O ευγενής κλέφτης κοσμημάτων σερ Τσαρλς Λίτον, γνωστός και ως Φάντομ, αναζητά μανιωδώς τον Ροζ Πάνθηρα, ένα διαμάντι ανεκτίμητης αξίας που βρίσκεται στα χέρια της πριγκίπισσας Ντάλα. Ο επιθεωρητής Ζακ Κλουζό, ο οποίος έχει ανάγει την αδεξιότητα σε μορφή τέχνης, καταδιώκει τον Φάντομ επί 15 χρόνια, καθώς και τη θηλυκή συνεργό του, που μπορεί να είναι πιο κοντά από ό,τι θα φαντάζονταν. 

Σκηνοθεσία:

Blake Edwards

Κύριοι Ρόλοι:

David Niven … Σερ Charles Lytton

Peter Sellers … επιθεωρητής Jacques Clouseau

Robert Wagner … George Lytton

Capucine … Simone Clouseau

Claudia Cardinale … πριγκίπισσα Dala

Brenda de Banzie … Angela Dunning

James Lanphier … Saloud

Guy Thomajan … Artoff

Colin Gordon … Tucker

Michael Trubshawe … Felix Townes

Riccardo Billi … Aristotle Sarajos

Meri Welles … Monica Fawn

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Maurice Richlin, Blake Edwards

Παραγωγή: Martin Jurow

Μουσική: Henry Mancini

Φωτογραφία: Philip H. Lathrop

Μοντάζ: Ralph E. Winters

Σκηνικά: Fernando Carrere

Κοστούμια: Annalisa Nasalli-Rocca

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Pink Panther
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Ροζ Πάνθηρ
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ο Ροζ Πάνθηρας

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Peter Sellers) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
  • Υποψήφιο για Bafta βρετανού ηθοποιού (Peter Sellers).

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία σχεδιάστηκε πάνω στον David Niven και τον χαρακτήρα του, με τον Κλουζό να είναι ένας φυσιολογικός και τυπικός ντετέκτιβ. Καθώς όμως ο Edwards ξεκίνησε τα γυρίσματα, γίνονταν ολοένα και πιο φανερό ότι ο Peter Sellers “έκλεβε” όλες τις σκηνές όπου εμφανίζονταν (κάτι που επιβεβαιώθηκε κι από το κοινό). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συνεχιστεί η σειρά με αυτόν ως κεντρικό ήρωα (και μάλιστα άμεσα, με το Λαγωνικό 24 Καρατίων να ακολουθεί μόλις 3 μήνες αργότερα), ενώ όταν ο Niven εμφανίστηκε στα Όσκαρ, πρότεινε να μην το συνοδεύει το θέμα της ταινίας, λέγοντας: “Δεν ήταν αληθινά δική μου η ταινία”.
  • Ο Edwards είχε την ιδέα για το καρτούν στους τίτλους, και ο συγκεκριμένος Ροζ Πάνθηρας (που ακολούθησε από τον επόμενο χρόνο δική του τηλεοπτική καριέρα) επιλέχθηκε ανάμεσα σε πάνω από 100 σκίτσα. Δημιουργοί του ήταν οι David H. DePatie και Friz Freleng.
  • Ο Peter Ustinov ήταν αρχικά να ερμηνεύσει τον Κλουζό, και η Ava Gardner τη σύζυγο του. Η πρώτη αποχώρησε επειδή η Mirisch Company δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της για εξτρά επιτελείο για τις προσωπικές ανάγκες της, με τον Ustinov να ακολουθεί λόγω της αποχώρησης της Gardner.
  • Η Janet Leigh δεν μπόρεσε να συμμετέχει, μια και δεν θέλησε να λείπει για τόσο καιρό εκτός ΗΠΑ για τα γυρίσματα. Όχι είπε και η Audrey Hepburn για την πριγκίπισσα, προτείνοντας στον σκηνοθέτη την Cardinale.
  • Ο Yves Saint-Laurent επιμελήθηκε προσωπικά τα φορέματα της Capucine και της Claudia Cardinale. Αυτή ήταν η πρώτη του δουλειά στο Χόλιγουντ.
  • Η Claudia Cardinale δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά, έτσι στην ταινία ντουμπλάρεται από την 20χρονη Gale Garnett.
  • Γυρίστηκε σε Ιταλία (Άλπεις, Ρώμη και Ρόκα ντι Πάπα), Παρίσι και Λος Άντζελες.
  • Στη σκηνή της μπανιέρας, η χρήση ενός ειδικού αφρού προκάλεσε εγκαύματα στους Capucine και Robert Wagner, με τον δεύτερο να τυφλώνεται προσωρινά για έξι βδομάδες.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Διαχρονική επιτυχία έγινε το τραγούδι Meglio Stasera (It Had Better Be Tonight), ερμηνευμένο από τη Fran Jeffries, σε μουσική Henry Mancini και στίχους Johnny Mercer (στα αγγλικά), Franco Migliacci (στα ιταλικά).
  • Εδώ ακούγεται για πρώτη φορά το κλασικό The Pink Panther Theme του Henry Mancini, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά θέματα. Στο σαξόφωνο είναι ο Plas Johnson.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/8/2016

Μπορεί να έγινε το έναυσμα να ξεκινήσει μια μακροσκελή όσο και θρυλική σειρά, αυτός όμως ο πρώτος Ροζ Πάνθηρας είναι κατώτερος από αρκετούς συνεχιστές του. Δεν θα δείτε τελείως την ίδια λογική που έχετε κατά νου από το σύνολο, μια κι ο Πίτερ Σέλερς είναι ο δεύτερος χαρακτήρας, και λείπουν όλοι οι ξεκαρδιστικοί ήρωες που αργότερα τον πλαισίωναν. Πηγαίνουμε καλύτερα με τη λογική μιας αυτόνομης ταινίας, η οποία φυσικά είναι μέσα στη χρυσή εποχή των αστυνομικών κωμωδιών, κι έχει αυτή τη λάμψη των πρώιμων 1960, αλλά και την ταυτότητα ενός Μπλέικ Έντουαρντς (που καθαρά κωμικά ακόμα δεν είχε γκαζώσει).

Η ζημιά γίνεται κυρίως στο πρώτο μισό του φιλμ. Λίγα τα αστεία, περισσότερη ανάλυση χαρακτήρων από ό,τι χρειάζεται σε μια κωμωδία, αλλά και κάποιο μπέρδεμα ταυτότητας. Σε σημεία παραπέμπει ακόμα και σε παραδοσιακή κομεντί, κάποιες σκηνές δίχως ουσία τραβάνε περισσότερο από το κανονικό (κακό σε αυτό κάνει και το μέτριο ντουμπλάρισμα στην Καρντινάλε), ενώ κι ο Κλουζό δεν είναι ο αληθινά παράφρων γκαφατζής που έχει καρφωθεί στη μνήμη μας (έχει μάλιστα ακόμα ένα ζήτημα συγχρονισμού κάνοντας τα «δικά του»). Το καλό ξεκινάει από μια σκηνή με επίκεντρο την Καπουσίν (η πιο σικ παρουσία του φιλμ), όπου στο ίδιο δωμάτιο τρεις άντρες παίζουν «κρυφτούλι». Η μαστοριά του Έντουαρντς θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται μέχρι και το ικανοποιητικό φινάλε, όπου οι δύο γορίλες κάνουν τη διαφορά.

Μην είμαστε όμως και νοσταλγικά «κολλημένοι». Το σενάριο επί του συνόλου είναι αρκετά αδύναμο, και το στυλ δεν φτάνει στα ύψη κάποιων εκ των συγγενικών ταινιών της χρυσής εκείνης δεκαετίας για το είδος. Επίσης, αν δεν έρχονταν αυτές οι απίστευτες χιουμοριστικά συνέχειες, σήμερα ο ορίτζιναλ Πάνθηρας δεν θα ήταν κάποιος τίτλος που εύκολα θα τοποθετούσες στους κλασικούς. Παραμένει όμως ένα διαμαντάκι συλλογικής ερμηνείας από το καστ, και μια ξεκούραστη θέαση με μικρές αλλά καλοδεχούμενες εκπλήξεις.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *