Στον Καθρέφτη Είδα τον Δολοφόνο (1980) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

1953, στο παραλιακό χωριό Σεντ Μέρι Μιντ της Βρετανίας. Η γενέτειρα της Μις Μαρπλ είναι ενθουσιασμένη, όταν μια μεγάλη κινηματογραφική εταιρία έρχεται για να γυρίσει ταινία με διάσημους πρωταγωνιστές. Όμως, οι δύο κύριες γυναίκες του καστ μισούνται, και η μία, η Μαρίνα, λαμβάνει απειλητικά σημειώματα. Όταν ένας άντρας δολοφονείται με δηλητήριο, όλοι πιστεύουν πως το ποτό προορίζονταν για τη Μαρίνα. Ένας ντετέκτιβ καταφτάνει για το έγκλημα, και ζητά βοήθεια από την εξπέρ στις εξιχνιάσεις, Τζέιν Μαρπλ.

Σκηνοθεσία:

Guy Hamilton

Κύριοι Ρόλοι:

Angela Lansbury … Μις Jane Marple

Elizabeth Taylor … Marina Gregg-Rudd

Rock Hudson … Jason Rudd

Tony Curtis … Martin ‘Marty’ N. Fenn

Kim Novak … Lola Brewster

Geraldine Chaplin … Ella Zielinsky

Edward Fox … επιθεωρητής Dermot Craddock

Charles Gray … Bates

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jonathan Hales, Barry Sandler

Παραγωγή: John Brabourne, Richard Goodwin

Μουσική: John Cameron

Φωτογραφία: Christopher Challis

Μοντάζ: Richard Marden

Σκηνικά: Michael Stringer

Κοστούμια: Phyllis Dalton

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Mirror Crack’d
Ελληνικός Τίτλος: Στον Καθρέφτη Είδα τον Δολοφόνο
Εναλλακτικός Τίτλος: Agatha Christie’s The Mirror Crack’d
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Σπασμένος Καθρέφτης [επανέκδοσης]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Mirror Crack’d from Side to Side της Agatha Christie.

Παραλειπόμενα

Η Warner είχε ανακοινώσει το 1977 ότι η Helen Hayes θα είναι η Μις Μαρπλ στις διασκευές των A Caribbean Mystery και The Mirror Crack’d. Τα δικαιώματα όμως πέρασαν στους παραγωγούς John Brabourne και Richard Goodwin, που είχαν ήδη ξεκινήσει διασκευές από έργα της Agatha Christie. Η συγκεκριμένη παραγωγή περίμενε από την Angela Lansbury να ολοκληρώσει τις πετυχημένες θεατρικές της εμφανίσεις με το Sweeny Todd.
Όταν πήρε τη δουλειά ο Guy Hamilton, ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν λάτρης της συγγραφέως, και ότι έβρισκε το σενάριο υπερβολικά αστείο.
Τη Μαρίνα αρχικά ήταν να την ερμηνεύσει η Natalie Wood, αλλά δεν συμφωνούσε με τις επιλογές του καστ και το περίγραμμα του ρόλου της.
Η Angela Lansbury υπέγραψε για τρεις ταινίες με τον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά δεν έμελλε να παίξει ποτέ ξανά τη Μις Μαρπλ. Κι όμως, είχε ανακοινωθεί άμεσα η διασκευή του A Murder is Announced, κάτι που “σκάλωσε” λόγω της μικρής εμπορικής απήχησης του συγκεκριμένου.
Οι φήμες θέλουν την Christie να χρησιμοποίησε ένα περιστατικό από τη ζωή της ηθοποιού Gene Tierney για το θέμα του βιβλίου της.
Σε πολύ μικρό ρόλο ηθοποιού, περίπου στο 76ο λεπτό, εμφανίζεται ο Pierce Brosnan στη δεύτερη κινηματογραφική του εμφάνιση. Συμπτωματικά, ο σκηνοθέτης Guy Hamilton συνδέθηκε με τον Τζέιμς Μποντ αναλαμβάνοντας τρεις ταινίες του, ενώ όταν έγινε διάσημος ο Brosnan ενσάρκωσε τον βρετανό κατάσκοπο.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/7/2020

Στη λογοτεχνία, ακόμα και μία φευγαλέα φράση μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να σταθεί και να της δώσει μια εξτρά βάση, έχοντας και την άνεση του «pause» και του «rewind», απλά είτε σταματώντας να διαβάζει, είτε πηγαίνοντας πίσω στις σελίδες. Αυτό στον κινηματογράφο είναι από δύσκολο ως απίθανο. Γιατί όμως αυτός ο κάπως ιδιόμορφος πρόλογος; Γιατί, απλά, το συγκεκριμένο μυστήριο της αγαπημένης Αγκάθα Κρίστι… είναι χάσιμο χρόνου. Ακόμα πιο απλά, επί της οθόνης δεν λύνεται!

Θα μου πείτε ότι η τρομερή Βρετανίδα μάς έχει συνηθίσει σε περίτεχνους γρίφους που απαιτούν σπάσιμο κεφαλιού. Το θέμα στην προκειμένη όμως περίπτωση είναι ότι τσάμπα θα σπάσετε ένα τόσο κρίσιμο μέλος του σώματος σας, σε σημείο που όταν πλέον παρουσιάζεται η λύση του αινίγματος, θα την αντιμετωπίσετε με λιγότερο ξάφνιασμα κι από ένα απλό θριλερικό twist. Μακάρι όμως με όλο αυτό να εξαντλούνταν τα προβλήματα της συγκεκριμένης παραγωγής, που αποτέλεσε και την αυτόματη εξαφάνιση της Angela Lansbury ως Μις Μαρπλ, κι ενώ ο ρόλος τής πήγαινε γάντι.

Όχι πως δεν ήταν γενικά σκηνοθέτης ρουτίνας (από τους καλούς του είδους όμως), αλλά ο Guy Hamilton εδώ κάνει αποκλειστικώς αγγαρεία. Ελάχιστα ενδιαφέρεται να αυξήσει εντάσεις, κι ακόμα λιγότερο να αναπτύξει χαρακτήρες και γεγονότα που θα άπλωναν τη σκέψη μας επί του μυστηρίου. Επαφίεται σε ένα αστραφτερό καστ που ελάχιστα κι αυτό πιστεύει στην ύπαρξη κάποιου άξιου συνόλου, και όλα κυλούν με τη λογική μιας μέτριας τηλεταινίας, που κανείς δεν θα θυμάται μετά από λίγο καιρό. Και το χειρότερο είναι πως ενώ η Angela Lansbury είναι ιδανική στον ρόλο της, αυτός είναι υποβαθμισμένος σε βοηθό ντετέκτιβ, χωρίς η φοβερή αυτή ηθοποιός να παίρνει τον ουσιαστικό χρόνο που είχε πχ αντίστοιχα ο Πουαρό στις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Δεν είναι καν επίκεντρο, αλλά μια έξυπνη γειτόνισσα και θεία που θα απαγγείλει τη λύση του μυστηρίου, χωρίς να μαθαίνουμε αν κουράστηκε διόλου για να καταλήξει σε αυτήν.

Elizabeth Taylor, Rock Hudson και Tony Curtis είναι μονάχα σκιές ενός Χόλιγουντ που έχει πια σβήσει, και βγάζει μεροκάματο για τα γεράματα. Πιο ταιριαστοί οι Geraldine Chaplin, Edward Fox και Kim Novak, δίνουν ένα χρώμα, μονάχα όμως επειδή οι δύο πρώτοι νιώθουν άνεση με μια τυπική βρετανική παραγωγή, και η τρίτη επειδή σπάει πλάκα εν είδει αυτοπαρωδίας. Το χιούμορ είναι που διασώζει κάπως τον όλεθρο, κάτι όμως στο οποίο ηθελημένα φαίνεται να επιμένει ο Hamilton, αντιλαμβανόμενος πως χρειάζονταν ο θεατής έναν τουλάχιστον λόγο για να παραμείνει ξύπνιος στη θέση του.

Δεν ακυρώνεται ξαφνικά ούτε η ιδιοφυΐα της Κρίστι, ούτε οι αξέχαστες στιγμές που αναπολούμε βλέποντας έστω και σε αυτή την ηλικία το συγκεκριμένο καστ. Απλά, είναι ακόμα μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι όλες οι παλιότερες ταινίες ήταν και κλασικές, και γενικά δεν υπάρχουν καλούπια προκαθορισμένης ποιότητας που να υπερβαίνουν την πραγματική αξία κάθε έργου αυτόνομα.

Βαθμολογία: