Η Κόρη του Βασιλιά του Βάλτου

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 2/11/2023

Η μεταφορά ευπώλητων μυθιστορημάτων στη μεγάλη οθόνη είναι μια διαδικασία συνυφασμένη με το Χόλιγουντ από τις απαρχές του και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να δούμε πώς πολλά αριστουργήματα οσκαρικών προδιαγραφών πάτησαν σε αυτή τη λογική. Παρατηρώντας όμως τις πιο πρόσφατες απόπειρες, η νοοτροπία των αμερικανών σκηνοθετών φαίνεται να έχει απομακρυνθεί πολύ από τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για μια τέτοια πετυχημένη κατασκευή, ακόμα κι αν έχουμε στον νου μας ότι τα ίδια τα βιβλία μπορεί εξαρχής να μην είναι τόσο καλά όσο παρουσιάζονται.

Υπάρχουν υπερβολικά πολλά κοινά στοιχεία με το περσινό “Εκεί Που Τραγουδάνε Οι Καραβίδες” σε σχέση με τη σκηνοθετική προσέγγιση, που μου άφησαν το ίδιο μούδιασμα ως προς τη συνολική εμπειρία. Ένα από αυτά είναι ο τρόπος που η ταινία καταλήγει να παραδίδει ένα δράμα που προσπαθεί να είναι θρίλερ, αλλά στην προσπάθειά της να προσφέρει στιγμές ώστε να γαντζώσει τον θεατή, παρουσιάζει τα γεγονότα με ένα είδος σασπένς που καταλήγει να είναι εξαιρετικά αδύναμο σε αυτό που προτείνει, παρατείνοντας συνεχώς την αφήγηση με λεπτομέρειες γύρω από το παρελθόν των χαρακτήρων που έχουν ήδη υπονοηθεί ξεκάθαρα. Υπάρχει ένας αέρας αρχαίας τραγωδίας που διέπει την ιστορία, παρότι το πεπρωμένο της πατροκτονίας ακολουθεί ένα ψυχαναλυτικό υπόβαθρο με τον τρόπο που ο θάνατος του πατέρα αντιπροσωπεύει το κλειδί για την ηρωίδα Ελένα ώστε να θάψει το βαρύ παρελθόν που κρέμεται από πάνω της σαν σκιά. Σε αυτό συμβάλλει το χωροταξικό τερέν του ανάγλυφου βαλτωμένου τοπίου και του πυκνού δάσους που το περιβάλλει, καθώς παρακολουθούμε μια σχεδόν συμβιωτική σχέση πατέρα-κόρης. Η μικρή Ελένα έμαθε τα πάντα για την επιβίωση από τον αινιγματικό πατέρα της και είναι χαρούμενη γιατί δεν ξέρει ότι η ίδια η ύπαρξή της είναι συνέπεια των βίαιων πράξεών του. Ως ενήλικη, καλείται να επιλέξει αν θα επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της και να αποφασίσει μόνη της αν αποδέχεται ή όχι την παρουσία του πατέρα της στη ζωή της. Η απεραντοσύνη του άγριου τοπίου συνοδεύει υπέροχα την εσωτερική αυτή σύγκρουση, καθώς λειτουργεί ταυτόχρονα ως απειλή και σύμμαχος, ωστόσο ο Neil Burger επιχειρεί μόνο σποραδικά και εν είδει τεχνάσματος να παρουσιάσει το περιβάλλον ως μια εξωτερική αναπαράσταση των χαρακτήρων. Αυτό που παραμένει ξεκάθαρο είναι η συμβολική σημασία της πιθανότητας της εξόντωσης του πατέρα ως το μόνο μέσο για επιβίωση.

Αυτή η σχεδόν μυθολογική διάσταση υποβόσκει διαρκώς σε μια ταινία που δυστυχώς δείχνει πάντα πρόθυμη να ακολουθήσει τον πιο εύκολο δρόμο και να επεξηγεί με λεπτομέρειες τις καταστάσεις και τους χαρακτήρες που εμπλέκονται σε αυτές, τη στιγμή που μια γενικότερη εικόνα της ιστορίας θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένας πολύτιμος δραματικός σύμμαχος. Το υλικό προσφέρει ένα πολυδιάστατο περιεχόμενο και άφθονα υπονοούμενα γύρω από τις σχέσεις πατέρα-κόρης, αλλά ο Burger το αντιμετωπίζει με δειλό τρόπο αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις σχέσεις της Ελένα με τον θετό ινδιάνικης καταγωγής πατέρα -εξαιρετικά χαμένη ευκαιρία γύρω από την έννοια της κληρονομιάς- και τον ίδιο της τον σύζυγο με την κόρη τους σε μια ανύπαρκτη βαθιάς σημασίας υποπλοκή.

Η Daisy Ridley έχει την πιο δύσκολη ερμηνευτική αποστολή, καθώς ο χαρακτήρας της χρειάζεται να περιηγηθεί σε μια σειρά αντικρουόμενων συναισθημάτων και δίνει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα όταν απεικονίζει τις εσωτερικές συγκρούσεις και τον πόνο της επανεξέτασης του παρελθόντος, στα στενά πλαίσια που της επιτρέπει η σκηνοθετική προσέγγιση. Από την άλλη, ο Ben Mendelsohn χρησιμοποιεί επιδέξια τη σταθερή και βροντερή φωνή του για να δώσει τα απειλητικά περιγράμματα του χαρακτήρα, μεταφέροντας το πώς κατέληξε να είναι τόσο συναρπαστικός για ένα μικρό κορίτσι. Ο Garrett Hedlund στον ρόλο του συζύγου της Ελένα είναι απλώς μια ενδεικτική φιγούρα ακραία παραγκωνισμένη με σκοπό να ενισχύσει απλώς το οικογενειακό άυλο μελόδραμα.

Η “Κόρη του Βασιλιά του Βάλτου” έχει καλές προθέσεις και αναμφισβήτητα καλές ερμηνείες αλλά χάνεται σε μια θάλασσα από αμφίβολες αφηγηματικές αποφάσεις και αισθητικές επιλογές στην αναπαράσταση των χρονικών εναλλαγών, με τον Neil Burger να μην είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τα αλληγορικά στρώματα που του προσφέρει μια ιστορία με ορατές τις δυνατότητες να έφτανε σε μεγαλύτερα ύψη αν η φιλοδοξία του ίδιου ήταν περισσότερο σύμφωνη με αυτήν.

Βαθμολογία: