Η Ζωγραφιά του Θεού (2023)

Η Ζωγραφιά του Θεού

👎 Εγχρ. 01 ωρ. 34 λεπ.

Αυθ. Τίτλος: Η Ζωγραφιά του Θεού

Εν. Τίτλος: Gods Painting

Χρονιά: 2023

Χώρα: Ελλάδα

Γλώσσα: Ελληνικά

Είδος: Δραμεντί, Οικογενειακή

Πρεμιέρα: 25 Μαΐου 2023

6 votes 4.3

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Δημήτρης γυρνάει στην Ελλάδα μετά τον θάνατο της μητέρας του για να βάλει σε ίδρυμα την ανάπηρη αδερφή του, ώστε να ζήσει τον έρωτα του με τη Στέλλα. Η ζωή όμως έχει διαφορετική άποψη. Στο πατρικό τον περιμένουν εκπλήξεις που θα ανατρέψουν ολοκληρωτικά την προσωπική του ζωή και την κοσμοθεωρία του. Στη συνέχεια, κωμικά περιστατικά, εκβιασμοί, ίντριγκες και έρωτες θα συνθέσουν ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων και καταστάσεων που δύσκολα θα ξεμπερδευτούν.

Σκηνοθεσία:

Γιάννης Καλογερόπουλος

Κύριοι Ρόλοι:

Ιάκωβος Μυλωνάς … Δημήτρης

Νανά Τζαβάρα … Θεοδώρα

Εύη Καραδήμα … Στέλλα

Στεφανία Γκουρνέλου … Διαλεχτή

Ευτυχία Μελή … η μητέρα

Μαίρη Ανανιάδου … η θεία

Σπύρος Μπιμπίλας … διευθυντής λυρικής

Χρήστος Μπίλιας … νοσοκόμος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ιάκωβος Μυλωνάς

Παραγωγή: Γιάννης Κουτσομύτης, Ιάκωβος Μυλωνάς

Μουσική: Πάνος Δέρβος, Γιάννης Καλογερόπουλος, Τάσος Κακουλίδης

Φωτογραφία: Γιάννης Καλογερόπουλος

Μοντάζ: Γιώτα Ρεπανά

Σκηνικά: Δημήτρης Τζαβάρας

Κοστούμια: Καλλιόπη Αρναούτη

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Η Ζωγραφιά του Θεού
Διεθνής Τίτλος: Gods Painting

Σεναριακή Πηγή

Θεατρικό: Η Ζωγραφιά του Θεού του Ιάκωβου Μυλωνά.

Παραλειπόμενα

Η επιτυχία της αντίστοιχης θεατρικής παράστασης έφερε και μια συνέχεια επί του σανιδιού. Ενδιάμεσα, ο κινηματογράφος Ιντεάλ είχε φιλοξενήσει την κινηματογραφική πρεμιέρα. Το καστ είναι πάντα το ίδιο.
Ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία για τον γνωστότερο ως ηθοποιό Γιάννη Καλογερόπουλο.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 25/5/2023

Σίγουρα αξιέπαινη η πρόθεση των συντελεστών να μεταφέρουν στον κινηματογράφο τη θεατρική τους παράσταση, παρότι ελάχιστα πράγματα μπορούν να χαρακτηριστούν ως αμιγώς κινηματογραφικά, με το αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο σαν μια υπερβολικά ανεπτυγμένη απόπειρα βιντεοσκόπησής της.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στο αρχικό κείμενο, αλλά πέρα από τον τυπικό κατακερματισμό σε μικρότερες σκηνές και εναλλαγές τοποθεσιών, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι κάτι τέτοιο συνέβη. Εμφανώς περιορισμένος και από τα τεχνικά μέσα που έχει στη διάθεσή του, ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλογερόπουλος δείχνει την πρόθεση να κάνει το καλύτερο δυνατό με την πλανοθεσία του για να δημιουργήσει μια αίσθηση μετάβασης από το ένα μέσο στο άλλο, παρότι το υλικό τον οδηγεί μονίμως στην αντίθετη κατεύθυνση.

Το εγχείρημα διακατέχεται πλήρως από μια εμμονή σε θεατρικές συμβάσεις που δεν λειτουργούν έξω από τον κόσμο του σανιδιού. Η ίδια η ιστορία πολλές φορές ξεπέφτει στο μελόδραμα και δεν γίνεται πιστευτή στο ρεαλιστικό πλαίσιο που δημιουργούν οι υπαρκτές τοποθεσίες όπου εδώ εκτυλίσσεται, πόσο μάλλον δε τα εξιδανικευμένα περιστατικά που οδηγούν στο φινάλε.

Οι ίδιοι οι διάλογοι δεν αποβάλλουν ποτέ τη σύμβαση όπου η μισή ατάκα απευθύνεται στον συνομιλητή και η άλλη μισή αποτελεί εξωτερίκευση της σκέψης του ομιλητή προς το κοινό. Σε συνδυασμό με τους μονολόγους αλλά και την παρουσία της μάνας-πνεύματος, ορατής μόνο στον κεντρικό ήρωα, το βασικό πρόβλημα της ταινίας αποτελεί ο ίδιος ο πρωταγωνιστής και συγγραφέας Ιάκωβος Μυλωνάς που δεν επιχειρεί ούτε στο ελάχιστο να προσαρμόσει την ερμηνεία του για τον φακό, με εκφορά λόγου και αντιδράσεις που στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζονται ως αδικαιολόγητα επιτηδευμένες.

Ακόμα κι έτσι όμως, η θέαση της ταινίας προσωπικά μού ήταν πιο ευχάριστη από ελληνικές ταινίες καθαρής εμπορικής κατανάλωσης που ήδη έχουν εμφανιστεί μέσα στη χρονιά. Αυτή η σύγκριση όμως εντέλει δεν είναι υπέρ της “Ζωγραφιάς του Θεού”, που περισσότερο λειτουργεί σαν μια καταγραφή της θεατρικής δουλειάς των συντελεστών για το βιογραφικό τους, και που δύσκολα αφορά όποιον δεν ανήκει στον κοινωνικό τους περίγυρο.

Βαθμολογία: