Ο Λαβύρινθος

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 17/9/2014

Τρεις άπειροι σεναριογράφοι και ένας σκηνοθέτης μόνο με λίγες μικρού μήκους στο ενεργητικό του διασκευάζουν το πρώτο μυθιστόρημα μιας τριλογίας του James Dashner και επιχειρούν ξεκάθαρα να δημιουργήσουν έναν άμεσο απόγονο των «Hunger Games». Και ο λαβύρινθος του «Maze Runner» παραπέμπει σαφέστατα στην αρένα που έκανε τη Jennifer Lawrence σταρ, κρύβοντας κι αυτός στο εσωτερικό του μια παγιδευμένη ομάδα νέων που αγωνίζεται για την επιβίωσή της, μα όχι και τον αντίστοιχο πολιτικό προσανατολισμό. Φυσικά, όλο αυτό μοιάζει περισσότερο με τυποποιημένη επανάληψη με εμφανή στόχο τις παχουλές εισπράξεις, παρά με οποιαδήοτε υγιή καλλιτεχνική επιρροή, ωστόσο δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα μέχρι το φιλμ να πλησιάσει στο τέλος του.

Έως τότε, η απρόσμενα στιβαρή σκηνοθεσία του Wess Ball σε κερδίζει γρήγορα και σε καθιστά πρόθυμο να προσπεράσεις τις ευκολίες και τη ρηχότητα του σεναρίου. Ο Ball κατορθώνει να περιβάλει την ιστορία του με μία αρχικώς καθηλωτική αίσθηση μυστηρίου αλά «Κύβος» (χωρίς την υπαρξιακή διάσταση), να δημιουργήσει σκηνές πραγματικής έντασης και να μας προκαλέσει δέος στη θέαση του επιβλητικού λαβυρίνθου και στο άκουσμα των περίεργων ήχων που αναδύονται από μέσα του. Δυστυχώς, κάθε φορά που κάνουν την εμφάνισή τους οι τερατόμορφοι «Κυνηγοί», δημιουργημένοι με ανέμπνευστα ψηφιακά εφέ (σαν να πήραν το Κράκεν του «Η Τιτανομαχία», να του πρόσθεσαν πόδια και ένα από τα πλοκάμια του Doctor Octopus!) το φιλμ αποδυναμώνεται πλήρως και φαντάζει απευθυνόμενο αυστηρά σε εφηβικό κοινό. Και, όσο το στόρι εξελίσσεται και γίνεται ολοένα και πιο αισθητή η σεναριακή του προχειρότητα, ο Ball δυσκολεύεται να σώσει την κατάσταση. Πάντως, προσωπικά θα ήθελα να τον δω σε κάποιο θρίλερ μικρότερης παραγωγής, αφού η ικανότητά του στην πρόκληση αγωνίας φαίνεται υποσχόμενη.

Για μία ακόμη φορά, ένα φιλμ με αληθινά πολλές δυνατότητες, καταδικάζεται στη μετριότητα από ένα τεμπέλικα γραμμένο σενάριο. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια για εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στην αλληλεπίδρασή τους, σημείο που θα μπορούσε να προσδώσει έντονο ενδιαφέρον στο φιλμ, αλλά και να βοηθήσει τον Dylan O`Brien να παραδώσει μια λιγότερο ξύλινη ερμηνεία. Οι ευκολίες (στις απορίες μας -και του πρωταγωνιστή- σχετικά με λύσεις που θα μπορούσαν να είχαν δοκιμάσει οι παγιδευμένοι, η ταινία απαντά «ό,τι και να σκεφτείς το έχουμε προσπαθήσει»!) και οι αφέλειες (μα για τρία χρόνια κανείς δεν σκέφτηκε απλώς να… κρυφτεί από τους Κυνηγούς;) κάνουν πάρτι, ενώ δεν αποφεύγονται στερεότυπα (ο μαύρος Alby του Aml Ameen είναι ο πρώτος από τους βασικούς χαρακτήρες που πεθαίνει). Και καθώς οι εξελίξει του στόρι φαντάζουν απλώς βολικές για το σενάριο παρά υποστηριζόμενες από τους ίδιους τους χαρακτήρες και την όποια δραματουργία, προσπαθείς ματαίως να μη χάσεις την πίστη σου στο κινηματογραφικό εγχείρημα, ώσπου καταλήγει σε ένα εξοργιστικά ξεπεταγμένο φινάλε που υποτίθεται ότι δίνει απαντήσεις, αλλά στην πραγματικότητα υπαινίσσεται ότι θα τις πάρεις στο σίκουελ. Κάπως σαν το «Κύβος» να τελείωνε με ένα «to be continued»…

Εν ολίγοις, μια απόλυτα χαμένη ευκαιρία. Κι είναι κρίμα, γιατί οι δυνατότητες για μια αληθινά ενδιαφέρουσα κι απολαυστική μπλοκμπαστερική εμπειρία υπήρχαν, μα καθόλου δεν αξιοποιήθηκαν από ένα ισοπεδωτικά διεκπεραιωτικό σενάριο. Ο «Λαβύρινθος» στηρίζει την επιτυχία του σε εκείνη των «Hunger Games» και κινείται στη σκιά τους, μόνο για να προσπαθήσει τελικά να μας πείσει να δούμε το νούμερο 2 και να μας κάνει να αισθανθούμε προδομένοι που ενδιαφερθήκαμε.

Βαθμολογία: