Ο Λαβύρινθος (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Μέλλον. Ο Τόμας ξυπνάει σε έναν ανελκυστήρα κι ενώ θυμάται μονάχα το όνομα του. Βρίσκεται σε έναν κόσμο με 60 παιδιά που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα κλειστό περιβάλλον, αρκούμενα στις δικές τους καλλιέργειες και προμήθειες. Ένα νέο αγόρι καταφτάνει κάθε 30 ημέρες. Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια κι όλοι εκεί μέσα προσπαθούν να δραπετεύσουν μέσω ενός λαβύρινθου που τους περιβάλλει. Ενώ κάθε ελπίδα φαίνεται αδιανόητη, φτάνει ένα κορίτσι με ένα μυστηριώδες σημείωμα κι όλα φαντάζουν να αλλάζουν.

Σκηνοθεσία:

Wes Ball

Κύριοι Ρόλοι:

Dylan O’Brien … Thomas

Kaya Scodelario … Teresa Agnes

Thomas Brodie-Sangster … Newt

Aml Ameen … Alby

Ki Hong Lee … Minho

Will Poulter … Gally

Patricia Clarkson … Ava Paige

Blake Cooper … Chuck

Dexter Darden … Frypan

Jacob Latimore … Jeff

Chris Sheffield … Ben

Joe Adler … Zart

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Noah Oppenheim, Grant Pierce Myers, T.S. Nowlin

Παραγωγή: Marty Bowen, Wyck Godfrey, Ellen Goldsmith-Vein, Lee Stollman

Μουσική: John Paesano

Φωτογραφία: Enrique Chediak

Μοντάζ: Dan Zimmerman

Σκηνικά: Marc Fisichella

Κοστούμια: Christine Bieselin Clark, Simonetta Mariano

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Maze Runner
Ελληνικός Τίτλος: Ο Λαβύρινθος

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Maze Runner του James Dashner.

Παραλειπόμενα

Ο Wes Ball παρουσίασε στην 20th Century Fox ένα μικρού μήκους τρισδιάστατο φιλμ, το οποίο είχε παρεμφερές θέμα με τον Λαβύρινθο. Έτσι, μια και η εταιρία είχε στα σχέδια να μεταφέρει τον μυθιστόρημα στις μεγάλες οθόνες (έχοντας ως υποψήφια να το αναλάβει την Catherine Hardwicke), εμπιστεύτηκε τον σκηνοθέτη που κάνει εδώ το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του.
Ο Dylan O’Brien είχε αρχικά απορριφθεί από τον σκηνοθέτη. Και ήταν η κόμμωση του που έφταιγε, την οποία ο Wes Ball την έβρισκε πολύ “MTV”. Για τον ίδιο ρόλο είχαν δοκιμαστεί οι Brenton Thwaites και Connor Paolo.
Ο Blake Cooper έβαλε τα δυνατά του ώστε να περάσει από οντισιόν, “πυροβολώντας” με μηνύματα στο twitter τον Ball.
Πρώτη εξολοκλήρου ψηφιακή διανομή για την 20th Century Fox.
Παρότι μεγάλη παραγωγή, τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν μέσα σε 44 ημέρες.
Με μπάτζετ 34 εκατομμυρίων δολαρίων, το φιλμ έβγαλε 348,3, κάτι που γέννησε την τριλογία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 17/9/2014

Τρεις άπειροι σεναριογράφοι και ένας σκηνοθέτης μόνο με λίγες μικρού μήκους στο ενεργητικό του διασκευάζουν το πρώτο μυθιστόρημα μιας τριλογίας του James Dashner και επιχειρούν ξεκάθαρα να δημιουργήσουν έναν άμεσο απόγονο των «Hunger Games». Και ο λαβύρινθος του «Maze Runner» παραπέμπει σαφέστατα στην αρένα που έκανε τη Jennifer Lawrence σταρ, κρύβοντας κι αυτός στο εσωτερικό του μια παγιδευμένη ομάδα νέων που αγωνίζεται για την επιβίωσή της, μα όχι και τον αντίστοιχο πολιτικό προσανατολισμό. Φυσικά, όλο αυτό μοιάζει περισσότερο με τυποποιημένη επανάληψη με εμφανή στόχο τις παχουλές εισπράξεις, παρά με οποιαδήοτε υγιή καλλιτεχνική επιρροή, ωστόσο δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα μέχρι το φιλμ να πλησιάσει στο τέλος του.

Έως τότε, η απρόσμενα στιβαρή σκηνοθεσία του Wess Ball σε κερδίζει γρήγορα και σε καθιστά πρόθυμο να προσπεράσεις τις ευκολίες και τη ρηχότητα του σεναρίου. Ο Ball κατορθώνει να περιβάλει την ιστορία του με μία αρχικώς καθηλωτική αίσθηση μυστηρίου αλά «Κύβος» (χωρίς την υπαρξιακή διάσταση), να δημιουργήσει σκηνές πραγματικής έντασης και να μας προκαλέσει δέος στη θέαση του επιβλητικού λαβυρίνθου και στο άκουσμα των περίεργων ήχων που αναδύονται από μέσα του. Δυστυχώς, κάθε φορά που κάνουν την εμφάνισή τους οι τερατόμορφοι «Κυνηγοί», δημιουργημένοι με ανέμπνευστα ψηφιακά εφέ (σαν να πήραν το Κράκεν του «Η Τιτανομαχία», να του πρόσθεσαν πόδια και ένα από τα πλοκάμια του Doctor Octopus!) το φιλμ αποδυναμώνεται πλήρως και φαντάζει απευθυνόμενο αυστηρά σε εφηβικό κοινό. Και, όσο το στόρι εξελίσσεται και γίνεται ολοένα και πιο αισθητή η σεναριακή του προχειρότητα, ο Ball δυσκολεύεται να σώσει την κατάσταση. Πάντως, προσωπικά θα ήθελα να τον δω σε κάποιο θρίλερ μικρότερης παραγωγής, αφού η ικανότητά του στην πρόκληση αγωνίας φαίνεται υποσχόμενη.

Για μία ακόμη φορά, ένα φιλμ με αληθινά πολλές δυνατότητες, καταδικάζεται στη μετριότητα από ένα τεμπέλικα γραμμένο σενάριο. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια για εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στην αλληλεπίδρασή τους, σημείο που θα μπορούσε να προσδώσει έντονο ενδιαφέρον στο φιλμ, αλλά και να βοηθήσει τον Dylan O`Brien να παραδώσει μια λιγότερο ξύλινη ερμηνεία. Οι ευκολίες (στις απορίες μας -και του πρωταγωνιστή- σχετικά με λύσεις που θα μπορούσαν να είχαν δοκιμάσει οι παγιδευμένοι, η ταινία απαντά «ό,τι και να σκεφτείς το έχουμε προσπαθήσει»!) και οι αφέλειες (μα για τρία χρόνια κανείς δεν σκέφτηκε απλώς να… κρυφτεί από τους Κυνηγούς;) κάνουν πάρτι, ενώ δεν αποφεύγονται στερεότυπα (ο μαύρος Alby του Aml Ameen είναι ο πρώτος από τους βασικούς χαρακτήρες που πεθαίνει). Και καθώς οι εξελίξει του στόρι φαντάζουν απλώς βολικές για το σενάριο παρά υποστηριζόμενες από τους ίδιους τους χαρακτήρες και την όποια δραματουργία, προσπαθείς ματαίως να μη χάσεις την πίστη σου στο κινηματογραφικό εγχείρημα, ώσπου καταλήγει σε ένα εξοργιστικά ξεπεταγμένο φινάλε που υποτίθεται ότι δίνει απαντήσεις, αλλά στην πραγματικότητα υπαινίσσεται ότι θα τις πάρεις στο σίκουελ. Κάπως σαν το «Κύβος» να τελείωνε με ένα «to be continued»…

Εν ολίγοις, μια απόλυτα χαμένη ευκαιρία. Κι είναι κρίμα, γιατί οι δυνατότητες για μια αληθινά ενδιαφέρουσα κι απολαυστική μπλοκμπαστερική εμπειρία υπήρχαν, μα καθόλου δεν αξιοποιήθηκαν από ένα ισοπεδωτικά διεκπεραιωτικό σενάριο. Ο «Λαβύρινθος» στηρίζει την επιτυχία του σε εκείνη των «Hunger Games» και κινείται στη σκιά τους, μόνο για να προσπαθήσει τελικά να μας πείσει να δούμε το νούμερο 2 και να μας κάνει να αισθανθούμε προδομένοι που ενδιαφερθήκαμε.

Βαθμολογία: