Η Διάσωση

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 20/1/2016

Άλλη μια αποστολή διάσωσης σε ξένο πλανήτη για τον Ματ Ντέιμον (Interstellar) , μέσα σε ένα χρόνο; Γιατί απλώς δε μένει σπίτι του; Πόσα χρήματα πρέπει να ξοδέψει η ανθρωπότητα για να τον φέρει σπίτι του; Για να μη θυμηθούμε και τον Ράιαν και αυτά που τράβηξε ο Τομ Χανκς και η ομάδα του!

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με την επιστημονική φαντασία αλλά και την επιβίωση στο διάστημα, με το Blade Runner και το Alien αντίστοιχα, επιστρέφει με μια πιο χαλαρή ταινία, η οποία εκπλήσει με το πόσο ανάλαφρη και αστεία μπορεί να είναι μια ταινία με θέμα την επιβίωση στον Άρη. Εξαιρετική παραγωγή, πολλά και μεγάλα ονόματα στο καστ και προσπάθεια μετάδοσης επιστημονικών όρων και μεθόδων στο ευρύ κοινό, μέσα από το χιούμορ που διέπει τον πρωταγωνιστή. Ο Σκοτ μας παραδίδει μια ταινία που δεν έχει καμία διάθεση σοβαροφάνειας και δε θέλει σε καμία περίπτωση να γίνει ένα βαρύ θρίλερ επιβίωσης. Στιγμές αγωνίας έχει μερικές αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι η χαλαρή διάθεση, το χιούμορ, η πολύ καλή φωτογραφία των τοπίων του “Άρη”, η καλή ερμηνεία του Ντέιμον και μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες στιγμές από τους υπόλοιπους ηθοποιούς.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτός που με κέρδισε κατευθείαν με την παρουσία του ήταν ο Τζεφ Ντάνιελς! Όσες φορές ο Ντάνιελς εμφανίζεται με κρατά πάνω του, γιατί δίνει την τέλεια ερμηνεία για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Όχι υπερβολές αλλά παίζοντας τόσο όσο χρειάζεται, δίνει στο χαρακτήρα του τη σχετική ψυχρή παρουσία που περιμένεις από το “κεφάλι” μιας εταιρείας, γιατί και η ΝΑΣΑ τέτοια είναι. Ο Ματ Ντέιμον στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι φυσικά πολύ καλός και κρατά την προσοχή μας μέσα από τη “χαλαρή” ερμηνεία του και το ταιριαστό χιούμορ αλλά από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με πολλούς ηθοποιούς, πολλούς χαρακτήρες που παρά τις σχεδόν δυόμιση ώρες διάρκειας της ταινίας, στο τέλος δεν ένιωσα τίποτα για κανέναν. Η Τσαστέην ήταν εκεί και ήταν καλή, το ίδιο και οι Γουίγκ, Μάρα, Χένι, Ετζιοφόρ, Μπιν, Σταν, Γκλόβερ, όλοι πολύ καλοί. Έλα, όμως, που τελικά ένιωσα ότι δεν υπήρχαν ποτέ στο φιλμ, γιατί η απόδοσή τους από τον Σκοτ ήταν λίγο πιο κλισαρισμένη απ’ όσο θα έπρεπε. Δε με ένοιαξε στιγμή το ρομάντζο Μάρα-Σταν και δε βρήκα λόγο ύπαρξης στην ταινία, όπως ούτε η σχέση των υπολοίπων μελών του πληρώματος με τις οικογένειές τους. Μου φάνηκε όλο αυτό ως με “το ζόρι συναισθηματισμός”. Άφησα στην άκρη τον Πένια, γιατί κι αυτός για κάποιο λόγο ήταν από τους χαρακτήρες που με έκαναν να νιώθω ότι δικαιολογημένα υπάρχει στο φιλμ, έχοντας μια πιο ειλικρινής προσέγγιση στο χαρακτήρα του.

Το φιλμ πάντως γενικά κυλάει καλά και η ώρα περνά ευχάριστα και αν έλειπε και αυτή η υπερβολή της ζωντανής κάλυψης της επιχείρησης διάσωσης στο τέλος (ζωντανή κάλυψη διάσωσης από τον Άρη;;;;) θα είχε τελειώσει η προβολή με πολύ καλύτερη εντυπώσεις. Η τελευταία αγωνιώδης σκηνή, που θυμίζει επικίνδυνα Gravity, κάνει τη δουλειά της, ενώ μηνύματα του στυλ “όλοι μαζί μπορούμε”, γιατί έχουμε συνεργασία Κίνας και Αμερικής, είναι πάντα καλοδεχούμενα και πάντα αδιάφορα τελικά, καθώς αυτοί που πρέπει να τα ακούσουν δεν δίνουν δεκάρα γι αυτά.

Μια από τις καλές ταινίες της χρονιάς 2015 τελικά το The Martian. Ο Ντέιμον σε φόρμα, ο Σκοτ επανέρχεται μετά τη μετριότητα του Exodus και ακόμα μια ενδιαφέρουσα και διαφορετική στιγμή για την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία. Υπάρχουν στιγμές που όντως κάνει πράξη την ατάκα του πρωταγωνιστή της : “I’m gonna have to science the shit out of this.” και αυτές είναι η πιο απολαυστικές.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/7/2016

Είναι γεγονός, ότι πάντα περιμένουμε με αγωνία από τον Ρίντλεϊ Σκοτ να ξαναβρεί τον εαυτό του. Κι εδώ, κατά βάση τον βρίσκει. Ίσως σε αυτό βοηθάει το διαστημικό περιβάλλον που επιλέγει και πάντα του ταίριαζε, ίσως πάλι επειδή ο Ντριου Γκοντάρντ τού έχει γράψει ένα καλό κείμενο να πατήσει. Αν κάτι εντυπωσιάζει στον «Αρειανό» είναι η χαλαρή προσέγγιση και η απλότητα των καταστάσεων, σε κάτι που εύκολα θα γινόταν ένα ακόμα μπλοκ-μπάστερ πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Έχουμε ένα «Gravity» που αντικαθιστά την εξαντλητική αγωνία με το προσγειωμένο χιούμορ, χωρίς να καθυποτάσσει την ανθρώπινη περιπέτεια. Αρωγός σε αυτό και ο Ματ Ντέιμον, ικανός να συνδυάσει αυτά τα δύο στοιχεία, χωρίς να του βγει κάτι σε παρωδία, ούτε καν κωμωδία. Είναι ένα ψυχαγωγικό φιλμ, το οποίο εκμεταλλεύεται όσο μπορεί περισσότερο τα λιγοστά στοιχεία από τα οποία αποτελείται.

Βαθμολογία: