Το Γεράκι του Φιστικοβούτυρου
- The Peanut Butter Falcon
- 2019
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραμεντί, Περιπέτεια, Ταινία Δρόμου
- 08 Οκτωβρίου 2020
Ο Ζακ, ένα νεαρό αγόρι με σύνδρομο Down, δραπετεύει από το νοσοκομείο για να ακολουθήσει το όνειρό του και να γραφτεί στην επαγγελματική σχολή πάλης του ειδώλου του, του Sal Water Redneck. Αναπάντεχα, στον δρόμο του θα βρεθεί ο Τάιλερ, ένας μικροκακοποιός που τρέχει να σωθεί, και που θα γίνει ο πιστός προπονητής και φίλος του Ζακ. Μαζί θα περάσουν ποτάμια, θα γλιτώσουν από ενέδρες, θα πιουν ουίσκι, θα ανακαλύψουν την πίστη και τον Θεό, θα ψαρέψουν και θα πείσουν την Ελέανορ, μια καλοσυνάτη νοσοκόμα που είναι υπεύθυνη για την επιστροφή του Ζακ, να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους.
Σκηνοθεσία:
Tyler Nilson
Michael Schwartz
Κύριοι Ρόλοι:
Shia LaBeouf … Tyler
Dakota Johnson … Eleanor
John Hawkes … Duncan
Zack Gottsagen … Zak
Bruce Dern … Carl
Jon Bernthal … Mark
Thomas Haden Church … Clint/Salt Water Redneck
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tyler Nilson, Michael Schwartz
Παραγωγή: Albert Berger, Christopher Lemole, Lije Sarki, David Thies, Ron Yerxa, Tim Zajaros
Μουσική: Zachary Dawes, Noam Pikelny, Jonathan Sadoff, Gabe Witcher
Φωτογραφία: Nigel Bluck
Μοντάζ: Nat Fuller, Kevin Tent
Σκηνικά: Gabrael Wilson
Κοστούμια: Melissa Walker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Peanut Butter Falcon
- Ελληνικός Τίτλος: Το Γεράκι του Φιστικοβούτυρου
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ SXSW.
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο στον κινηματογράφο για το δημιουργικό δίδυμο Tyler Nilson και Michael Schwartz.
- Η ταινία προέκυψε όταν οι δύο σκηνοθέτες έτυχε να γνωρίσουν τον Zack Gottsagen σε ένα άσυλο για αναπήρους, κι εκείνος τους εξέφρασε την επιθυμία του να γίνει αστέρι του σινεμά.
- Ο Ben Foster άφησε τελευταία στιγμή τον ρόλο του Τάιλερ, θέλοντας να περάσει χρόνο με την έγκυο σύζυγο του. Ο ίδιος ήταν που πρότεινε στον Shia LaBeouf να πάρει τη θέση του.
- Κατά τα γυρίσματα στη Σαβάνα, ο LaBeouf συνελήφθει από την αστυνομία για δημόσια μέθη.
- Κοστίζοντας μόνο 6,2 εκατομμύρια δολάρια, τα κέρδη των 23.3 έκαναν την ταινία την πλέον προσοδοφόρα ανεξάρτητη της χρονιάς.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/3/2019
Μπορεί από μόνη της η πρωτόλεια ταινία των Tyler Nilson, Michael Schwartz να «μαρτυράει» τις επιρροές της από τον Μαρκ Τουέιν, που είναι φυσικά αυτονόητες, αλλά είναι μια άλλη ταινία εκ Γαλλίας που υπόκειται εδώ σε έναν εν είδει ριμέικ χειρισμό. Φυσικά μιλάμε για την Όγδοη Ημέρα του Jaco Van Dormael, που η κεντρική της πλοκή απλά μεταφέρεται στην αμερικανική επαρχία. Λίγοι μπορεί πλέον να θυμούνται το φιλμ του 1996, αλλά είχε αποτελέσει μια μεγάλη παγκόσμια «λαϊκή» επιτυχία, που όμοια της η Γαλλία ξαναείδε μονάχα με το Αμελί και τους Άθικτους.
Μην είμαστε όμως άδικοι λόγω της έλλειψης πρωτοτυπίας στη σύλληψη του στόρι, αφού πέρα από αυτό υπάρχει κι ένα σενάριο. Ως προς αυτό, με έναν λιτό αλλά επιμελημένο τρόπο, οι δύο δημιουργοί πετυχαίνουν να αγγίξουν το κοινό, χωρίς να προβαίνουν σε μελοδραματικές σκηνές που θα επέφεραν επιτήδευση. Χωρίς ξεκάθαρα να αγγίζουν είτε τον κωμικό, είτε τον απόλυτα δραματικό χαρακτήρα, ακολουθούν το δραμεντί μοτίβο των επιρροών τους. Οι χαρακτήρες έχουν ένα βάθος ικανό να μας συμπεριλάβει στην παρέα τους, ενώ το σύνδρομο Down δεν λαμβάνει άδικη μεταχείριση, επιμένοντας νοηματικά ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος ό,τι πρόβλημα κι αν του παρουσιάζεται (εκ γενετής ή μη).
Και οι τρεις κεντρικοί ήρωες δεν χαίρουν των καλύτερων συνθηκών ζωής, εξισορροπώντας έτσι έξυπνα την ουσιαστική «ισοτέλεια» ενός ανθρώπου με ειδικές ανάγκες, ενός φυγά της ζωής και μιας κοπέλας που μόνο φαινομενικά έχει βρει τον δρόμο της. Κοινό τους στοιχείο μονάχα η «καλή καρδιά», με το φιλμ να απογειώνει δυναμικά και χωρίς περιττούς ηθικισμούς αυτό το σωτήριο χάρισμα. Τα υπόλοιπα τα έχει πει όλα η Οδύσσεια και ο Καβάφης, με το road-movie ταξίδι να είναι αυτό που επιφέρει τις ευκαιρίες για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, αλλά, κυρίως, μαζί κι εμάς με αυτούς και… το «μυστικό τους όπλο».
Παραδοσιακό αμερικανικό σινεμά στην όψη του, πατροπαράδοτο στην αισθητική του, ανεξάρτητο όμως ως προς τη δυναμική του και την ταυτότητα του. Είναι γλυκό, είναι γειωμένα τρυφερό, είναι ανθρώπινο, είναι αρκετά απρόβλεπτο από σκηνή σε σκηνή, αλλά παραμένει ολιγόλογο στη σύντομη διάρκεια του, και λειτουργεί καλύτερα ως φίλος παρά ως μια γεμάτη κινηματογραφική εμπειρία. Ίσως, δε, το μέγιστο που θα είχε να προσφέρει, είναι να σας παρακινήσει να αναζητήσετε τον Μαρκ Τουέιν και τον γλυκόπικρο τρόπο αφήγησης του, αλλά και την «απλόχερη» ταινία του Van Dormael, αν φυσικά δεν τα έχετε ανακαλύψει αμφότερα ήδη από μόνοι σας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
