Διασωσμένη ως παιδί από τον θρυλικό δολοφόνο Μούντι, και εκπαιδευμένη στην οικογενειακή του επιχείρηση, η Άννα είναι η πιο εξειδικευμένη δολοφόνος στον κόσμο. Αλλά όταν ο Μούντι -ο άντρας που ήταν σαν πατέρας της και της έμαθε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για την εμπιστοσύνη και την επιβίωση- σκοτώνεται βάναυσα, η Άννα ορκίζεται εκδίκηση. Καθώς συμμαχεί με έναν αινιγματικό δολοφόνο, του οποίου η έλξη προς αυτήν πηγαίνει πέρα από τη γάτα και το ποντίκι, η αντιπαράθεση τους γίνεται θανατηφόρα.
Σκηνοθεσία:
Martin Campbell
Κύριοι Ρόλοι:
Maggie Q … Anna Dutton
Michael Keaton … Rembrandt
Samuel L. Jackson … Moody Dutton
Robert Patrick … Billy Boy
Patrick Malahide … Vohl
David Rintoul … Edward Hayes
Ori Pfeffer … Athens
Ray Fearon … Duquet
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Wenk
Παραγωγή: Moshe Diamant, Yariv Lerner, Christopher Milburn, Arthur Sarkissian, Robert Van Norden
Μουσική: Rupert Parkes
Φωτογραφία: David Tattersall
Μοντάζ: Angela M. Catanzaro
Σκηνικά: Wolf Kroeger
Κοστούμια: Irina Kotcheva, Karyn Wagner
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Protege
- Ελληνικός Τίτλος: Κώδικας: Εκδίκηση
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Asset
Παραλειπόμενα
- Το 2017, η ταινία είχε ανακοινωθεί ως Ana, με πρωταγωνίστρια την Gong Li.
- Το Βιετνάμ αντικαταστάθηκε με τη Ρουμανία για τις ανάγκες των γυρισμάτων.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/9/2021
Όλοι οι βασικοί συντελεστές θα μπορούσαν να υποσχεθούν κάτι καλύτερο από αυτό εδώ. Σίγουρα αρκούν για να παρουσιάσουν ένα πακέτο δράσης που δεν αναθεματίζεις που επέλεξες, αλλά δεν ξέρω πού μπορεί να κρύβεται ανάμεσα σε αυτό το συνονθύλευμα τυπικού σινεμά κάτι το καλύτερο από αυτό που τελικά βλέπεις.
Η Maggie Q μάλλον προσπέρασε την εποχή που θα μπορούσε να στηρίξει κάποιος πάνω της ένα ολόκληρο πρότζεκτ δράσης. Όχι πως δεν είναι πλέον μαστόρισσα στο συγκεκριμένο πεδίο, αλλά τα χρόνια της φαίνονται, και το σενάριο δεν έχει τους τρόπους να τα προσαρμόσει ώστε να αποτελέσουν θετικό συστατικό. Ένα σενάριο που μέχρι ενός τραβηγμένου σημείου προσφέρει μόνο στιγμιαίες και κλισέ συγκινήσεις, ενώ προς το φινάλε και την είσοδο του Michael Keaton στα πράγματα, αποκαλύπτει ότι είχε έναν κρυμμένο άσο που απλά βγαίνει πολύ καθυστερημένα. Είναι αυτό το ερωτικό-δολοφονικό παιχνίδι ανάμεσα στους δύο σταρ που στην ουσία είναι και το μοναδικό αξιοθέατο ολόγυρα, αλλά θα μπορούσε να απομονωθεί ως μια μικρού μήκους ταινία και να ξεμπερδεύαμε στα γρήγορα. Είναι και το μοναδικό κομμάτι που σε ξυπνάει από τον ύπνο που σε έχουν ρίξει οι κοινοτυπίες.
Για τον Martin Campbell είναι φανερό πως δεν είχε εδώ σκοπό για κάποιο δυναμικό comeback στις καλές του εποχές, αλλά τη δημιουργία μιας ταινίας που λογικά θα κατέληγε σε κάποια από τις γνωστές πλατφόρμες. Μην κρυβόμαστε, εκεί σε προδιαθέτει η δυναμική της παραγωγής αυτής, κάτι αντίστοιχο του παλιότερου «κατευθείαν για το DVD» και του πατροπαράδοτου «κατευθείαν σε βιντεοκασέτα», αν και εκείνη η εποχή -λόγω διαφορετικών οικονομικών όρων- οι αίθουσες χωρούσαν άνετα τέτοιες ταινίες.
Μπορείς να το πεις χάσιμο χρόνου, αλλά θα ήταν άδικο για τις κάποιες συγκινήσεις που είναι ικανό να προσφέρει στους φίλους της δράσης ένα πακετάκι όπως αυτό. Μπορεί να μην κρύβει πουθενά το ότι πρόκειται για δουλειά ρουτίνας, αλλά είχε εξαρχής κάποιους ανθρώπινους παράγοντες στις τάξεις του ικανούς για καλή απόδοση ακόμα και υπό αυτούς τους όρους.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
