Το Μοτίβο των Δολοφόνων
- The Postcard Killings
- 2020
- ΗΠΑ, Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Σουηδικά, Ρωσικά, Γερμανικά, Γαλλικά
- Αστυνομική, Θρίλερ, Μυστηρίου
Ένας νεοϋορκέζος ντετέκτιβ ερευνά τον θάνατο της κόρης του που δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο για τον μήνα του μέλιτος. Χρειαζούμενος βοήθεια, αποφασίζει να συνεργαστεί με μια σκανδιναβή δημοσιογράφο για να λύσει την υπόθεση. Την ίδια στιγμή, πολλά ζευγάρια στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν παρόμοια μοίρα με την κόρη του ντετέκτιβ.
Σκηνοθεσία:
Danis Tanovic
Κύριοι Ρόλοι:
Jeffrey Dean Morgan … Jacob Kanon
Famke Janssen … Valerie Kanon
Cush Jumbo … Dessie Lombard
Joachim Krol … επιθεωρητής Bublitz
Steven Mackintosh … Rupert Pearce
Denis O’Hare … Simon Haysmith
Naomi Battrick … Sylvia
Ruairi O’Connor … Mac
Eva Rose … Agneta Hoglund
Lukas Loughran … ντετέκτιβ Evert Ridderwall
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Stern, Ellen Furman, Liza Marklund, Tove Alsterdal
Παραγωγή: Paul Brennan, Tracey E. Edmonds, Leopoldo Gout, Peter Nelson, James Patterson, Miriam Segal
Μουσική: Simon Lacey
Φωτογραφία: Salvatore Totino
Μοντάζ: Sean Barton
Σκηνικά: Jennifer Williams
Κοστούμια: Nigel Egerton
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Postcard Killings
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μοτίβο των Δολοφόνων
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Postcard Killings των Liza Marklund, James Patterson.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά, ο Paul Greengrass με τον Gavin O’Connor θεωρούνταν οι πιθανότεροι να το αναλάβουν σκηνοθετικά.
- Πριν ξεκινήσει οριστικά η παραγωγή, που είχε ήδη καθυστερήσει, ήταν ο Janusz Kaminski στη σκηνοθεσία, με τον Patrick Dempsey ως Τζέικομπ, και την Dakota Fanning, αρχικά, και την Britt Robertson έπειτα ως Ντέσι.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/5/2020
Δεν θα μιλήσει κανείς για παταγώδη αποτυχία, μια και κάποια στάνταρ σοβαρότητας για ταινία του είδους κρατιούνται όρθια. Το κυριότερο, όμως, όχι. Κι αυτό επικαλείται τον άτυπο νόμο που θέλει μια ταινία μυστηρίου… να έχει μυστήριο.
Πώς το φέρνει από εδώ, πώς το πάει από εκεί, και το φιλμ του Danis Tanovic έχει μέσα σε ελάχιστο χρόνο αποκαλύψει την ταυτότητα των δολοφόνων. Ή μάλλον, για να το εκθέσουμε καλύτερα, οι άσοι στο μανίκι που κρατάει ως προς αυτό είναι όλοι καμένοι. Όταν αρχίζουν να μπαίνουν στο προσκήνιο οι ανατροπές, η μοναδική λογική αντίδραση είναι ένα «α, οκ», κι ενώ ήταν απαγορευτικό να είναι κάτω από ένα κάποιο σινε-σοκ. Είναι το στιλ που αναπτύσσεται η πλοκή, και ο τρόπος που απλώνει τους ήρωες του που δεν μένουν περιθώρια για ιδιαίτερο ψάξιμο εκ μέρους των θεατών, αλλά και όσα στοιχεία ίσως βοηθούσαν προς κάποιο εγκεφαλικό παζλ εμμένουν κρυφά για μετά τις αποκαλύψεις.
Με το βασικό λοιπόν «καμένο», ο Tanovic προτιμά κάτι που μοιάζει με τουριστικό θρίλερ, συνδυασμένο με ερμηνείες. Το πρώτο σκέλος προσφέρει μια όμορφη σειρά από εικόνες καρτ-ποστάλ (έτσι κι αλλιώς, και οι δολοφονίες κάπως έτσι μας παρουσιάζονται), ενώ το δεύτερο ατυχεί μια και ο Jeffrey Dean Morgan είναι ένας ηθοποιός με όρια, ενώ η Famke Janssen δεν δείχνει να έχει και πολλά κέφια (εδώ και χρόνια, άλλωστε). Πιο πολλά παίρνουμε από άλλες συμμετοχές, αλλά δεν αναφερόμαστε σε κάτι τέτοιου βεληνεκούς που θα είχαμε ταινία ερμηνειών.
Επιστρέφοντας όμως στα περί στάνταρ, η όλη ατμόσφαιρα δεν είναι άσχημα δομημένη, θυμίζοντας ανάλογα δείγματα βορειοευρωπαϊκής σχολής, με αιχμή στη διεύθυνση φωτογραφίας. Επίσης, όταν ξεπερνάμε το «βάρος» των όλων ανατροπών, αποκτά ένα ενδιαφέρον η παρέλαση έργων τέχνης, που από μόνα τους συνοδεύονται με κάποιο κάτω κείμενο, χωρίς όμως ποτέ να μιλάμε για ταινία νοημάτων.
Μια ιδέα στον αέρα από τον Κώδικα Ντα Βίντσι, σεναριακές επιρροές από ένα κάρο ταινίες με ψυχοπαθείς δολοφόνους, και η ώρα εντέλει περνάει, όπως πέρασε σε εκείνες τις ένα κάρο ταινίες…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
