Ο αρχιεξορκιστής του Βατικανού πάτερ Γκαμπριέλε Αμόρθ ερευνά για τον τρομακτικό δαιμονισμό ενός αγοριού, για να καταλήγει στην αποκάλυψη μιας συνωμοσίας που το Βατικανό για αιώνες προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποκρύψει.
Σκηνοθεσία:
Julius Avery
Κύριοι Ρόλοι:
Russell Crowe … πάτερ Gabriele Amorth
Daniel Zovatto … πάτερ Esquibel
Alex Essoe … Julia
Franco Nero … ο πάπας
Peter DeSouza-Feighoney … Henry
Laurel Marsden … Amy
Ralph Ineson … ο δαίμονας (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Petroni, Evan Spiliotopoulos
Στόρι: R. Dean McCreary, Michael Petroni, Chester Hastings
Παραγωγή: Doug Belgrad, Michael Patrick Kaczmarek, Jeff Katz
Μουσική: Jed Kurzel
Φωτογραφία: Khalid Mohtaseb
Μοντάζ: Matt Evans
Σκηνικά: Alan Gilmore
Κοστούμια: Lorna Marie Mugan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Pope’s Exorcist
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Εξορκιστής του Βατικανού
Σεναριακή Πηγή
- Απομνημονεύματα: An Exorcist Tells His Story και An Exorcist: More Stories του Gabriele Amorth.
Παραλειπόμενα
- Ο πάτερ Gabriele Amorth (1925-2016), επί 30 έτη αρχιεξορκιστής του Βατικανού, ήταν το αντικείμενο μελέτης στο ντοκιμαντέρ The Devil and Father Amorth (2017) του δημιουργού του Εξορκιστή (1973), William Friedkin, αλλά και στο ιταλικό ντοκιμαντέρ Padre Amorth l’Esorcista (2017). Είχε εμφανιστεί επίσης ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ Satan Lives (2015) όπου εμφανίζονταν και η πρωταγωνίστρια -πάλι- του Εξορκιστή, η Linda Blair.
- Το 2020, η Screen Gems ανακοίνωσε την ταινία με σκηνοθέτη τον ισπανό Angel Gomez Hernandez. Chester Hastings και R. Dean McCreary είχαν ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή του σεναρίου. Το 2022 όμως ο Ισπανός αντικαταστάθηκε με τον Julius Avery, ενώ οι Michael Petroni και Evan Spiliotopoulos ανέλαβαν το τελικό σενάριο.
- Τα γυρίσματα έγιναν στην Ιρλανδία.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 5/4/2023
Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με μια τέτοια ταινία, αναρωτιέμαι πόση πέραση έχει άραγε στους θεατές το θέαμα του εξορκισμού ώστε να δικαιολογεί αυτή την πληθώρα. Και αναφέρω συνειδητά τη λέξη ‘θέαμα’ αντί για ‘θέμα’ γιατί αφενός σεναριακά δεν υπάρχει δείγμα σοβαρής προσέγγισης πέρα από τραγελαφικές προθέσεις και αφετέρου οι ίδιες οι σκηνές αυτές είναι του χειρίστου είδους. Μοιάζει λες και το υποείδος ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε ποιοτικά το 1973 με τον “Εξορκιστή”.
Είναι απορίας άξιο το πώς τέτοιες ιστορίες επωάζονται από τα μεγαλύτερα χολιγουντιανά στούντιο και προσελκύουν ηθοποιούς α’ βεληνεκούς. Αν υπήρχε η πρόθεση να γίνει κάτι ανάλογο της “Τελετής” με τον Anthony Hopkins, το αποτέλεσμα εδώ μοιάζει περισσότερο με παρωδία υπερβολικά άτεχνης και μυστηριωδώς υποκινούμενης σεναριακά. Παρότι πρόκειται ουσιαστικά για τη βιογραφία του Γκαμπριέλ Αμόρθ, εξορκιστή του Βατικανού με 30χρονη δράση, αυτό αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα για τη δημιουργία μιας ταινίας με στόχο τις σκηνές ‘δράσης’ του εξορκισμού, αυτές δηλαδή που γοητεύουν το κοινό.
Εδώ όμως δεν έχουμε μια μικρή ταινία πλατφόρμας αλλά μια παρουσίαση της Sony, με τον Julius Avery στη σκηνοθεσία και τον Evan Spiliotopoulos στο σενάριο να είναι γνωστά χολιγουντιανά ονόματα -η προηγούμενη δουλειά του τελευταίου ήταν το ανάλογο “The Unholy”. Είναι σαφές ότι κανείς δεν προσεγγίζει με στοιχειώδη σοβαρότητα το θέμα και το κίνητρο είναι ο φτηνός τρόμος, με τον Αμόρθ να παρουσιάζεται σαν ‘ο φιλικός εξορκιστής της γειτονιάς’ αγνοώντας όλα τα προβληματικά της προσωπικότητάς του. Που δεν θα είχαν βέβαια θέση σε μια ταινία με τόσο γκροτέσκο και υπερφυσικό περιεχόμενο όπου η αναφορά του ως ‘αληθινό’ είναι απλώς ένα πικάντικο μάρκετινγκ.
Αν ήταν ένα φτηνό b-movie των 1980, ίσως είχαν μια αξία ένοχης απόλαυσης οι τόσο υπερβολικές και κακόγουστες σκηνές των εξορκισμών, με τις παράλογες εκφάνσεις της δαιμονικής δράσης που αντιμετωπίζονται από τους δύο ιερείς ως η υπέρτατη διαβολική επίθεση ενάντια στον χριστιανισμό και την ανθρώπινη ύπαρξη. Στο ενδιάμεσο, δε, παρεισφρέουν σκηνές εξομολόγησης που απαλλάσσουν από τις πράξεις τους τόσο τον Αμόρθ αλλά και την ίδια την εκκλησία, αφού σύμφωνα με την ταινία όσα έγιναν από το 1470 και μετά ήταν αποτέλεσμα του πανίσχυρου δαίμονα που εισχώρησε στα μυαλά των εκπροσώπων του Θεού και πρέπει τώρα να παταχθεί. Το γελοίο του πράγματος είναι νομίζω εμφανές και ο μόνος τρόπος να παρακολουθήσει κανείς αυτή την ταινία είναι αν έχει κάποια περίεργη και μονομανή σχέση με τη θρησκεία.
Ο Russell Crowe πρέπει να το διασκεδάζει με το άβολο χιούμορ και τις κωμικές ατάκες με τις οποίες διανθίζει τον χαρακτήρα του, οι οποίες ελάχιστα πιο τραγελαφικές είναι από την ιταλική προφορά του, με την παρουσία του Franco Nero στον ρόλο του πάπα να αποτελεί το πραγματικά θλιβερό στοιχείο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες αποτελούν απλώς ανούσιες υπάρξεις που περιφέρονται μπροστά στην κάμερα.
Χωρίς να υποτιμώ τη χαλαρή ψυχαγωγική αξία των μέτριων ταινιών υπερφυσικού τρόμου, ο “Εξορκιστής του Βατικανού” δεν μπορεί να ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία λόγω της άκρατης σοβαροφάνειας επί της οθόνης σε συνδυασμό με την ξεκάθαρη αστειότητα που προβάλλουν σε αυτή οι δημιουργοί της, θέλοντας να απομυζήσουν τον χρόνο, το χρήμα και την εγκεφαλική λειτουργία των θεατών.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
