Η Ομίχλη (2007)

ΣΥΝΟΨΗ

Σε μια κωμόπολη των ΗΠΑ, τα πάντα ρέουν ήρεμα, εκτός από μια καταιγίδα που ρίχνει αρκετά από τα δέντρα της περιοχής. Την επομένη, ο Ντέιβιντ Ντρέιτον θα πάρει το παιδί του και θα κατέβει στο κέντρο για ψώνια. Την ώρα που αυτός και άλλος κόσμος βρίσκεται μέσα σε ένα σούπερ-μάρκετ, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει μέσα σε δευτερόλεπτα τα πάντα. Αμέσως πέφτει η υποψία πως αυτή η ομίχλη δεν είναι συνηθισμένη, και πως κρύβει ένα φονικό μυστικό. Οι υποψίες δυστυχώς δεν θα αργήσουν να επιβεβαιωθούν, και οι άνθρωποι αποκλείονται στο μαγαζί, αιχμάλωτοι του φαινομένου και των εαυτών τους.

Σκηνοθεσία:

Frank Darabont

Κύριοι Ρόλοι:

Thomas Jane … David Drayton

Marcia Gay Harden … Κα Carmody

Laurie Holden … Amanda Dunfrey

Andre Braugher … Brent Norton

Toby Jones … Ollie Weeks

William Sadler … Jim Grondin

Jeffrey DeMunn … Dan Miller

Frances Sternhagen … Irene Reppler

Nathan Gamble … Billy Drayton

Alexa Davalos … Sally

Chris Owen … Norm

David Jensen … Myron LaFleur

Andy Stahl … Mike Hatlen

Buck Taylor … Ambrose Cornell

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Frank Darabont

Παραγωγή: Frank Darabont, Liz Glotzer

Μουσική: Mark Isham

Φωτογραφία: Rohn Schmidt

Μοντάζ: Hunter M. Via

Σκηνικά: Gregory S. Melton

Κοστούμια: Claudia Da Ponte, Giovanna Ottobre-Melton

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Mist
Ελληνικός Τίτλος: Η Ομίχλη
Εναλλακτικός Τίτλος: Stephen King’s The Mist

Σεναριακή Πηγή

Νουβέλα: The Mist του Stephen King.

Παραλειπόμενα

Η νουβέλα είχε εκδοθεί το 1980 (στην ανθολογία Dark Forces), με τον Darabont να ενδιαφέρεται για τη μεταφορά της ήδη εντός εκείνης της δεκαετίας, και με προοπτική να έκανε με αυτήν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Παρότι συνεχόμενα προτιμούσε να διασκευάσει άλλα έργα του Stephen King, πάντα έθετε το συγκεκριμένο ως επόμενο του. Έχοντας εξασφαλισμένα τα δικαιώματα από τον συγγραφέα, έκλεισε η συμφωνία με την Paramount Pictures, και το 2004 δήλωσε πως ξεκινούσε το σενάριο. Το 2006 η παραγωγή οριστικοποιήθηκε, αν και πλέον άνηκε στην Dimension Films.
Ο William Sadler ήταν ο Ντέιβιντ Ντρέιτον στην ακουστική εκδοχή της νουβέλας, όπως αυτή κυκλοφόρησε σε κασέτα το 1986.
Ο Greg Nicotero είχε κάνει κάποια σχέδια για τα τέρατα ήδη από τη δεκαετία του 1980, και τα είχε παρουσιάσει στον Darabont. Παρέμεινε κι εδώ ως κύριος υπεύθυνος του σχεδιασμού τους, αλλά και των προσθετικών μακιγιάζ.
Ο σκηνοθέτης είχε κάνει πρόταση στον King να ερμηνεύσει τον Μπράιαν Λίμπι, αλλά εκείνος είχε αρνηθεί επειδή δεν ήθελε να ταξιδέψει.
100 ντόπιοι από το Σρέβερπορτ της Λουϊζιάνα (όπου έγιναν τα κεντρικά γυρίσματα) χρησιμοποιήθηκαν ως κομπάρσοι, με τους 60 από αυτούς να έρχονται σε άμεση επαφή με το κεντρικό καστ, κάτι που κρίνεται ως ασυνήθιστο.
Λόγω του χαμηλού κόστους (μόλις 18 εκατομμύρια δολάρια), τα έσοδα των 57,3 αρκούσαν για να πετύχει εμπορικά το φιλμ.
Στο Home Cinema υπάρχει και μια ασπρόμαυρη εκδοχή της ταινίας, που ο Darabont αποκάλυψε ότι ήταν η αρχικά επιθυμητή του. Ως προς αυτό, είχε εμπνευστεί από το κλασικό Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, και τις ασπρόμαυρες δουλειές του Ray Harryhausen.
Το 2017, η Ομίχλη έγινε μίνι σειρά 10 επεισοδίων για λογαριασμό του καναλιού Spike.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/12/2007

Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα, από θέμα ποιότητας, από μια ταινία καθαρά εμπορικής κατεύθυνσης, από όσα παίρνεις από την Ομίχλη του Frank Darabont, διασκευή ενός ακόμα βιβλίου του Stephen King. Έχει αγωνία, μυστήριο, ψυχολογικές ανακατατάξεις και τα απαραίτητα ειδικά εφέ σε πλήρη λειτουργική εφαρμογή. Όλα αυτά μαζί με ένα τέλος που σπάει κόκαλα και είναι ασυνήθιστο για τέτοιου είδους παραγωγή.

Η δράση, ή καλύτερα η αγωνία, χτίζεται από τα πρώτα μόλις λεπτά και αφορά μια μικρή πόλη των ΗΠΑ, μικρογραφημένη σε ένα σούπερ-μάρκετ και τους κάτοικους που εγκλωβίζονται σε αυτό, όταν τα πάντα σκεπάζονται από μια μυστηριώδη ομίχλη. Σχετικά γρήγορα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως κάτι υπάρχει μέσα στο καπνό και γίνονται αιχμάλωτοι της κατάστασης και υποχείρια των ίδιων τους των εαυτών. Υπάρχει ανάμεσα τους ο αμφισβητίας ορθολογιστής που αντίθετα με τις προτροπές δεν πιστεύει στο μεταφυσικό του θέματος, και ακόμα χειρότερα η φανατική θρησκευόμενη που βρίσκει την ευκαιρία να προσηλυτίσει άλλους, πιστεύοντας πως ήρθε η αποκάλυψη. Ταυτόχρονα λοιπόν με τη μάχη που διεξάγεται εναντίον των «πλασμάτων της ομίχλης», γίνεται και ο εσωτερικός πόλεμος, που, δυστυχώς, πάντα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο σε παρόμοιες καταστάσεις.

Η ταινία γενικά είναι απολύτως λειτουργική σε αυτό που θέλει να δώσει, δηλαδή αγωνία, δράση, ψυχολογικές μεταστάσεις και αγνό φόβο. Ο Darabont χειρίζεται με επιδεξιότητα το θέμα του και πλάθει μια καθαρά αμερικανική ταινία, από αυτές που η χώρα του δεν ντρέπεται να εξάγει. Τα πλάσματα είναι καλοφτιαγμένα, και τα εφέ, μέσα στα γνωστά στάνταρ, καλά. Δεν υπάρχουν οι μεγάλες ερμηνείες, αλλά το σενάριο βοηθάει στο να χτίζονται ορθά οι χαρακτήρες των ηρώων. Το τέλος είναι μια αληθινή έκπληξη κι ένα μάθημα πως στην εμπορική ταινία στέκει και τέτοιου είδους φινάλε, αν και θα απογοητεύσει όσους έχουν κακομάθει με τα happy-end. Καθαρή στις προθέσεις της, απόλυτα ψυχαγωγική και, παραδόξως για θρίλερ τρόμου, μια ταινία που δε θα σας χαλάσει το κλίμα των εορταστικών ημερών, μια και κρύβει κι αυτή κάτι από τις σπιλμπεργικές επιρροές του Darabont, και εκείνο τον αέρα των 80’s πρακτικών εφέ που λειτουργεί νοσταλγικά.

Βαθμολογία: