Η Νύχτα του Κυνηγού

Δεκαετία του 1930, Δυτική Βιρτζίνια. Ο Χάρι Πάουελ κυκλοφορεί ως ιερέας και δολοφονεί τις γυναίκες με τις οποίες παντρεύεται, πιστεύοντας στα κακά σαρκικά ένστικτα των θηλυκών. Συλλαμβάνεται για κλοπή αυτοκινήτου, και ευρισκόμενος στη φυλακή, προσπαθεί να αποσπάσει από τον καταδικασμένο σε θάνατο συγκρατούμενο του το πού έχει κρύψει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων. Το μυστικό κρύβεται στη σύζυγο του θανατοποινίτη και στα δύο του παιδιά, κι ο Πάουελ τα επισκέπτεται με τους πιο δόλιους σκοπούς.

Σκηνοθεσία:

Charles Laughton

Κύριοι Ρόλοι:

Robert Mitchum … Harry Powell

Shelley Winters … Willa Harper

Lillian Gish … Rachel Cooper

Billy Chapin … John Harper

Sally Jane Bruce … Pearl Harper

James Gleason … θείος ‘Birdie’ Steptoe

Evelyn Varden … Icey Spoon

Peter Graves … Ben Harper

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: James Agee, Charles Laughton

Παραγωγή: Paul Gregory

Μουσική: Walter Schumann

Φωτογραφία: Stanley Cortez

Μοντάζ: Robert Golden

Σκηνικά: Hilyard M. Brown

Κοστούμια: Jerry Bos

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Night of the Hunter
• Ελληνικός Τίτλος: Ο Θανατοποινίτης με το Σημάδι [αυθεντικός]
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Νύχτα του Κυνηγού [επανέκδοσης]

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: The Night of the Hunter του Davis Grubb.

Παραλειπόμενα

• Το βιβλίο που εδώ διασκευάζεται άντλησε την έμπνευση του από τον Harry Powers, που απαγχονίστηκε το 1932 στη Δυτική Βιρτζίνια για τη δολοφονία δύο χήρων και τριών παιδιών.
• Το εξπρεσσιονιστικό ύφος του φιλμ αμφισβητεί την εξέλιξη του σινεμά των 1930 και 1940, πηγαίνοντας πίσω στο βωβό. Η τεχνική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς, με πιο χαρακτηριστικούς τους Rainer Werner Fassbinder και Robert Altman.
• Ήταν η μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ποτέ ο Charles Laughton. Παρόλα αυτά, ανέβασε σκηνοθετικά αρκετές παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ.
• Το αρχικό σενάριο ήταν 293 σελίδες, υπερβολικά πολλές για μια ταινία. Τότε παρεμβλήθηκε ο  Laughton που το έφερε στην τελική του μορφή, χωρίς όμως να θέλει να αναφέρεται κι ως σεναριογράφος στους τίτλους.
• Το σενάριο ήθελε τον Χάρι Πάουελ να είναι αληθινός ιερέας. Για να μπορέσει όμως να περάσει η ταινία από τον περίφημο κώδικα λογοκρισίας Χέιζ, χρειάστηκε να αλλάξει αυτή η λεπτομέρεια. Ακόμα κι έτσι, ομάδες προτεσταντών διαμαρτυρήθηκαν έντονα.
• Αρχικά ο Laughton σκέφτονταν να ερμηνεύει ο ίδιος τον Πάουελ, αλλά ο παραγωγός τον συμβούλευσε ότι κανέναν στούντιο δεν θα αναλάμβανε έτσι την ταινία. Ο πρώτος τότε που στράφηκε ο σκηνοθέτης ήταν ο Gary Cooper, αλλά εκείνος θεώρησε ότι ο ρόλος θα ήταν επιζήμιος για την καριέρα του. Τόσο ο John Carradine όσο κι ο Laurence Olivier εξέφρασαν θέληση να παίξουν, αλλά ο δεύτερος είχε υποχρεώσεις για τα επόμενα δύο χρόνια.
• Για τον ρόλο της Γουίλα, υποψήφιες ήταν οι: Agnes Moorehead, Grace Kelly και Betty Grable.
• Η Elsa Lanchester, σύζυγος του σκηνοθέτη, αρνήθηκε για άγνωστους ρόλους τον ρόλο της Ρέιτσελ, αντιπροτείνοντας το αστέρι του βωβού Lillian Gish.
• Ο Laughton υποχρέωνε στα γυρίσματα να βρίσκονται κι ο μοντέρ με τον συνθέτη, κάτι αληθινά σπάνιο ειδικά για τότε.
• Όταν έκανε πρεμιέρα το φιλμ δεν γνώρισε επιτυχία ούτε στα ταμεία ούτε στην κριτική, κάτι που επηρέασε και τον Laughton στο να μη σκηνοθετήσει ξανά. Σύντομα έγινε cult από μια μερίδα θαυμαστών και προβάλλονταν συχνά σε μουσεία και οίκους αναψυχής. Τη δεκαετία του 1970, όταν κι άρχισε να αλλάζει τρόπο σκέψης η κριτική, εμφανίστηκαν πολλοί που έγραφαν θετικά για το φιλμ. Σήμερα έχει φτάσει σε σημείο να θεωρείται από τις σπουδαιότερες ταινίες της έβδομης τέχνης.
• Το 1991, έγινε με αποτυχία τηλεοπτικό ριμέικ με τον Richard Chamberlain.
• Η Universal Pictures εργάζεται επί χρόνια για ένα ριμέικ του έργου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το Lullaby με την Kitty White και το Pretty Fly με τη Sally Jane Bruce (ντουμπλαρισμένο από την Betty Benson) γράφτηκαν ειδικά για την ταινία.