Κάθαρση: Έτος Εκλογών

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 7/7/2016

Τρίτο μέρος τριλογίας και για κάποιον λόγο το μοναδικό εκ των τριών που κυκλοφορεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, με τα άλλα δύο να έχουν βγει κατευθείαν σε dvd. Θέλοντας να δικαιολογήσουμε το γεγονός, θα λέγαμε ότι δεν είναι ανάγκη να έχει δει κανείς τα δύο πρώτα φιλμ για να ακολουθήσει την πλοκή του «Έτους Εκλογών», αν και αυτό μπορεί και να οφείλεται απλώς στην ασυναρτησία του. Όπως και να `χει, η ιδέα της «νύχτας κάθαρσης», όπου για μία νύχτα καταργείται κάθε νόμος και το οποιοδήποτε έγκλημα είναι άνευ ποινικής επιβάρυνσης, έτσι ώστε να διασφαλιστεί ομαλή κοινωνική λειτουργία τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, είναι ευρηματική και δίνει ξεκάθαρες δυνατότητες πολιτικοκοινωνικών προεκτάσεων. Η μόνη από αυτές που το φιλμ κάνει μια υποτυπώδη προσπάθεια να εκμεταλλευτεί, είναι τα πολιτικά συμφέροντα των κυβερνόντων έναντι των ανίσχυρων, κάτι το οποίο θίγει μέσω της ατάκας «η νύχτα κάθαρσης σάς βολεύει για να ξεφορτωθείτε τους φτωχούς» και κάπου εκεί, με μια τόσο προφανή και ουδόλως κινηματογραφική λεκτική δήλωση, τελειώνει και το πολιτικό βάθος της ταινίας.

Από κει και πέρα, το εν λόγω πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο περιορίζεται ασφυκτικά στο πλαίσιο μιας απλής αφορμής για επιφανειακή δράση και ανεγκέφαλη βία με αναίτια στοιχεία τρόμου. Συνεχείς σεναριακές αυθαιρεσίες και ανύπαρκτο χτίσιμο χαρακτήρων, σασπένς, μα και της ίδιας της ιστορίας αμπαλάρονται σε ένα ασταμάτητα σοβαροφανές σκηνοθετικό περίβλημα, που όσο περισσότερο προσπαθεί να συνταιριάξει την ένταση με το στυλιζάρισμα, τόσο περισσότερο φαντάζει ναρκισσιστικά πομπώδες. Η γκλαμουράτη (και γι` αυτό κινηματογραφικά ηδονοβλεπτική) παραφροσύνη των χαρακτήρων του αναιρεί την όποια τάση για ενδοσκόπηση των δικών μας ζωωδών ενστίκτων, ενώ η συνειδητή αποφυγή στερεοτύπων -μαύροι και γυναίκες πρωταγωνιστές- και η όποια νύξη προς τους πολιτικούς ρόλους της εκκλησίας καταρρέουν κάτω από την απίστευτα (έως και ξεκαρδιστικά) καρικατουρίστικη απεικόνιση των «κακών» και παράλληλα τον υπερβολικό εξωραϊσμό των πρωταγωνιστών, συμπεριλαμβανομένης της πιο αγίας υποψήφιας προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πόσο αυτό, βεβαίως, μοιάζει με πολιτική προπαγάνδα («Έτος Εκλογών», όλως τυχαίως) δεν μπορώ να το εκλάβω ως υγιή (ή κινηματογραφική) πολιτική αλληγορία. Ας ελπίσουμε ότι το κλείσιμο δεν υπονοεί συνέχεια της σειράς (αν το κάνει, είναι παντελώς βεβιασμένο) και πως, γιατί όχι, θα πέσει και σε μας από τον ουρανό ένας άγιος πολιτικός να μας βγάλει ρισκάροντας τη ζωή του από όλα τα δεινά μας.

Βαθμολογία: