Μια διαζευγμένη μητέρα και η απείθαρχη κόρη της πρέπει να κάνουν ένα επείγον νυχτερινό ταξίδι με το αμάξι, για να δουν τον πατέρα του κοριτσιού. Καθώς οδηγούν μέσα σε έρημους επαρχιακούς δρόμους με κακό καιρό, ξάφνου συγκρούονται, αλλά δεν τραυματίζονται σοβαρά. Το αυτοκίνητο όμως είναι «νεκρό», και καθώς σπεύδουν για βοήθεια, συνειδητοποιούν ότι είναι ολομόναχες στον έρημο δρόμο. Ή όχι; Κάτι το δαιμονικό ελλοχεύει στο γύρω δάσος, το οποίο δεν σκοπεύει ποτέ να τις αφήσει να φύγουν.
Σκηνοθεσία:
Bryan Bertino
Κύριοι Ρόλοι:
Zoe Kazan … Kathy
Ella Ballentine … Lizzy
Aaron Douglas … Jesse
Scott Speedman … Roy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Bryan Bertino
Παραγωγή: Bryan Bertino, Adrienne Biddle, Aaron L. Ginsburg, William Green
Μουσική: tomandandy
Φωτογραφία: Julie Kirkwood
Μοντάζ: Maria Gonzales
Σκηνικά: Shane Boucher
Κοστούμια: Jennifer Stroud
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Monster
- Ελληνικός Τίτλος: Στα Νύχια του Φόβου
Παραλειπόμενα
- Αρχική Κάθι ήταν η Elisabeth Moss, αλλά αποσύρθηκε.
- Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος μέσα στο δάσος δημιουργήθηκε ειδικά για την ταινία. Έφτιαξαν σε αυτόν ακόμα και λειτουργικές λάμπες.
- Πρώτα εμφανίστηκε σε video-on-demand, κι έπειτα πήρε μικρή διανομή στις αίθουσες από την A24. Αποτέλεσμα ήταν να βγάλει μόνο 74 χιλιάδες δολάρια, κι ενώ είχε ένα κόστος των τριών εκατομμυρίων.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 12/1/2017
Ο Μπράιαν Μπερτίνο, σκηνοθέτης του επιτυχημένου «Κλείδωσες;», επιστρέφει με ένα creature-feature που προσπάθησε να είναι πιστό στα πρότυπα του είδους, αλλά να δώσει και μια πιο δραματική νότα με ψυχολογικές προεκτάσεις. Δεν τα καταφέρνει καλά και στα δύο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποτυγχάνει. Η σχέση μητέρας και κόρης είναι το βασικό στοιχείο εδώ και σε αυτό στηρίζεται το φιλμ ως το τέλος του. Η Ζόι Καζάν δίνει μια πολύ καλή δραματική ερμηνεία, έχοντας τη μικρή Έλα Μπαλεντάιν δίπλα της να στέκεται κι αυτή αξιοπρεπέστατα, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Ο Μπερτίνο ποντάρει στις ερμηνείες τους και βγαίνει κερδισμένος απόλυτα σε αυτό το κομμάτι, όπως κερδισμένος βγαίνει κι από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Ένας έρημος δρόμος με το δάσος τριγύρω, βροχή, μόνο τα φώτα του αυτοκινήτου και δυο-τρεις λάμπες του δρόμου, και ένα πλάσμα που κινείται στις σκιές.
Το επόμενο θετικό στοιχείο για το φιλμ του Μπερτίνο είναι το ίδιο το πλάσμα. Το 2016 περιμένεις τα πάντα να σχεδιάζονται με τη χρησιμοποίηση ψηφιακών εφέ. Τουλάχιστον εδώ το πλάσμα στην πλειοψηφία των εμφανίσεών του υπάρχει στην οθόνη με τον παλιό καλό τρόπο του πρακτικού εφέ και είναι αρκετά καλά σχεδιασμένο. Ο Μπερτίνο, ο οποίος έγραψε και το σενάριο του φιλμ, φτιάχνει ένα απλό φιλμ τρόμου, χρησιμοποιώντας κλασική συνταγή, και αυτό το κάνει καλά, διατηρώντας σε καλά επίπεδα την αγωνία και έχοντας μερικές τρομακτικές στιγμές. Ενδιαφέρουσα είναι και η προσπάθεια του σκηνοθέτη να παίξει με το ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρωίδων του κι αν κάτι καταφέρνει από όλο αυτό είναι τουλάχιστον η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με αληθινούς χαρακτήρες και όχι καρικατούρες. Η ίδια προσπάθεια, όμως, λειτουργεί ανά διαστήματα σαν διαφορετικό φιλμ, σαν ένα δράμα που εξελίσσεται σε δικό του χρόνο, χωρίς να έχει απόλυτη σχέση με όσα γίνονται εκείνη τη στιγμή στην οθόνη, στον επαρχιακό δρόμο ανάμεσα στο δάσος. Προφανώς θέλει με κάποιον τρόπο να συνδέσει το πλάσμα και την επίθεσή του, με την ενηλικίωση της μικρής ηρωίδας και την ωρίμανση της σχέσης της με τη μητέρα, αλλά δεν το υποστηρίζει όλο αυτό απόλυτα και συνειδητά μέχρι το τέλος.
Ικανοποιημένος βγήκα εντέλει από την εμπειρία του «The Monster». Δεν περίμενα πολλά, δεν πήρα πολλά, περισσότερα όμως απ` όσα περίμενα. Καλές ερμηνείες, ατμόσφαιρα και μια αξιοπρεπής προσέγγιση του είδους. Ένα φιλμ ικανό να σε κάνει να περάσεις καλά για μια προβολή στο σπίτι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
