Μνημείων Άνδρες (2014) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια διαφορετική από τις υπόλοιπες διμοιρία, απαρτισμένη ιστορικούς τέχνης και υπαλλήλους μουσείου, αναλαμβάνει μια απίθανη αποστολή. Να περάσει τις γραμμές των ναζί και να διασώσει τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα, πριν αυτά, με την πτώση της Γερμανίας, καταστραφούν όπως έχει διατάξει ο Χίτλερ. Όμως, αυτοί οι επτά άνθρωποι, ονομαζόμενοι ως «άνθρωποι των μνημείων» γνωρίζουν περισσότερα για τον Μιχαήλ Άγγελο παρά για οποιοδήποτε όπλο και η κούρσα της διάσωσης του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ενάντια στον χρόνο.

Σκηνοθεσία:

George Clooney

Κύριοι Ρόλοι:

George Clooney … υπολοχαγός Frank Stokes

Matt Damon … υπολοχαγός James Granger

Bill Murray … λοχίας Richard Campbell

John Goodman … λοχίας Walter Garfield

Jean Dujardin … ανθυπολοχαγός Jean Claude Clermont

Bob Balaban … Preston Savitz

Hugh Bonneville … ανθυπολοχαγός Donald Jeffries

Cate Blanchett … Claire Simone

Serge Hazanavicius … Rene Armand

Sam Hazeldine … συνταγματάρχης Langton

Dimitri Leonidas … Sam Epstein

Grant Heslov … στρατιωτικός γιατρός

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: George Clooney, Grant Heslov

Παραγωγή: George Clooney, Grant Heslov

Μουσική: Alexandre Desplat

Φωτογραφία: Φαίδων Παπαμιχαήλ

Μοντάζ: Stephen Mirrione

Σκηνικά: Jim Bissell

Κοστούμια: Louise Frogley

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Monuments Men
Ελληνικός Τίτλος: Μνημείων Άνδρες

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: The Monuments Men των Robert M. Edsel, Bret Witter.

Παραλειπόμενα

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που αποκαλέστηκαν ως το μεγαλύτερο κυνήγι θησαυρού στην ιστορία. Τα γεγονότα είχαν παρουσιαστεί και σε ένα ντοκιμαντέρ του 2006, με τίτλο The Rape of Europa. Το 2007, δημιουργήθηκε το ίδρυμα Monuments Men Foundation for the Preservation of Art από τον Robert M. Edsel, συγγραφέα του ιστορικού βιβλίου στο οποίο βασίστηκε και η ταινία.
Ο Matt Damon αντικατέστησε τον Daniel Craig που δεν μπορούσε να είναι συνεπής με την παραγωγή.
Είχε οριστεί να κυκλοφορήσει μέσα στον Δεκέμβριο του 2013, ώστε να έχει δικαίωμα συμμετοχής στα βραβεία της χρονιάς. Σε μια σπάνια κίνηση, ο George Clooney ζήτησε παράταση του post-production γιατί θεωρούσε ότι τα ειδικά εφέ δεν ήταν στην εντέλεια. Το στούντιο συμφώνησε, αλλά διστακτικά.
Το αρχικό μπάτζετ των 70 εκατομμυρίων εκτοξεύθηκε στα 91. Τουλάχιστον οι εισπράξεις έφτασαν στα 155.
Σε διαρροή ηλεκτρονικών μνημάτων του George Clooney προς την Amy Pascal, επικεφαλής της Sony Pictures, φέρεται ο σκηνοθέτης να ανησυχούσε για τη δουλειά που έκανε και που ακολουθήθηκε από μέτριες κριτικές, σε σημείο να απολογείται.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 10/2/2014

Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μια μικρή ομάδα αντρών των συμμάχων προσπαθούν να εντοπίσουν και να σώσουν μεγάλα έργα τέχνης που οι ναζί έχουν αρπάξει για να τα ιδιοποιηθούν.

Καθώς η ιστορία βασίζεται σε αληθινά περιστατικά, τα οποία δεν παρέχουν υλικό για περιπέτεια οποιουδήποτε είδους, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Τζορτζ Κλούνεϊ ηθελημένα επέλεξε να αφηγηθεί κάτι σαν δημοσιογραφικό χρονικό κι όχι ένα πολεμικό δράμα. Ή όχι; Ούτως ή άλλως, πρόκειται για μια αφήγηση που δεν αναπτύσσει χαρακτήρες (μάλλον σκιαγραφεί τύπους), δεν δένει σφιχτά τα επιμέρους επεισόδια, δεν προσφέρει σασπένς, ούτε κορυφώσεις. Με έναν νωχελικό ρυθμό, παραθέτει τμηματικά τις αναζητήσεις των ηρώων, θέτοντας συχνά το ζήτημα ότι η διάσωση μεγάλων έργων της τέχνης είναι διατήρηση του πολιτισμού και άρα αξίζει θυσίες. Ακόμη και ανθρώπων. Πού και πού υπάρχει μια σκηνοθετική ματιά, όμως τελικά, αν κάτι συγκροτεί το όλο φιλμ, είναι κάποιο συνολικό αίσθημα πάνω στην όλη ιδέα και τους άντρες που ανέλαβαν να την εκφράσουν, αλλά και πάλι με έναν τόσο ήσυχο τρόπο που σε κάνει να τον σεβαστείς, αλλά σε δικαιολογεί που δεν σε συνεπαίρνει. Μια τέτοια ιδέα δεν τη διεκπεραιώνεις τόσο «ευγενικά», υποτονικά. Ή παθιάζεσαι με την τέχνη ή όχι.

Βεβαίως, αν ο Κλούνεϊ επιστράτευε τις γνωστές τεχνικές αφήγησης ενός τέτοιου υλικού, θα προέκυπτε μια τυπική «χολιγουντιανή ταινία», κάτι που ενστικτωδώς δεν ήθελε. Αντ` αυτού, προσπάθησε να κάνει μια κινηματογραφική αναφορά στο ύφος των φιλμ που γυρίζονταν εκείνη την εποχή, κάτι που φαίνεται ήδη από τις πρώτες σκηνές και τη μουσική. Ένα ύφος vintage και «αφελές». Ακόμη και οι ηθοποιοί μιλάνε όπως τότε. Ναι, υπάρχει μια αναπόληση του παλιού σινεμά, αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό. Ίσως το πείραμα να πετύχαινε περισσότερο αν οι ηθοποιοί δεν ήταν πρωτοκλασάτοι. Τι χρειάζεσαι τον ίδιο τον Κλούνεϊ, τον Ματ Ντέιμον, τον Μπιλ Μάρεϊ, την Κέιτ Μπλάνσετ, τον Χιου Μπόνβιλ κ.λπ. αν το σενάριο δεν καλεί για ιδιαίτερες ερμηνείες; Με απλά καλούς επαγγελματίες αλλά όχι σταρ, ίσως το ύφος ενός δραματοποιημένου δημοσιογραφικού χρονογραφήματος να έστεκε πιο καλά.

Εντέλει, έχουμε μια συμπαθητική, μικρή ταινία. Τίποτε περισσότερο.

Βαθμολογία: