Με αρχηγό την πολεμίστρια Άντι, μια μυστική αδιάσπαστη ομάδα μισθοφόρων, οι οποίοι για έναν μυστηριώδη λόγο είναι αθάνατοι, πολεμούν εδώ κι αιώνες για να προστατεύσουν τον κόσμο των θνητών. Όταν όμως επιστρατεύονται σε μια επείγουσα αποστολή, οι μοναδικές τους ικανότητες γίνονται ξαφνικά γνωστές, και η ομάδα χρειάζεται τη βοήθεια της Άντι και της Νάιλ, της νεότερης πολεμίστριας, για να εξαλείψει την απειλή εκείνων που προσπαθούν με κάθε μέσο να αναπαράξουν και να εκμεταλλευτούν εμπορικά τη δύναμή της.
Σκηνοθεσία:
Gina Prince-Bythewood
Κύριοι Ρόλοι:
Charlize Theron … Andy/Andromache
KiKi Layne … Nile Freeman
Matthias Schoenaerts … Booker/Sebastian Le Livre
Marwan Kenzari … Joe/Yusuf Al-Kaysani
Luca Marinelli … Nicky/Nicolo di Genova
Chiwetel Ejiofor … James Copley
Harry Melling … Steven Merrick
Van Veronica Ngo … Quynh
Anamaria Marinca … Δρ Meta Kozak
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Greg Rucka
Παραγωγή: A.J. Dix, David Ellison, Marc Evans, Dana Goldberg, Don Granger, Beth Kono, Charlize Theron
Μουσική: Volker Bertelmann, Dustin O’Halloran
Φωτογραφία: Barry Ackroyd, Tami Reiker
Μοντάζ: Terilyn A. Shropshire
Σκηνικά: Paul Kirby
Κοστούμια: Mary E. Vogt
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Old Guard
- Ελληνικός Τίτλος: Η Παλιά Φρουρά
Σεναριακή Πηγή
- Κόμικ: The Old Guard των Greg Rucka, Leandro Fernandez.
Παραλειπόμενα
- Το Netflix αγόρασε τα δικαιώματα για αποκλειστική διανομή από τον Μάρτιο του 2019, ερχόμενη σε συμφωνία με την παραγωγό Skydance.
- Βασίζεται στο πρώτο κόμικ βιβλίο ενός πεντάπτυχου, με το Netflix να έχει στα σχέδια ένα σίκουελ με σκηνοθέτη τη Victoria Mahoney.
- Η Gina Prince-Bythewood έγινε η πρώτη έγχρωμη γυναίκα σκηνοθέτις που ανέλαβε μεγάλου μπάτζετ διασκευή κόμικ. Το μπάτζετ, για την ακρίβεια, ήταν στα 70 εκατομμύρια δολάρια.
- Το σενάριο του Greg Rucka δεν εγκρίθηκε από τη Charlize Theron, που εκτός από πρωταγωνίστρια ήταν και συμπαραγωγός της ταινίας. Αφού κατέθεσε ένα αναβαθμισμένο, κατέληξε να βρεθεί απολυμένος. Η εταιρία της Theron έφερε αυτή ως έγκριση ένα δικό της σενάριο, αλλά αυτό δεν άρεσε καθόλου στο Netflix. Όταν εντέλει ανέλαβε καθήκοντα η Prince-Bythewood, επανάφερε στη θέση του τον Rucka, και βρέθηκε μαζί και η χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτόν και την ηθοποιό.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/7/2020
Είναι φανερά τα θετικά στοιχεία που μπολιάζει η Gina Prince-Bythewood μέσα στο παραδοσιακού τύπου μπλοκ-μπάστερ, κάτι που αξίζει μιας μνείας. Σπάνια παρακολουθούμε μια ταινία του είδους που επιμένει τόσο στους χαρακτήρες της (και μαζί στις ερμηνείες της), και παρότι αυτοί ακολουθούνται από υπερφυσικές δυνατότητες, είναι πιο προσγειωμένοι από τόσους και τόσους στο σινεμά που τις στερούνται. Τι γίνεται όμως όταν η «κουλτούρα» εισβάλει τόσο δυναμικά σε ένα σινεμά καθαρής ψυχαγωγίας;
Για να εξηγούμαστε, πριν από όλα, το κουλτούρα είναι σε εισαγωγικά. Δεν έχουμε κάτι φιλοσοφικό εδώ ως προκείμενο, ούτε το θέμα της αθανασίας πιάνεται σε σημεία να βγάζει διαλογικό ζουμί. Το όλο ζήτημα αρχίζει και τελειώνει πάνω στην ανάπτυξη συγκεκριμένων ηρώων δράσης, που έχοντας υπό «κανονικές» συνθήκες τόσα χρόνια ύπαρξης, θα έπρεπε να έχουν ξεπεράσει και τον Νίτσε. Μιλάμε λοιπόν καθαρά για όρους ψυχαγωγίας, κι ως προς αυτούς η σκηνοθέτις σέβεται επί των βασικών το σκεπτόμενο κομμάτι του κοινού της.
Πέρα όμως από τα βασικά, υπάρχει ένα κενό. Και το κενό αυτό εμφανίζεται από την πολλή ώρα που η ανάπτυξη των χαρακτήρων «μασάει» χρόνο από το θέαμα. Η δράση δεν είναι τόση που να σε γεμίζει, και κυριότερα όλων δεν είναι χορταστική για όσο κρατάει (αν ήταν, δεν θα ήταν μειονέκτημα το «μάσημα»). Εδώ είμαστε πολύ κοντά στον πλανήτη των τετριμμένων, ή τουλάχιστον σε εικόνες που λίγο-πολύ έχουμε ήδη δει πολλάκις. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν ξοδεύτηκε και τόσο δα το Netflix, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα άρμοζε για τα σύγχρονα δεδομένα σε μια παρόμοια παραγωγή.
Εν συντομία, έχουμε μια ταινία που έχει γυριστεί με τα βασικά που θα την όριζαν ως ένα εγκεφαλικό Χαϊλάντερ, αλλά από την άλλη σε κάνει να αναπολείς ακόμα τον «ορίτζιναλ» που σε κέρδιζε ως παραμύθι δράσης. Τίποτα λοιπόν το πρωτότυπο εδώ που θα άξιζε να αφήσει εποχή, εκτός από την επιβεβαίωση μιας γενικής τάσης των μπλοκ-μπάστερ ότι αρχίζουν να σέβονται επί των βασικών το κοινό τους (κάτι στο οποίο αχνοφαίνεται ότι έχει συμβάλει και η συγκεκριμένη πλατφόρμα). Λίγο κι αυτό δεν το λες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
