Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Το οδικό ταξίδι μιας ιδιόμορφης, δυσλειτουργικής οικογένειας πάει στραβά, όταν βρίσκονται εν μέσω μιας αποκάλυψης των ρομπότ, και ξαφνικά αναδεικνύονται στην τελευταία -και πιο απρόσμενη- ελπίδα για την ανθρωπότητα.

Σκηνοθεσία:

Michael Rianda

Jeff Rowe (βοηθητικός)

Κύριοι Ρόλοι:

Abbi Jacobson … Katie Mitchell (φωνή)

Danny McBride … Rick Mitchell (φωνή)

Maya Rudolph … Linda Mitchell (φωνή)

Michael Rianda … Aaron Mitchell (φωνή)

Eric Andre … Δρ Mark Bowman (φωνή)

Olivia Colman … PAL (φωνή)

Blake Griffin … PAL MAX Prime (φωνή)

Fred Armisen … Deborahbot 5000 (φωνή)

Conan O’Brien … Glaxxon 5000 (φωνή)

Beck Bennett … Eric/PAL MAX (φωνή)

Chrissy Teigen … Hailey Posey (φωνή)

John Legend … Jim Posey (φωνή)

Charlyne Yi … Abby Posey (φωνή)

Sasheer Zamata … Jade (φωνή)

Jay Pharoah … Noah (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Rianda, Jeff Rowe

Παραγωγή: Kurt Albrecht, Phil Lord, Christopher Miller

Μουσική: Mark Mothersbaugh

Μοντάζ: Greg Levitan

Σκηνικά: Lindsey Olivares

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Mitchells vs. the Machines
Ελληνικός Τίτλος: Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών
Εναλλακτικός Τίτλος: Connected

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
Καλύτερη ταινία στα Annie, τα βραβεία των κινουμένων σχεδίων.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
Η Sony Pictures Animation ανακοίνωσε την ταινία το 2018 ως The Mitchells vs. the Machines. Τον Φεβρουάριο όμως το 2020 (μετά από ήδη μια πρώτη αναβολή εξόδου), αυτός άλλαξε σε Connected και πήρε διανομή για τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου (στην Ελλάδα είχε ανακοινωθεί ως Ping Ping Συνδεθήκαμε). Η πανδημία ανάγκασε το στούντιο να βγάλει την ταινία από τον προγραμματισμό του, μέχρι τις αρχές του 2021 που την πούλησε στο Netflix για 110 εκατομμύρια δολάρια (εκτός όμως από την Κίνα), με τον τίτλο να επανέρχεται στον αρχικό.
Η φωνή του Μόντσι ανήκει στον Doug the Pug, που μέσω των social-media είναι το διασημότερο παγκ στον πλανήτη, με πάνω από 13 εκατομμύρια ακόλουθους.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Πηνελόπη Σκαλκώτου (Κέιτι Μίτσελ), Βασίλης Μήλιος (Ρικ Μίτσελ), Τάνια Παλαιολόγου (Λίντα Μίτσελ), Βαγγέλης Ζάπας (Άαρον Μίστελ), Νίκος Παπαδόπουλος (Μαρς Μπόουμαν), Μαρία Ζερβού (ΠΑΛ), Έλενα Δελακούρα (Άμπι Πόουζι), Βίκυ Πετροπούλου (Χέιλι Πόουζι), Τερέζα Καζιτόρη, Θάνος Κερμίτσης, Βαγγέλης Ευαγγέλου, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Γιώργος Λόξας, Βίκτωρας Κουνδουράκης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Νίκος Παπαδόπουλος. Μετάφραση: Χριστίνα Χονδρογιάννη.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Εκτός από διασκευές από τους Los Campesinos!, Sigur Ros, Talking Heads, Grimes, Le Tigre, The Mae Shi και Madeon, το σάουντρακ περιλαμβάνει κι ένα ορίτζιναλ τραγούδι, το On My Way, με τη φωνή του Alex Lahey. Επίσης, Tenacious D, Dixie D’Amelio και Saweetie διασκευάζουν σε νέα μίξη το κλασικό Mr Roboto.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/5/2021

Πώς γίνεται η τελευταία τεχνολογία να είναι αυτή που βάλλει κατά της… τελευταίας τεχνολογίας; Αυτό το ερώτημα δεν θα το απαντήσει ποτέ η πρώτη ταινία του Michael Rianda, μια και χρησιμοποιεί όσα του προσφέρει απλόχερα το ψηφιακό σχέδιο για να μιλήσει για επιστροφή στο συναίσθημα…

Για την ακρίβεια, μπορεί να προβάλει ως απώτερο κακό την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της τεχνολογίας στην καθημερινότητα μας, κάτι φυσικά που μας βρίσκει όλους σύμφωνους, αλλά αναφερόμενη σε αυτήν καταλήγει να μιλήσει για την αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα της. Και δεν μίλησε κανείς για «επιστροφή στη φύση», αλλά φοβάμαι ότι το όλο θέμα είναι λιγάκι νοηματικά υποταγμένο σε αυτό που υποτίθεται πολεμάει.

Επειδή όμως είναι μάλλον άτοπο να δούμε την ταινία «συνωμοσιολογικά», θα το πάρουμε ως αυτό που είναι: ακόμα ένα ψηφιακό σχέδιο που έχει να κάνει προτάσεις επί της φόρμας του, άρα και βοηθάει το είδος να κάνει ένα ακόμα μικρό βηματάκι εμπρός. Πράγματι, ο δημιουργός του Gravity Falls αποδεικνύεται μερακλής στο να παρεισφρέει μικρές λεπτομέρειες που κάνουν το βατό αξιοπρόσεκτο. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, πόσο μάλλον που το έχουμε ήδη παρατηρήσει σε αρκετές εδώ και καμιά εικοσαετία ζωντανές παραγωγές. Αλλά σε συνδυασμό με ένα σχέδιο αρκετά άναρχο ως συνολική εικόνα, δένει όπως του πρέπει.

Αυτό όμως που κυριαρχεί επί του υλικού, είναι ο οικογενειακός χαρακτήρας επί του θέματος. Χωρίς φυσικά να μας πέφτει καθόλου άσχημα η νοηματική περί οικογένειας, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι οι «κύριοι τέλειοι», είμαστε πολύ μακριά από το πρότυπο των Γκρίζγουολντ. Αν εκεί ξεκαρδιζόμαστε με τα χάλια της «αγίας αμερικανικής οικογένειας», εδώ το χιούμορ πέφτει σε σχέση με τις προσδοκίες μας, μια και κάποιος προτιμάει να μας κάνει ηθοπλαστικό μάθημα επί του αντιθέτου. Ως προς το χιούμορ, λοιπόν, η ταινία ούτε θα αγγίξει υψηλά πρότυπα όταν γκαζώνει, ούτε όμως θα μας κάνει τη χάρη να μην ξεπέφτει ακόμα και στο μελόδραμα για να μας πει αυτά που θέλει.

Και μένει η δράση, στην οποία δεν γίνεται άσχημη δουλειά. Εδώ επιστρέφουμε αρκετά την περίπτωση των Απίθανων της Pixar, αλλά δεν θα πει ότι τους φτάνουμε κιόλας. Υπάρχουν τα σημεία που γίνεται το θεμιτό «μπάχαλο», δένει η αρκετά καλή ανάλυση που έχει γίνει στους χαρακτήρες, αλλά και πάλι είμαστε απλά σε ένα γνωστό καλό επίπεδο.

Επί του συνόλου, δύσκολα η συγκεκριμένη ταινία δεν θα περάσει τα αντίστροφα μηνύματα από αυτά που υποθέτει κανείς εύκολα ότι επικεντρώνεται (θα το εξηγούσε ευκολότερα αυτό ο Isaac Asimov, όταν έλεγε για αυτά δεκαετίες πριν, που δεν είχε γίνει ήδη η ζημιά…), ενώ δεν κάνει υπέρβαση ουσίας, απλά επιβεβαιώνει ότι το ψηφιακό σχέδιο μπορεί να ελιχθεί εις άπειρον. Ψυχαγωγικό σίγουρα, αλλά φοβάμαι πως δεν θα είμαι ο μόνος που θα μείνει έκθετος πιστεύοντας από όσα ακούστηκαν ότι θα δει κάτι ισάξιο με Pixar…

Βαθμολογία: