Ένα νέο πολιτικό κίνημα, οι Νέοι Ιδρυτικοί Πατέρες της Αμερικής, αποπειρώνται να πάρουν τον έλεγχο κατά τη βίας με την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Μαζί με αυτόν, επιβάλουν ένα νέο πείραμα με την ονομασία «κάθαρση», κατά το οποίο μια φορά τον χρόνο και για 12 ώρες, ο φόνος είναι τελείως νόμιμος. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας βραδιάς, μια οικογένεια πασχίζει να επιβιώσει.
Σκηνοθεσία:
James DeMonaco
Κύριοι Ρόλοι:
Ethan Hawke … James Sandin
Lena Headey … Mary Sandin
Max Burkholder … Charlie Sandin
Adelaide Kane … Zoey Sandin
Rhys Wakefield … ο επικεφαλής της συμμορίας
Edwin Hodge … ο ματωμένος άγνωστος
Tony Oller … Henry
Arija Bareikis … Grace Ferrin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: James DeMonaco
Παραγωγή: Michael Bay, Jason Blum, Andrew Form, Brad Fuller, Sebastien K. Lemercier
Μουσική: Nathan Whitehead
Φωτογραφία: Jacques Jouffret
Μοντάζ: Peter Gvozdas
Σκηνικά: Melanie Jones
Κοστούμια: Lisa Norcia
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Purge
- Ελληνικός Τίτλος: Κάθαρση
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Κάθαρση: Αναρχία (2014)
- Κάθαρση: Έτος Εκλογών (2016)
- Κάθαρση: Η Αρχή (2018)
- Η Αιώνια Κάθαρση (2021)
Παραλειπόμενα
- Ο δημιουργός James DeMonaco είπε πως εμπνεύστηκε την ιδέα από ένα σχόλιο της συζύγου της, πάνω σε ένα καβγά του δρόμου.
- Η ημέρα της Κάθαρσης λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου (3/21 για τους Αμερικανούς). Αριθμητικά, αυτό βγαίνει ως 3-2-1, παραπέμποντας σε αντίστροφη μέτρηση.
- Τα στούντιο έβρισκαν “πολύ αμερικανικό” το θέμα λόγω της παραπομπής του στη νόμιμη κατοχή όπλων, και φοβόντουσαν να το χρηματοδοτήσουν. Ήταν όμως ο Jason Blum, εκπροσωπώντας τη Universal, που είχε εκκινήσει την Blumhouse Productions με εξειδίκευση στις χαμηλού κόστους ταινίες είδους, και ήταν αυτός που παρείχε το μπάτζετ.
- Το πολύ χαμηλό κόστος δεν επέτρεπε γυρίσματα πέρα από εντός ενός σπιτιού, ενώ και ο Ethan Hawke αναγκάζονταν να κοιμάται στον καναπέ του Jason Blum, παίρνοντας μισθό μόλις 10 χιλιάδες δολάρια. Όταν όμως η ταινία πέτυχε στα ταμεία, τα προσωπικά του κέρδη ανήλθαν στα 2 εκατομμύρια δολάρια.
- Οι δοκιμαστικές προβολές δεν ήταν τόσο ενθαρρυντικές, με την ταινία να κινδυνεύει να μη βγει ποτέ στις αίθουσες. Ο DeMonaco όμως πρόσεξε ότι το φιλμ είχε ιδιαίτερη αποδοχή από τους μαύρους και τους λατίνους, και αυτό του έδωσε θάρρος.
- Με προϋπολογισμό 3 εκατομμύρια δολάρια και κέρδη 91,3, η ταινία έγινε η πιο εμπορικά πετυχημένη χαμηλού μπάτζετ από το 1988. Και φυσικά, γέννησε franchise.
- Τα Universal Studios εκμεταλλεύτηκαν την επιτυχία με το να της αφιερώσουν κομμάτι στο θεματικό της πάρκο για το Χάλογουϊν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2018
Χαράμι η όλη ιδέα. Τουλάχιστον βέβαια ποιοτικά, μια και ο James DeMonaco μάλλον ικανοποιήθηκε αυτόνομα από το γεγονός και μόνο ότι έγινε πλούσιος από αυτήν. Η «Κάθαρση» μιλάει για την καρδιά του προβλήματος που αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ ονομάζεται οπλοκατοχή. Έχουμε φτάσει να θέλουμε να μιλάμε για σύγχρονο πολιτισμό, κι εκεί απορούν γιατί ακόμα και μικρά παιδιά εμφανίζονται με ένα όπλο στο χέρι να πυροβολούν ό,τι βρεθεί μπροστά τους…
Αλλά η ταινία, αλίμονο, δεν είναι ούτε κοινωνική, ούτε εν πολλοίς ιδιαιτέρως σοβαρή. Προσπερνά αυτό που θέλει να πει μέσα σε συνοπτικές διαδικασίες, κι έπειτα περνάει φουλ στο προκείμενο, το οποίο είναι ένα καθαρό θρίλερ, διαστάσεων μάλιστα τρόμου. Σαν να έχουμε μια σοβαρή διάλεξη, ο λέκτορας να λέει πέντε πράγματα πάνω στο θέμα του, κι έπειτα να ρίχνει ένα σχετικό βίντεο περισσότερο για να ψυχαγωγήσει τους καλεσμένους. Κι όλα θα ήταν και πάλι μια χαρά, αν το θρίλερ ήταν καθόλα του εντάξει. Πέρα λοιπόν από πολλά που έχουμε κορεστεί να βλέπουμε από το είδος, ξεκινάει κάποια στιγμή το παιχνίδι του «από μηχανής θεού». Γενικά, οι ήρωες μας σώζονται από τη θαυματουργή παρέμβαση κάποιου τρίτου στο παρά τσακ, τουλάχιστον πέντε φορές! Κι έτσι πάει μέχρι το φινάλε. Προσπερνάμε ενδιάμεσα και την κιτς αισθητική των κακών, που στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη θα λειτουργούσε (όπως του πρωτομάστορα Kubrick), και γενικά είδαμε κάτι που έχει ένα γερό και πρωτότυπο νόημα-κράχτη ως καρότο για να σε τραβήξει, αλλά σόι δεν είναι.
Εντέλει, όταν συνέλαβε την ιδέα ο DeMonaco χάρηκε για τη σύνδεση της με την όλη νοηματική, ή σκέφτηκε ότι έπιασε το τζακ-ποτ για μια φτηνή b-movie αλά πρώιμου Carpenter που θα βγάλει χρήμα; Μάλλον, καλό θα ήταν να ρωτήσουμε τον ίδιο…
Βαθμολογία: