Ο φοιτητής Μάικλ Kόβακ παρακολουθεί έναν σεμιναριακό κύκλο για τον εξορκισμό στο Βατικανό, παρά τις αμφιβολίες του σχετικά με την αμφιλεγόμενη αυτή πρακτική, αλλά και τη ίδια του την πίστη. Μόνο όταν πηγαίνει ως μαθητευόμενος στον εκκεντρικό πάτερ Λούκας, έναν πασίγνωστο ιερέα, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει χιλιάδες εξορκισμούς, αρχίζουν οι αντιστάσεις του να κάμπτονται. Καθώς παρατηρεί μια προβληματική περίπτωση που φαίνεται να ξεπερνά ακόμη και τις δεξιότητες του πάτερ Λούκας, αρχίζει να συνειδητοποιεί το μέγεθος του φαινομένου που καλείται να ερευνήσει, και το οποίο δεν μπορεί να εξηγήσει ή να ελέγξει. Και έρχεται αντιμέτωπος με ένα κακό τόσο βίαιο και τρομακτικό, που τον αναγκάζει να αμφισβητήσει όλα όσα πιστεύει.
Σκηνοθεσία:
Mikael Hafstrom
Κύριοι Ρόλοι:
Colin O’Donoghue … Michael Kovak
Anthony Hopkins … πάτερ Lucas Trevant
Alice Braga … Angeline Vargas
Ciaran Hinds … πάτερ Xavier
Rutger Hauer … Istvan Kovak
Marta Gastini … Rosaria
Maria Grazia Cucinotta … θεία Andria
Toby Jones … πάτερ Matthew
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Petroni
Παραγωγή: Beau Flynn, Tripp Vinson
Μουσική: Alex Heffes
Φωτογραφία: Ben Davis
Μοντάζ: David Rosenbloom
Σκηνικά: Andrew Laws
Κοστούμια: Carlo Poggioli
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Rite
- Ελληνικός Τίτλος: Η Τελετή
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: The Rite: The Making of a Modern Exorcist του Matt Baglio.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Matt Baglio (του 2009), που με τη σειρά του αφηγείται αληθινές περιπτώσεις εξορκισμών, όπως τουλάχιστον αυτές αποδόθηκαν από τον πάτερ Gary Thomas. Μέσα σε αυτό, ο Baglio υποστηρίζει ότι υπήρξε μάρτυρας πάνω από 20 περιστατικών, και ακολούθησε την πορεία όπως ο νεαρός ήρωας της ταινίας, μέσω σκεπτικισμού. Οι παραγωγοί της ταινίας πληροφορήθηκαν για αυτόν όσο ακόμα διεξήγαγε την έρευνα, και πριν βγει το βιβλίο είχαν ήδη αγοράσει τα δικαιώματα για ταινία. Στην ουσία, το βιβλίο και το σενάριο γράφονταν ταυτόχρονα.
- Ο σκηνοθέτης έγινε μάρτυρας εξορκισμών, ώστε να προετοιμαστεί για την ταινία. Σε αυτές, δεν του επιτρέπονταν να δει με τα μάτια του όσα συνέβαιναν, αλλά μπορούσε να ακούσει τα πάντα πίσω από κλειστή πόρτα.
- Στο αρχικό καστ που είχε ανακοινωθεί, ήταν και το όνομα του Franco Nero. Δεν εμφανίζεται όμως.
- Η καθολική κοινότητα υποδέχτηκε με καλό μάτι την ταινία, αν και υπήρχαν ενστάσεις ως προς την προώθηση της σαν ταινία τρόμου.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/2/2011
Θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε ως ένα εγχειρίδιο για τον σύγχρονο καθολικό εξορκισμό. Μαζί, ως μια κατάθεση αναγκαιότητας της ύπαρξης αυτού, κάτι που θα με βρει απόλυτα αντίλογο. Γενικά, η ταινία στηρίζεται πολύ στη νοηματική της δυναμική, η οποία βέβαια είναι καθαρά θρησκοληπτική. Δεν θα το αγνοήσω τελείως αυτό, αλλά πρώτιστα έχουμε θρίλερ, και μάλιστα από αυτά που δεν σε βάζουν κατ’ ανάγκη σε ιδέες και σκέψεις, αφού δεν νομίζω πως μια ταινία σήμερα θα μπορούσε να κάνει τον εξορκισμό μόδα. Και ψυχαγωγικά, η ταινία πετυχαίνει να είναι ευπαρουσίαστη.
Ο πονηρός Hafstrom δεν κάνει τίποτα περισσότερο από ένα κρυφό ριμέικ του Εξορκιστή. Δεν κάνει το λάθος να επεκταθεί σε δαιδαλώδεις πλοκές, κι ακολουθεί την κλασική συνταγή κατά γράμμα (και σε λεπτομέρειες, ακόμα), εμπλουτίζοντας τη με άφθονο σκοτάδι κι ελεγχόμενα σκηνοθετικά κόλπα που δεν χαλάν τη γενική εικόνα. Η διαφορά του με το κλασικό έργο, είναι κι αυτή που τον καταδικάζει. Θέλει, ντε και καλά, να σε πείσει περί της αληθοφάνειας όλων όσων βλέπεις, κι εκεί χάνει τη θριλερική του ουσία. Σε κερδίζει, δε, με τον Anthony Hopkins σε ρόλο που του ταιριάζει και σε χάνει με τον νεαρό Colin O’Donoghue. Αν ο Hafstrom ήταν πιο θριλερικά ελεύθερος και δεν έμπαινε σε πολλές διαλογικές διαδικασίες περί δαιμόνων, θα κατάφερνε πολλά. Ακόμη κι έτσι, βέβαια, παρουσιάζει ένα έργο που θα σε καθηλώσει, έστω κι όσον αφορά την ώρα που θα του χαρίσεις. Περί του αν τη μνημονεύεις μετά τη θέαση, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
