Το Ημερολόγιο της Νοέλ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/12/2022

Είμαι “χριστουγεννομανής”! Ναι, είμαι εθισμένος στα Χριστούγεννα και το παραδέχομαι. Δύσκολα κρατάω τον εαυτό μακριά από τις κούτες με τα χριστουγεννιάτικα, όταν μπαίνει ο γλυκός Νοέμβρης. Δείχνω ενήλικη καρτερικότητα και βάζοντας όλη την εσωτερική μου δύναμη, καταφέρνω να φτάσω περί τα μέσα του Νοέμβρη πριν ανεβάσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι και ξεκινήσω να το στήνω με τη δικαιολογία ότι πρέπει να στολίσουμε “για το παιδί”, αφού “του αρέσει μωρέ” και “δεν πειράζει που είναι λίγο νωρίς”. Από εκεί κι έπειτα αρχίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και οι διαδικασίες που την ακολουθούν. Βασικότερο όλων είναι η προβολή χριστουγεννιάτικων ταινιών αλλά και παλιών σπέσιαλ επεισοδίων κυρίως παιδικών σειρών κινουμένων σχεδίων. Όλα αυτά με πάνε πολύ πίσω και απ’ ό,τι φαίνεται το έχω ανάγκη!

Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια έχει συμβεί κάτι το οποίο με ανησυχεί αλλά αρχίζω να το αποδέχομαι και το παραδέχομαι. Παρακολουθώ κάποιες από αυτές τις ρομαντικές κομεντί που έρχονται σαν χιονοστιβάδες στις streaming πλατφόρμες, όπως το Νέτφλιξ, έστω κι αν αποφεύγω τίτλους του στιλ “Χριστουγεννιάτικος Βασιλικός Έρωτας” ή “Ένας Πρίγκηπας για τα Χριστούγεννα” και άλλα παρόμοια. Κάπως έτσι έφτασα να παρακολουθώ και το The Noel Diary, το οποίο μάλιστα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αποτελεί την νούμερο ένα επιλογή των συνδρομητών της πλατφόρμας στην Ελλάδα. Μπορεί αυτό να μη λέει ουσιαστικά τίποτα, αλλά με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα.

Στο Ημερολόγιο της Νοέλ παρακολουθούμε έναν επιτυχημένο συγγραφέα που ζει απομακρυσμένος από την οικογένεια του. Ένα τηλεφώνημα τον ενημερώνει για τον θάνατο της μητέρας του και τον καλεί στο πατρικό του για να μαζέψει την περιουσία της. Εκεί θα ξυπνήσουν δύσκολες μνήμες του παρελθόντος, αλλά θα συναντήσει και μια γυναίκα, τη Ρέιτσελ, η οποία αναζητά τη βιολογική της μητέρα. Αυτή δεν είναι άλλη από την νταντά του συγγραφέα μας. Ο μόνος που γνωρίζει παραπάνω πράγματα για αυτήν είναι ο εδώ και τριάντα χρόνια εξαφανισμένος πατέρας του Τζέικομπ. Μια γειτόνισσα τούς ενημερώνει για τον τόπο κατοικίας του, κι έτσι ο Τζέικομπ μαζί με τη Ρέιτσελ κάνουν ένα μικρό ταξίδι μέσα στα χιονισμένα τοπία της αμερικανικής υπαίθρου.

Προφανώς δεν περιμένεις πολλά από τη συγκεκριμένη ταινία, όπως κι από τις περισσότερες ταινίες αυτού του υποείδους, των χριστουγεννιάτικων δραμεντί. Ενδιαφέρον είναι το όνομα του σκηνοθέτη, Τσάρλς Σάιερ, ο οποίος στα ογδόντα του επιστρέφει στη σκηνοθεσία μετά από 18 χρόνια. Ο Σάιερ είναι ο σκηνοθέτης του επιτυχημένου ριμέικ Ο Μπαμπάς της Νύφης, με τον Στιβ Μάρτιν, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Γενικά οι δουλειές του Σάιερ σαν σκηνοθέτης είναι μετρημένες, ενώ στη συγγραφή σεναρίων ήταν πιο παραγωγικός και προφανώς έβαλε κι εδώ το χεράκι του συνυπογράφοντας το σενάριο. Η δουλειά του Σάιερ στην ταινία είναι τίμια αλλά στη λογική της τηλεταινίας. Δεν υπάρχει κινηματογραφική προσέγγιση εδώ σε καμία περίπτωση. Αυτό που καταφέρνει ωστόσο ο σκηνοθέτης μας είναι να παρουσιάσει μια ταινία που όταν δεν είναι ρομάντζο, βγάζει κάτι αρκετά γλυκό. Μιλάει για χαμένες σχέσεις παιδιών και γονιών, μιλάει για ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα, μιλάει για τη δυσκολία των ανθρώπων να συνυπάρξουν στις σχέσεις τους, τις οικογενειακές αλλά και τις κοινωνικές, όταν τα πράγματα δεν προχωράνε εύκολα. Και μετά πρέπει η ταινία να γίνει και ρομάντζο, γιατί έτσι θα πουλήσει περισσότερο, αλλά η ερωτική ιστορία δεν είναι καλά γραμμένη εδώ, ενώ επίσης δεν υπάρχει χημεία μεταξύ των δύο όμορφων πρωταγωνιστών.

Μερικά όμορφα σκηνικά, χιονισμένα τοπία και το ένα σκέλος της ιστορίας μας (αφήνοντας στην άκρη τους χριστουγεννιάτικους έρωτες) θα αφήσουν μια κάποια ικανοποίηση στο τέλος, αφού για να ξεκίνησες να βλέπεις τη συγκεκριμένη ταινία κυρίως αυτά περίμενες, εδώ που τα λέμε. Αν ήθελες και το τύπου “άρλεκιν” ρομάντζο σου, οι ιθύνοντες στο Νέτφλιξ το γνωρίζουν και φροντίζουν να βάλουν κι εδώ το αγόρι να λέει “θα φύγω, μόνο αν μου πεις ότι δεν μ’ αγαπάς”, αλλά νομίζω ότι ακόμα κι εσύ ξέρεις πως θα τελειώσει αυτό…

Βαθμολογία: