασπένς λόγω κραυγαλέων σφαλμάτων σε σκηνοθεσία και μοντάζ, αναμασά τα περισσότερα από τα κουραστικά κλισέ που έχουν καθιερωθεί γύρω από το είδος του αστυνομικού θρίλερ με serial-killer και μέσω αρκετών γελοιοτήτων δίνει αφορμές μέχρι και για καζούρα.

Βαθμολογία: