Δεκαετία του 1920. Η Τιάνα, μια νεαρή Αφροαμερικάνα που ονειρεύεται να αποκτήσει το δικό της κλαμπ-εστιατόριο στη Νέα Ορλεάνη, φιλάει ένα βάτραχο περιμένοντας να μεταμορφωθεί στον πρίγκιπα του παραμυθιού. Αλλά συμβαίνει το ανάποδο! Έτσι ξεκινάει μια περιπέτεια με φόντο του βαλτότοπους της Λουϊζιάνα, με το ζευγάρι βατράχων να αναζητάει τη μαγική λύση στο πρόβλημα.

Σκηνοθεσία:

Ron Clements

John Musker

Κύριοι Ρόλοι:

Anika Noni Rose … Tiana (φωνή)

Bruno Campos … πρίγκιπας Naveen (φωνή)

Keith David … Δρ Facilier (φωνή)

Michael-Leon Wooley … Louis (φωνή)

Jim Cummings … Ray (φωνή)

Jennifer Cody … Charlotte ‘Lottie’ La Bouff (φωνή)

John Goodman … Eli ‘Big Daddy’ La Bouff (φωνή)

Jenifer Lewis … Mama Odie (φωνή)

Peter Bartlett … Lawrence (φωνή)

Oprah Winfrey … Eudora (φωνή)

Terrence Howard … James (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ron Clements, John Musker, Rob Edwards

Στόρι: Ron Clements, John Musker, Greg Erb, Jason Oremland

Παραγωγή: Peter Del Vecho

Μουσική: Randy Newman

Μοντάζ: Jeff Draheim

Σκηνικά: James Aaron Finch

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Princess and the Frog
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: The Frog Princess της E.D. Baker.
  • Παραμύθι (επιρροή): The Frog Prince των Jacob Grimm, Wilhelm Grimm.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ ταινίας κινουμένων σχεδίων, και τραγουδιού (Almost There και Down in New Orleans).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ταινίας κινουμένων σχεδίων.

Παραλειπόμενα

  • Τεχνική: Παραδοσιακό Σχέδιο
  • Μια σύντομη επιστροφή της Disney στο παραδοσιακό σχέδιο (κράτησε μόλις μία ακόμα ταινία), που είχε να το δουλέψει από το 2004 (όταν και είχαν ανακοινώσει πως το Μια Τρελή Τρελή Φάρμα θα ήταν το έσχατο παραδοσιακό τους). Επί αυτού επιστρατεύτηκαν οι Clements και Musker (που είχαν αποχωρήσει το 2005), δύο από τα δυνατά ονόματα του στούντιο κατά την περίοδο της επονομαζόμενης αναγέννησης, όπου όμως τους δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξουν αν προτιμούσαν το ψηφιακό. Από την ίδια περίοδο το φιλμ δανείστηκε και την αλά Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ φύση του.
  • Η Disney και η Pixar εργάζονταν μαζί εκείνη την περίοδο πάνω σε δύο σχέδια, το ένα από τα οποία αφορούσε το βιβλίο της E.D. Baker, και το άλλο ονομάζονταν The Spirit of New Orleans: A Pixar Ghost Story. Το σενάριο προέκυψε ως μια μίξη αυτών των δύο.
  • Από τα πρώιμα στάδια της παρουσίασης του σχεδιασμού, ο έγχρωμος τύπος δεν είδε καθόλου με θετικό μάτι πολλά στοιχεία στο στόρι. Από αυτά που άλλαξαν μετά της έντονης κριτικής, ήταν πως η Τιάνα δεν ήταν πλέον καμαριέρα, ο πρίγκιπας ήταν κι αυτός μαύρος, ενώ ο κακός έγινε μάγος του βουντού. Επιπλέον άλλαξε το όνομα της από το αρχικό Maddy, που οι επικριτές θεωρούσαν ότι παρέπεμπε στο στερεοτυπικό mammy. Όλα αυτά έφεραν στην παραγωγή ως σύμβουλο την Oprah Winfrey, που κατέληξε να συμμετέχει και στο φωνητικό καστ.
  • Η Τιάνα έγραψε ιστορία, όντας η πρώτη έγχρωμη Disney-Princess.
  • Στην τελική ευθεία για την κεντρική φωνή, μαζί με την Anika Noni Rose ήταν και η Jennifer Hudson. Οι δε πληροφορίες ήθελαν την Alicia Keys να έχει επικοινωνήσει με στέλεχος της Disney για τον ρόλο.
  • Δεν τα πήγε άσχημα στα ταμεία η ταινία (έσοδα 271 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους 105), αλλά δεν ήταν από τις πιο προσοδοφόρες της Disney. Σίγουρα θα ήθελε αρκετά περισσότερα κέρδη, μια και ήταν μια περίοδος που το στούντιο είχε μόλις αρχίσει να ορθοποδεί μετά από κρίση, βοηθούμενο πολύ από την εξαγορά της Pixar το 2005.
  • Το 2020, η Disney ανακοίνωσε την τηλεοπτική spin-off σειρά Tiana για το Disney+, με πρεμιέρα εντός του 2023.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Κατερίνα Τσάβαλου (Τιάνα), Παναγιώτης Καποδίστριας (πρίγκιπας Ναβίν), Γιάννης Ζουγανέλης (Δρ. Φασιλιέ), Σταμάτης Κραουνάκης (Λούις), Υρώ Μιχαλακάκου (Σαρλότ), Αϊρίν Ρουβά (μικρή Τιάνα), Βασιλική Σούτη (μικρή Σαρλότ), Βασίλης Αξιώτης (Ρέι), Γιάννης Στεφόπουλος (Λόρενς), Χρυσούλα Διαβάτη (Μαμά Όντι), Λίλα Μουτσοπούλου (Ευδώρα), Νίκος Νίκας (Τζέιμς), Τάσος Κωστής (Λαμπούφ), Στέλιος Ψαρουδάκης (Ρέτζι), Ηλίας Πλακίδης (Κος Φένερ), Δημήτρης Δημόπουλος (Νταρνίλ), Ζωή Κατσάτου (Τζόρτζια), Δημοσθένης Αμπράζης, Σταύρος Μαυρίδης, Μαρία Πλακίδη, Ανδρέας Ρήγας, Δημήτρης Σπάθης. Τραγούδι: Σάγια Χάνσεν (Τιάνα). Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Ρένα Βασταρδή. Στοίχοι: Άννα Ιωαννίδου, Χρήστος Κανελλόπουλος.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Alan Menken ήταν η αυτονόητη αρχική επιλογή για τη σύνθεση, αλλά ο John Lasseter ήταν που έφερε τον Randy Newman. Ο Newman ήταν πιο κοντά με τον πρόεδρο του στούντιο, αλλά ήταν και γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη, έχοντας τζαζ καταβολές.
  • Δέκα ορίτζιναλ τραγούδια εμπεριέχει το σάουντρακ, από τα οποία σε σινγκλ βγήκε μόνο το Never Knew I Needed, με τη φωνή του Ne-Yo. Μεγαλύτερη όμως αποδοχή είχε το Down in New Orleans με τον Dr. John στα φωνητικά, και το Almost There με την Anika Noni Rose.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/2/2010

Το τόλμημα της Disney να επιστρέψει στο παραδοσιακό σχέδιο αποδεικνύεται λίρα εκατό, ακόμα και που έγινε μια εποχή που η εταιρία ρισκάρει λόγω πτώσης. Η ταινία μάς πάει πίσω στα καρτούν των 1960, με γενικό σχεδιασμό πάνω σε αυτά των 1990. Αποπνέει μια απίστευτη νοσταλγία και μας θυμίζει το γιατί μας άρεσαν τόσο τα κινούμενα σχέδια, κάτι που τείναμε να ξεχάσουμε με την εισβολή του ψηφιακού. Ποιος είπε ότι το πιστότερο αποτέλεσμα είναι και το καλύτερο; Οι ατέλειες είναι αυτές που τσιμπάνε τις συναισθηματικές μας χορδές…

Δεν μιλάμε για αριστούργημα, αφού έχουμε ένα ευπρεπές μεν στόρι, κλισέ πλέον δε. Όμως έχει ροή, έχει έξυπνους χαρακτήρες (ακόμα κι αν τους έχουμε ξαναδεί παραλλαγμένους), έχει χιούμορ, έχει και καταπληκτική μουσική-τραγούδια λόγω των τζαζ καταβολών τους. Μεγάλο συν στο νοσταλγικό κομμάτι είναι και το γεγονός πως το ντεκόρ μάς γυρνάει στην εποχή της μαύρης τζαζ και μας ταξιδεύει στη μαγευτική Νέα Ορλεάνη.

Αν θέλετε ένα αληθινό μείον είναι κάτι το σχετικό, αφού αυτό δεν μειώνει την αξία του έργου. Δεν είναι το καρτούν που θα ερωτευτούν τα παιδιά του σήμερα. Πρώτον, δεν είναι ψηφιακό και θα τους φανεί «απαρχαιωμένο», αλλά έχει και μπόλικες νύξεις «τρόμου» με το σκοτάδι να κατακλύζει το ντεκόρ. Αφήστε που τα παιδιά αγνοούν την τζαζ και τα περισσότερα από τα αστεία «πιάνονται» πιο εύκολα από ενήλικες. Απαραίτητη επισήμανση είναι πως οι ενήλικες δεν πρέπει να το φοβηθούν διόλου, αλλά και να αγνοήσουν τη μεταγλωττισμένη εκδοχή που το «σκοτώνει».

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

27 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *