Tρεις φίλοι, ο Ηλίας, ο Θωμάς κι ο Βαγγέλης, ζητούν απεγνωσμένα χρήματα. Τελικά, αποφασίζουν να κλέψουν το αφεντικό του Βαγγέλη, τον Λάμπρο, ο οποίος είναι ενεχυροδανειστής και φυλάει τα ενέχυρα στο σπίτι του. Για να μην τους αντιληφθούν μάλιστα, θα ντύσουν τον Ηλία αστυνόμο που θα φυλάει τσίλιες, ενώ ο Θωμάς θα κλέψει τα ενέχυρα. Το σχέδιο προχωράει καλά, μέχρι που η κυρία Λουκία παίρνει τον Ηλία για μια κλοπή που έγινε στο σπίτι ενός φιλικού της ζευγαριού, και αφορά ένα μονόπετρο δαχτυλίδι.
Σκηνοθεσία:
Αλέκος Σακελλάριος
Κύριοι Ρόλοι:
Κώστας Χατζηχρήστος … Ηλίας
Θανάσης Βέγγος … Θωμάς
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος … Λάμπρος
Μαρίκα Κρεββατά … Κα Λουκία
Γιώργος Γαβριηλίδης … Ορέστης Κωνσταντινίδης
Κυβέλη Θεοχάρη … Αλέκα Κωνσταντινίδη
Σταύρος Ξενίδης … Βαγγέλης
Θάνος Τζενεράλης … υπαστυνόμος
Αλίκη Γεωργούλη … Τασία Μπέρμπερη
Λαυρέντης Διανέλλος … Μαστρολαυρέντης
Αλέκος Τζανετάκος … Σπανομαρίας
Πάνος Καραβουσανός … Πανάγος Μπέρμπερης
Ζωή Φυτούση … Κα Λογοθέτη
Νίκη Λινάρδου … Έλλη
Δήμητρα Σερεμέτη … Άννα
Κώστας Παπαχρήστος … αστυνόμος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος
Παραγωγή: Φιλοποίμην Φίνος
Μουσική: Τάκης Μωράκης
Φωτογραφία: Ντίνος Κατσουρίδης
Μοντάζ: Ντίνος Κατσουρίδης, Γιώργος Τσαούλης
Σκηνικά: Μάρκος Ζέρβας
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ο Ηλίας του 16ου
- Διεθνής Τίτλος: The Policeman of the 16th Precinct
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Ηλίας του 16ου (2008)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Ο Ηλίας του 16ου των Αλέκου Σακελλάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Θανάση Βέγγου σε ταινία του Φίνου.
- Στο θέατρο είχε ανέβει από τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη. Λόγοι υγείας δεν επέτρεψαν στον Λογοθετίδη να επαναλάβει τον ρόλο και στο σινεμά, ανοίγοντας τον δρόμο στην καριέρα του Χατζηχρήστου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Χατζηχρήστος ξανάπαιξε τον ίδιο ρόλο για το θέατρο.
- Ο Κώστας Χατζηχρήστος ομολόγησε μετά από καιρό ότι τα περίφημα χαστούκια της τελικής σκηνής ήταν απολύτως αληθινά, με τη συναίνεση του Βέγγου, που όμως υπέφερε στα γυρίσματα.
- Ντεμπούτο για τη Δήμητρα Σερεμέτη, ήδη σύζυγος του Κώστα Παπαχρήστου που εδώ -όπως σχεδόν πάντα- ερμηνεύει έναν αστυνόμο.
- Κόβοντας 77.118 εισιτήρια, ήρθε στην 4η θέση ανάμεσα σε 51 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/6/2021
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ένα αληθινά καλογραμμένο σενάριο, από αυτά που κάπου πριν τα μέσα των 1960 ολοένα και σπάνιζαν στο εγχώριο σινεμά. Ένα σενάριο που δεν φέρει τη στάμπα της άρπα-κόλας, κάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι προεξοφλούσε η καταγωγή από κάποιο θεατρικό.
Ο Κώστας Χατζηχρήστος κάνει τα δικά του, αλλά μαζί υπηρετεί αυτό που έχει ο Σακελλάριος κατά νου. Δηλαδή να εξισορροπήσει την κωμωδία με τις κοινωνικές αιχμές, αλλά και να μην αλλοιωθεί η δομή ενός κείμενου με ροή και σπιρτάδα, πέρα ακόμα και των διαλόγων του. Έτσι, συνυπάρχουν οι ατάκες του «Θύμιου» με τη φτώχια που στέλνει την καλή καρδιά στο κρατητήριο, ο μαυραγορίτης που ήταν σαν να έχει επιβιώσει αλώβητος από την κατοχή, και η «καλή κοινωνία» που έχει πανεύκολη την απάτη και το ψέμα.
Το «σανίδι» επηρεάζει το φιλμ ως προς το επιμέρους στήσιμο του, αλλά δεν καταλύει την κινηματογραφική δομή. Υπάρχουν μεν τα εσωτερικά σκετς, αλλά δένουν άρτια με τα εξωτερικά γυρίσματα, χωρίς ο θεατής να αντιλαμβάνεται το πού προστέθηκε υλικό για να μην έχουμε ένα κουραστικά στατικό αποτέλεσμα. Και όλοι οι ρόλοι έχουν λόγο ύπαρξης σε ένα σενάριο που γράφτηκε για να τους τιμήσει, και δεν υπάρχουν μόνο για χάρη του «λίγο πιο κωμικού», «λίγο πιο βολικού».
Από τις λίγες τόσο σημαντικές κωμωδίες του ελληνικού σινεμά, και μια ταινία που χάριζε ύφος στο σύνολο όλου αυτού, και που αφομοίωνε τις -ιταλικές- επιρροές του σε κάτι που μύριζε ελληνική αυθεντικότητα (όπως παρομοίως, πχ, στο Της Κακομοίρας). Κρίμα που το κινηματογραφικό φιλότιμο που επιδεικνύεται ειδικά κατά τα έτη 1955-1960 στη χώρα μας, δεν έγινε κανόνας προς χάριν της υπερ-παραγωγικότητας και της επιβολής ενός σταρ-σίστεμ εγχώριας κατανάλωσης.
Βαθμολογία: