Το Βαποράκι
- The Mule
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Εποχής
- 03 Ιανουαρίου 2019
Ο 90χρονος Ερλ Στόουν ζει μόνος και έρχεται αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία της επιχείρησής του, όταν του προσφέρεται μια δουλειά, στην οποία -φαινομενικά- πρέπει απλά να οδηγεί. Χωρίς να το γνωρίζει, υπογράφει για να γίνει μεταφορέας σ’ ένα μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών. Και τα καταφέρνει καλά, τόσο καλά που οι «παραγγελίες» ολοένα κι αυξάνονται, και ο ίδιος σύντομα ανεβαίνει στην ιεραρχία της «επιχείρησης». Δεν αργεί ωστόσο να τον εντοπίσει το ραντάρ του σκληρού πράκτορα της υπηρεσίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών (DEA) Κόλιν Μπέιτς. Έτσι, ακόμα κι όταν τα οικονομικά του προβλήματα γίνονται παρελθόν, τα προηγούμενα λάθη του αρχίζουν να τον βαραίνουν σε τέτοιο βαθμό, που είναι αβέβαιο αν θα έχει το χρόνο να τα διορθώσει πριν βρεθεί ενώπιον της επιβολής του νόμου ή των αρχηγών του καρτέλ.
Σκηνοθεσία:
Clint Eastwood
Κύριοι Ρόλοι:
Clint Eastwood … Earl Stone
Bradley Cooper … πράκτορας Colin Bates
Laurence Fishburne … επικεφαλής πράκτορας Warren Lewis
Michael Pena … πράκτορας Trevino
Dianne Wiest … Mary Stone
Andy Garcia … Laton
Alison Eastwood … Iris
Taissa Farmiga … Ginny
Clifton Collins Jr. … Gustavo
Ignacio Serricchio … Julio Gutierrez
Richard Herd … Tim Kennedy
Victor Rasuk … Rico
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Nick Schenk
Παραγωγή: Clint Eastwood, Dan Friedkin, Jessica Meier, Tim Moore, Kristina Rivera, Bradley Thomas
Μουσική: Arturo Sandoval
Φωτογραφία: Yves Belanger
Μοντάζ: Joel Cox
Σκηνικά: Kevin Ishioka
Κοστούμια: Deborah Hopper
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Mule
- Ελληνικός Τίτλος: Το Βαποράκι
Σεναριακή Πηγή
- Άρθρο: The Sinaloa Cartel’s 90-Year Old Drug Mule του Sam Dolnick.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αυτή του 87χρονου Leo Sharp, όπως τουλάχιστον παρουσιάστηκε σε άρθρο των The New York Times το 2014. Βασική διαφορά σε σχέση με την ταινία, ήταν ότι ο Sharp ήταν βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου και όχι του πολέμου της Κορέας. Αυτό έγινε για να τοποθετηθεί η ιστορία στο 2017.
- Αρχικά ήταν να το σκηνοθετήσει ο Ruben Fleischer.
- Πρώτος ρόλος για τον Clint Eastwood μετά το 2012, και πρώτος πρωταγωνιστικός από το 2008. Οι πληροφορίες θέλουν να ήταν ο Earl Stone που τον έπεισε να επιστρέψει μπροστά από την κάμερα.
- Ο Andy Garcia δήλωσε πως θα δέχονταν οποιονδήποτε ρόλο αρκεί να παίξει δίπλα στον Eastwood.
- Η Alison Eastwood είχε να βρεθεί στο ίδιο πλατό με τον πατέρα της από τη δεκαετία του 1990, δηλώνοντας έκπληκτη που την κάλεσε εδώ να παίξει στο πλάι του, και μάλιστα την κόρη του.
- Με κόστος 50 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ κατάφερε να βγάλει 174,8.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 3/1/2019
Ο 88χρονος Ερλ Στόουν, αποξενωμένος από την οικογένειά του, γίνεται μεταφορέας ναρκωτικών μεταξύ πολιτειών για ένα μεξικάνικο καρτέλ. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, μεταφέρεται από τον Κλιντ Ίστγουντ και τον σεναριογράφο του Gran Torino.
Εάν διασταυρώναμε το Gran Torino με το πρόσφατο The Old Man and The Gun του David Lowery, θα προέκυπτε το “Βαποράκι”. Ο ήρωας εδώ είναι και πάλι ένας βετεράνος από τον πόλεμο της Κορέας (αναλογικά με το πρώτο), που βλέπει τη χώρα του να κατακλύζεται από μετανάστες και να επέρχεται σε μια νέα πραγματικότητα, την οποία αδυνατεί να κατανοήσει και να προσαρμοστεί. Το αστυνομικό στοιχείο της ταινίας και η μελαγχολική αισιοδοξία της αμερικάνικης επαρχίας με τους ανοιχτούς δρόμους, το καφετί φόντο και τον ήλιο, ιδανική για να αποδοθούν κινηματογραφικά με έναν γλυκόπικρο τόνο θεματικές όπως το πέρασμα του χρόνου και η σύγκρουση της νοοτροπίας της παλαιότερης γενιάς με την νέα, υπό ένα κωμικό/σατιρικό πρίσμα, είναι όλα στοιχεία που συναντήσαμε αυτούσια και στον “Κύριο και το Όπλο”.
Φυσικά, ο θρυλικός, πλέον, Ίστγουντ, ακόμα και στα 88 του χρόνια, όταν τουλάχιστον αφήνει στην άκρη τους πατριωτισμούς και επιλέγει να μιλήσει κινηματογραφικά, τα καταφέρνει πάντα περίφημα. Δίνει σωστή δραματική υπόσταση στον ήρωά του, τον οποίο φαίνεται πως κατανοεί σε βάθος και ταυτίζεται μαζί του, οπότε είναι και ο πλέον κατάλληλος για να τον ερμηνεύσει, ενώ το ήπιο κωμικό στοιχείο καλλιεργεί μιας μορφή ρεαλισμού κυρίως πάνω στο πρόσωπο του ήρωα, που τον καθιστά ιδιαίτερα προσιτό. Η σχέση του Ερλ με την οικογένειά του, που αφήνεται για το δεύτερο μισό, λειτουργεί ως αφορμή επανασύνδεσης με κομμάτια του εαυτού του που έχει αφήσει πίσω, για να οδηγήσει τελικά προς το προβλεπόμενο, αλλά και αναπόφευκτο φινάλε μιας στέρεης αφήγησης.
Δεν έχουμε στο επίκεντρο ένα βαρύ προσωπικό δράμα αντίστοιχο του Gran’ Torino, αλλά έναν ευρύτερο, κατά βάση κοινωνικό στοχασμό πάνω στο χάσμα των γενεών από την οπτική ενός δραματικού χαρακτήρα. Όλα αυτά, όμως, παραμένουν επιμέρους στοιχεία που έχουμε σίγουρα ξαναδεί, ίσως και επανειλημμένα, γι’ αυτό και η ταινία δε μοιάζει ιδιαίτερα μεγάλη, τόσο γενικότερα, όσο και στα πλαίσια της φιλμογραφίας του Ίστγουντ. Περισσότερο συνίσταται ως μια ευχάριστη θέαση που, χωρίς απαραίτητα να εκπροσωπεί, παραπέμπει με εύστοχο τρόπο στον όγκο του σπουδαίου δημιουργού της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
