Ο Ρίτσαρντ είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου που έχει διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια, και αποφασίζει να εγκαταλείψει τα προσχήματα και τις κοινωνικές συμβάσεις και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του όσο πιο έντονα κι ελεύθερα γίνεται. Με καυστικό χιούμορ, ελαφριά απερισκεψία και μια δόση τρέλας, πέφτει με τα μούτρα σε κάθε πιθανή «αμαρτία»: πίνει, καπνίζει, κάνει σεξ και ξεστομίζει αδιανόητες προσβολές, εισπράττοντας έτσι περισσότερη χαρά από ποτέ. Με τον νέο τρόπο ζωής του και καθώς ο χρόνος του εξαντλείται, ο Ρίτσαρντ θα καταλάβει πολλά πράγματα για τη ζωή, ενώ θα έρθει κοντά με τους ανθρώπους που αγαπά.
Σκηνοθεσία:
Wayne Roberts
Κύριοι Ρόλοι:
Johnny Depp … Richard Brown
Zoey Deutch … Claire
Danny Huston … Peter Matthew
Rosemarie DeWitt … Veronica Sinclair-Brown
Devon Terrell … Danny Albright
Odessa Young … Olivia Brown
Siobhan Fallon Hogan … Donna
Linda Emond … Barbara Matthew
Ron Livingston … Henry Wright
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Wayne Roberts
Παραγωγή: Warren Carr, Brian Kavanaugh-Jones, Greg Shapiro
Μουσική: Aaron Dessner, Bryce Dessner
Φωτογραφία: Tim Orr
Μοντάζ: Sabine Emiliani
Σκηνικά: Annie Beauchamp
Κοστούμια: Carla Hetland
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Professor
- Ελληνικός Τίτλος: Ποτέ Δεν Είναι Αργά Κύριε Καθηγητά
- Εναλλακτικός Τίτλος: Richard Says Goodbye [αρχικός]
Παραλειπόμενα
- Αρχικά είχε ονομαστεί Richard Says Goodbye, μια αναφορά του σκηνοθέτη στην πρώτη του ταινία, το Katie Says Goodbye.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/7/2019
Το σίγουρο είναι πως δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνηθισμένη ταινία. Ο Wayne Roberts μπερδεύει κοινό και κριτική με τις προθέσεις του, που από τη μία μοιάζουν ποιοτικές, και από την άλλη φαντάζει σαν να κάνει μια μικρή πλάκα με τον θάνατο. Λίγο κι από τα δύο εντέλει ισχύουν, χωρίς όμως ούτε να ολοκληρώνει προθέσεις ως προς μια σινεφίλ εκδοχή του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών, ή να κρατάει τον δραμεντί χαρακτήρα στέρεο προς τα κρίσιμα έσχατα λεπτά του φιλμ ώστε να γελάσει δυνατά με τον χάρο.
Αυτό που μπορεί κάποιος να κρίνει αυστηρά, είναι το γεγονός ότι ο δημιουργός ξεκινάει την ταινία με την ανακοίνωση του γιατρού στον ήρωα για το τετελεσμένο της ύπαρξης του, και ό,τι βλέπουμε από δω και πέρα αφήνει ερωτηματικά περί της «προϊστορίας» του. Πολύ πιο λιανά: τι ήταν ο Ρίτσαρντ και η ζωή του πριν από αυτό το λεπτό; Όσο όμως κυλάει το φιλμ, η προσήλωση όλων των πλάνων πάνω στον Ρίτσαρντ «ξεσκεπάζει» μια μοιραία αλήθεια που αφορά κάτι πραγματικό… Από τη στιγμή που βιώνουμε την οπτική του ήρωα προς την τελική ευθεία, τι σημασία άραγε να έχει αυτό το πριν;
Το φιλμ εμπλέκει κρίση μέσης ηλικίας, μαζεμένες αντιξοότητες που σε οποιαδήποτε φάση θα συντάρασαν τον ήρωα, όπως και ένα «carpe diem» μάλλον άτσαλο κι αδόκιμο. Κι εκεί είναι πάλι λογικό να μπερδεύει ως προς τις προθέσεις του. Όλα αυτά δεν παρουσιάζονται με την ίδια βάση που τα έχουμε ξαναδεί, αλλά με τη λογική ενός ανθρώπου με σύντομη ημερομηνία λήξης. Κακώς αποζητούμε σάτιρα ή βαθύ νόημα, ο ίδιος ο ήρωας απλά αποζητά να περάσουν όσο το δυνατόν πιο «γενναία» οι τελευταίες του ημέρες στον πλανήτη (δίχως να έχει και κάποιο εγχειρίδιο ως προς αυτό), και μαζί να αφήσει μια μικρή κληρονομιά για να μη νιώθει ότι τσάμπα τον περπάτησε. Δεν μπορεί να είναι απόλυτα σοφός κάποιος που ζει υπό αυτό το καθεστώς, ώστε να δώσει και μια ταινία γεμάτων νοημάτων, και ο Roberts αυτό το έχει αντιληφθεί και το σέβεται.
Κάτι άλλο που μπερδεύει είναι η tour-de-force ερμηνεία του Johnny Depp. Και την ονομάζω έτσι, επειδή δείχνει να δίνει και την ψυχή του για το φιλμ. Μια ερμηνεία όμως που ακριβώς επειδή είναι απλά ένα «τράβηγμα» όσων έχουμε ήδη δει επί τόσα μα τόσα χρόνια από τον εν λόγω σταρ, μοιάζει με ρελαντί αντιμετώπιση τής εδώ παρουσίας του. Καλοί και λειτουργικοί και οι δεύτεροι ρόλοι, αλλά τόσο επισκιασμένοι από τον Depp, που με το πέρας της θέασης τείνεις να τους βγάλεις από τη μνήμη σου.
Μπέρδεμα εδώ, μπέρδεμα εκεί, εντέλει μήπως και όσοι το αποκαλούνται έχουν κάπου τα δίκια τους; Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το έργο είναι μικρής δυναμικής. Μπουκώνει τόσα πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο, που απώτερη σημασία έχουν μονάχα εντέλει για τον ίδιο τον ήρωα και τον δημιουργό που τα εμπνεύστηκε. Αυτό που απομένει στον θεατή είναι μία εξτρά επιλογή για εκείνη τη «μην-έρθει-ποτέ» στιγμή της ζωής του, έστω και αν ακόμα κι αυτό το «μάθημα» μένει ημιτελές επί του φιλμ. Ως κινηματογραφική παρέα, από την άλλη, είναι μακάβριο να πούμε ότι μια και παίζει με τα συναισθήματα θα αρέσει στο κοινό. Ναι, έχει χαλαρό χιούμορ πλάι σε έντονη συγκίνηση, αλλά όπως και να το κάνεις κάτι τέτοιο αντιτίθεται στη σινεφιλική του επιδερμίδα.
Και αν παραμένει και έπειτα από όλα αυτά το μπέρδεμα, θα ήθελα να τα ξεκαθαρίσω κάπως τελειώνοντας. Ναι, είναι ένα ενδιαφέρον έργο, κι ας μην εκπληρώνει νοηματικούς σκοπούς. Είναι ορθά αφηγημένο, θα αρέσει στον θεατή που θα παρασυρθεί στο παιχνίδι του, θα αρέσει στους λάτρεις του Johnny Depp, και ας τα καταφέρνει όλα αυτά δίχως εντέλει να έχει να προσφέρει τίποτα το χρησιμότερο από ό,τι έχουμε ήδη αποσπάσει και από αλλού πολλάκις. Εν ολίγοις, ένα ίσως αχρείαστο εναμισάωρο, που όμως είναι κρίμα να το απορρίψεις όταν θυσιάζει τη χρησιμότητα του για να είναι τόσο μα τόσο ειλικρινέστατο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
