Ο Χρησμός της Πεταλούδας
- The Mothman Prophecies
- 2002
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Τέρατα, Τρόμου, Φαντασίας
- 29 Μαρτίου 2002
Ο Τζον Κλάιν είναι ένας δημοσιογράφος που ενώ ακόμα θρηνεί τον χαμό της συζύγου του, βρίσκεται με μεταφυσικό τρόπο σε μια μικρή πόλη. Εκεί αναμιγνύεται με παράδοξα φαινόμενα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με την παρουσία μιας οντότητας, η οποία μοιάζει να έχει βγει από άλλον κόσμο.
Σκηνοθεσία:
Mark Pellington
Κύριοι Ρόλοι:
Richard Gere … John Klein
Laura Linney … αστυνόμος Connie Mills
Will Patton … Gordon Smallwood
Debra Messing … Mary Klein
Lucinda Jenney … Denise Smallwood
Alan Bates … Alexander Leek
David Eigenberg … Ed Fleischman
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Hatem
Παραγωγή: Gary W. Goldstein, Gary Lucchesi, Tom Rosenberg
Μουσική: tomandandy
Φωτογραφία: Fred Murphy
Μοντάζ: Brian Berdan
Σκηνικά: Richard Hoover
Κοστούμια: Susan Lyall
- Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Mothman Prophecies
Ελληνικός Τίτλος: Ο Χρησμός της Πεταλούδας
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: The Mothman Prophecies του John A. Keel.
Παραλειπόμενα
- Βασισμένο σε βιβλίο του ερευνητή-συγγραφέα μεταφυσικών φαινομένων John A. Keel από το 1975, το φιλμ υποστηρίζει ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, που συνέβησαν ανάμεσα στον Νοέμβριο του 1966 και τον Δεκέμβριο του 1967 στο Πόιντ Πλέζαντ της Δυτικής Βιρτζίνια (όπου και τοποθετείται η ταινία).
- Πρώτα είχε προσεγγισθεί για να το σκηνοθετήσει ο Carl Franklin.
- Ο Mark Pellington δανείζει τη φωνή του σε έναν μπάρμαν, αλλά και στο πλάσμα όταν μιλάει στο τηλέφωνο.
- Για τον ρόλο του Αλεξάντερ Λικ, υποψήφιοι ήταν και οι: Michael Gambon, John Hurt, David Suchet και Charles Dance.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι tomandandy μαζί με τους Alan Sparhawk και Mimi Parker ερμηνεύουν το Half Light.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/2/2005
Η αναφορά του περιστατικού περιγράφεται σε αληθινό «X-File», κι έτσι ακριβώς ο Μαρκ Πέλινγκτον διαχειρίζεται την ταινία του, που μοιάζει με επεισόδιο της διάσημης σειράς. Έχει σασπένς, μεταφυσικό ενδιαφέρον, αλλά η προσωποποίηση των γεγονότων του φιλμ πάνω στον πρωταγωνιστή του (ο Ρίτσαρντ Γκιρ είναι μεν φιλότιμος, αλλά δεν υπάρχει πεδίο ερμηνείας), είναι ίσως και της μεγαλύτερο λάθος. Ίσως, τελικά, να έπρεπε να «απλώσει» το θέμα και να το δει περισσότερο από τη σκοπιά των ντόπιων, παρά να το αναπαράγει σαν ένα κοινό θρίλερ. Επιπροσθέτως, δεν χρειαζόταν το συμβατικό τέλος, όταν έτσι χάνεται η διαχρονικότητα ενός μυστηρίου που δεν έχει λυθεί έως σήμερα. Το όλο σασπένς που αναπτύσσεται παρά ταύτα κάνει τη δουλειά του, και η θέαση είναι θριλερικά ευχάριστη. Σωτήρια δε και η ιδέα να μην αναλωθεί το πλάσμα επί τη εμφανίσει, αλλά να χρησιμοποιείται κυρίως υπαινικτικά.
Βαθμολογία: