Το Όνομα του Ρόδου
- The Name of the Rose
- 1986
- Γερμανία, Ιταλία
- Αγγλικά, Λατινικά, Ιταλικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Θρίλερ, Μυστηρίου
- 18 Δεκεμβρίου 1986
Τον 14ο αιώνα, ένας διανοούμενος και αντικομφορμιστής φραγκισκανός μοναχός καλείται σε μοναστήρι βενεδικτίνων, προκειμένου να λύσει το μυστήριο του θανάτου ενός από τους μοναχούς. Η άφιξή του όμως πυροδοτεί σειρά φόνων που συνδέονται με ένα σπάνιο βιβλίο: τον δεύτερο τόμο της Ποιητικής του Αριστοτέλη.
Σκηνοθεσία:
Jean-Jacques Annaud
Κύριοι Ρόλοι:
Sean Connery … William von Baskerville
Christian Slater … Adso von Melk
F. Murray Abraham … Bernardo Gui
Helmut Qualtinger … Remigio de Varagine
Elya Baskin … Severinus
Michael Lonsdale … ο αβάς
Volker Prechtel … Malachia
Feodor Chaliapin Jr. … Jorge de Burgos
William Hickey … Ubertino de Casale
Valentina Vargas … η κοπέλα
Ron Perlman … Salvatore
Leopoldo Trieste … Michele da Cesena
Vernon Dobtcheff … Hugh of Newcastle
Peter Berling … Jean d’Anneaux
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Birkin, Gerard Brach, Howard Franklin, Alain Godard
Παραγωγή: Bernd Eichinger, Bernd Schaefers
Μουσική: James Horner
Φωτογραφία: Tonino Delli Colli
Μοντάζ: Jane Seitz
Σκηνικά: Dante Ferretti
Κοστούμια: Gabriella Pescucci
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Name of the Rose
- Ελληνικός Τίτλος: Το Όνομα του Ρόδου
- Εναλλακτικός Τίτλος: Der Name der Rose [Γερμανία]
- Εναλλακτικός Τίτλος: Il Nome della Rosa [Ιταλία]
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Il Nome della Rosa του Umberto Eco.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Connery) και μακιγιάζ.
- Καλύτερη ξένη ταινία στα Cesar.
- Βραβείο παραγωγής, φωτογραφίας, σκηνικών και κοστουμιών στα David di Donatello. Υποψήφιο για μοντάζ.
- Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας και βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Connery) στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
Παραλειπόμενα
- Ο Jean-Jacques Annaud είχε πει στον Umberto Eco ότι ήταν πεπεισμένος ότι το βιβλίο είχε γραφτεί για να το μεταφέρει σε ταινία μόνο αυτός. Ο λόγος ήταν πως ο γάλλος σκηνοθέτης είχε χρόνια εμμονή με τις μεσαιωνικές εκκλησίες, αλλά και γνώσεις λατινικών και ελληνικών.
- Τέσσερα χρόνια χρειάστηκε να ταξιδεύει από Ευρώπη σε ΗΠΑ ο Annaud, ώστε να βρει το κατάλληλο πολυεθνικό καστ.
- Ο Jean-Jacques Annaud δεν ήθελε ιδιαίτερα τον Sean Connery για τον βασικό ρόλο. Στη λίστα του υπήρχαν τα εξής ονόματα: Michael Caine, Albert Finney, Richard Harris, Ian McKellen, Roy Scheider, Jack Nicholson, Paul Newman, Michael CaineMarlon Brando, Robert De Niro, Donald Sutherland, Max von Sydow, Yves Montand, Vittorio Gassman και Frederic Forrest.
- Ο σκηνοθέτης δεν έβρισκε ένα μοναστήρι που θα τον ικανοποιούσε για τα γυρίσματα. Μόνο λίγες εσωτερικές σκηνές γυρίστηκαν στη μονή Eberbach, στις όχθες του Ρήνου. Όλες οι υπόλοιπες είναι στο στούντιο της Τσινετσιτά.
- Ο Christian Slater έχει μια γυμνή σκηνή με την 22χρονη Valentina Vargas. Ο σταρ ήταν τότε μόλις 15! Η ιστορία της πρόσληψης της Vargas είχε ως εξής: ο Slater ήταν παρών στο κάστινγκ αφού λόγω της επίμαχης σκηνής είχε λόγο για την επιλογή. Πρώτη εμφανίστηκε η Vargas. Την επόμενη ημέρα, ήρθε στο στούντιο η μητέρα του Slater και δήλωσε πως ο γιος της είχε ερωτευτεί την ηθοποιό και δεν χρειάζονταν περαιτέρω αναζήτηση!
- Πολύ συχνά αναφέρεται πως εκτός από τη Valentina Vargas δεν παίζει καμία άλλη γυναίκα. Αυτό είναι λάθος, αφού η Maria Tedeschi σε προχωρημένη ηλικία παίζει έναν μοναχό.
- Σε κάποιες χώρες, η ερωτική σκηνή κόπηκε για λόγους λογοκρισίας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/8/2009
Ποιο είναι το αληθινά σπουδαίο; Η ταινία ή το μυθιστόρημα; Μάλλον το δεύτερο, αφού ο Jean-Jacques Annaud υπέπεσε σε μερικά παραπτώματα κι έκανε το άψογο, απλά πολύ καλό. Νικητής βγαίνει, σίγουρα, σε ένα πράγμα. Επιλέγει τα καλύτερα πρόσωπα για το έργο του, αφού οι μοναχοί είναι άπαντες γκροτέσκες φάτσες που ζωντανεύουν τον μεσαίωνα εξίσου με τα επιβλητικά σκηνικά. Ο Annaud έχει μαζί ένα καταπληκτικό επιτελείο καλλιτεχνών και τεχνικών, κι αποδίδει θεσπέσια την ατμόσφαιρα ενός ζοφερού κειμένου. Όμως…
Ο Sean Connery είναι θαυμάσιος αλλά εκτός κειμένου. Μοιάζει με παρωδία του Σέρλοκ Χολμς, κάτι που κι ο Umberto Eco δεν έκρυψε ιδιαίτερα στο γραπτό του. Μονάχα να αναφέρω τη λέξη «elementary» (στοιχειώδες… κύριε Γουάτσον) που λέει ο ήρωας και το όνομα του… ντε Μπάσκερβιλ! Η φυσιογνωμία του Connery είναι ισχυρή αλλά αλλάζει το συνολικό κλίμα, όπου ήθελε προσηλωμένη κατάνυξη. Παραδόξως, ο Christian Slater δεν χαλάει την εικόνα, όντας μικρός κι αδόκιμος. Ο Annaud έχει παρασυρθεί αρκετά από το ύφος του Connery, κι όσο περνάν τα λεπτά μοιάζει να πασχίζει να διορθώσει την ελαφριά του περσόνα, χάνοντας κατά πολύ τον σινεφιλικό του στόχο.
Η ταινία γίνεται εύκολα αγαπητή, βέβαια, από το κοινό, και δικαίως, μια και δεν είναι η “καθημερινή” ταινία για το συγκεκριμένο είδος. Έχει σκοτάδι, έχει ζωντανούς χαρακτήρες ακόμα κι αν δεν τους αναλύει ιδιαίτερα, έχει κι ενεργό φινάλε. Αν έπαιζε κι ένας Klaus Kinski, θα πετούσα τη σκούφια μου…
Βαθμολογία: