The Marvels

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 8/11/2023

Το ότι η νέα ταινία της Marvel διαρκεί, για τα δεδομένα της εταιρείας, μόλις 100 λεπτα, δεν ήταν τόσο μεγάλη παρηγοριά όσο υπέθετα στην αρχή. Πλέον δεν αρκεί να είσαι ένας θεατής που θα κάτσει απλά να δει ένα υπερηρωικό μπλοκμπάστερ, αφού το σύνολο των διαπλεκόμενων ιστοριών έχει περάσει το όριο χωρίς επιστροφή όσον αφορά τη δυνατότητα κατανόησής του. Ειδικά από τη στιγμή που έχουν μπει στο παιχνίδι και οι τηλεοπτικές σειρές, το πράγμα έχει περάσει στη σφαίρα του ανεπίτρεπτου.

Τρεις κεντρικοί χαρακτήρες μάς απασχολούν εδώ: η Κάρολ Ντάνβερς (Brie Larson) από την ταινία “Captain Marvel”, η Μόνικα Ράμπο (Teyonah Parris) από τη σειρά “WandaVision” και η Καμάλα Καν (Iman Vellani) από τη σειρά “Ms. Marvel”. Αν δεν έχετε δει όλα τα προαναφερθέντα, μην μπείτε στον κόπο! Ας αφήσουμε όμως τελείως αυτή την παράμετρο και ας υποθέσουμε ότι είμαστε πλήρως εξοικειωμένοι με το franchise. Ακόμα κι έτσι, το “The Marvels” είναι κατασκευασμένο με τρόπο που να καταστρέφει κάθε φυσιολογική αίσθηση ρυθμού. Η ροή των διαλόγων διακόπτεται συνεχώς για να γίνουν αναφορές σε όρους, τοποθεσίες, τεχνολογίες και χαρακτήρες από το παρελθόν που μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο, μπορεί και όχι, ενώ δεν λείπει και ένα μονόλεπτο recap του “Captain Marvel” από την ενθουσιασμένη σε εκνευριστικά επιτηδευμένο βαθμό Καμάλα Καν ως ένα από τα μυριάδες θλιβερά exposition του τεμπέλικου αυτού σεναρίου.

Αν εστιάσουμε ξεχωριστά στις ερμηνείες του καστ, μπορούμε να εισπράξουμε κάποιες καλές υποκριτικές στιγμές, με το μεγάλο ατού να είναι η πειστική ενσάρκωση των φανταστικών αυτών χαρακτήρων από τον εκάστοτε ηθοποιό τους. Η Zawe Ashton, ο Gary Lewis και ο Park Seo-joon αποτελούν αξιοπρεπείς προσθήκες στο MCU και ελίσσονται με χάρη στην κωμικότητα που προσπαθεί με το ζόρι να εμποτίσει το σενάριο στην ταινία, αν ξεπεράσουμε την υπερβολή των κοστουμιών και των σκηνικών που κινούνται προς το camp. Στο οπτικό κομμάτι διατηρούνται τα ίδια πρότυπα που έχουμε συνηθίσει, τα εφέ μοιάζουν εντυπωσιακά χωρίς να αποφεύγεται η κλασική πλέον θαμπάδα των τελευταίων ταινιών, και απομένει μια ταιριαστή χρωματική παλέτα για να δώσει λίγη ζωή σε όσα βλέπουμε.

Τα μουσικά θέματα της Laura Karpman περνούν εντελώς απαρατήρητα, καθώς αν κάποια μουσική παίζει ρόλο στη Marvel, αυτή πλέον είναι η επιλογή ενός προϋπάρχοντος τραγουδιού, στην προκειμένη περίπτωση το “Intergalactic” των Beastie Boys. Αυτό έχει καθιερωθεί σαν μοτίβο στη Marvel, σαν το τραγούδι να κλείνει το μάτι σε κάποιο χαλαρό νοηματικό σύνδεσμο με την ταινία και είναι κάτι που παρατηρείται εύκολα, με τη Marvel για ακόμα μία φορά να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις αναφορές και τα easter-eggs ή για το πώς θα προσαρμόσει το logo της στην αρχή της ταινίας.

Η Nia DaCosta δεν προσφέρει κανένα προσωπικό δείγμα κινηματογραφικής προσέγγισης στην τυπική απεικόνιση της δράσης, των υπερδυνάμεων και των κόσμων που καταστρέφονται, και το μουσικό ντύσιμο της σωματικής αντιπαράθεσης με ανεβαστικά τραγούδια έχει καταντήσει ξεπερασμένο, ενώ το οπτικό κοπιάρισμα από το πετυχημένο animation των “Spider-Verse” για ορισμένες σκηνές είναι εξόφθαλμο. Η θεματική για ακόμα μία φορά είναι η έννοια της οικογένειας, με τον άκρατο ενθουσιασμό της Καμάλα Καν να συμπληρώνει τη στεγνή αίσθηση του χιούμορ της Κάρολ Ντάνβερς σε μια απόπειρα επανάληψης του πετυχημένου συνδυασμού Τόνι Σταρκ και Πίτερ Πάρκερ. Η Zawe Ashton υποδύεται την ελαφρώς παραγκωνισμένη κακιά της υπόθεσης, κυρίως επειδή προσπαθεί να επιτύχει στον σκοπό της με υπερβολικό τρόπο, σε ακόμα ένα στοιχείο επανάληψης μοτίβων που χτίζονται με τον πιο αδύναμο, ανούσιο και καθόλου συναρπαστικό τρόπο. Η ταινία θα κέρδιζε σίγουρα πόντους αν άφηνε τον θεατή να συμπληρώσει τα κενά από το παρελθόν, από το να τον βομβαρδίζει συνεχώς με αυτά χωρίς να εξηγεί στην πραγματικότητα τίποτα, ενώ έχουμε και κάποια ανοιχτά μέτωπα για το μέλλον. Υποτίθεται ότι είναι σημαντικά. Το “για ποιον” είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε θεατή να το κρίνει…

Ο μεγαλύτερος εχθρός της ταινίας είναι η ολοένα και αυξανόμενη τάση του MCU για την αυτοπαρωδία. Αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στην κινηματογραφική ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται με τρόπο ανάλογο των Universal Monsters, που 15 χρόνια (τυχαίο;) μετά την εμφάνιση του franchise το 1931, οδηγήθηκε σε κωμικές συμπράξεις των χαρακτήρων της προτού σιγήσει και αναλάβει κάποιος άλλος να επανεφεύρει το είδος. Είναι σαφές ότι δεν βρισκόμαστε στο 2008 πια.

Βαθμολογία: