Η Συγκάλυψη

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 22/9/2022

Όταν η εμφάνιση ενός ανήλικου Ρομά στα σύνορα επαναφέρει στο προσκήνιο μια υπόθεση παιδικής πορνογραφίας που δεν κατάφερε να διαλευκάνει, ο έμπειρος πλην εμφανώς καταβεβλημένος ψυχικά αστυνόμος Καρλ Μορκ αναγκάζεται να επιστρέψει στη δράση. Το «The Marco Effect» είναι η νέα μεταφορά έργου της υπερδημοφιλούς σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας και συγκεκριμένα η πέμπτη κατά σειρά διασκευή μυθιστορήματος του Γιούσι Άντλερ-Όλσεν, αυτή τη φορά με τον Ούλριχ Τόμσεν στον ρόλο του σκληροτράχηλου πρωταγωνιστή.

Το νέο κεφάλαιο αυτής της λογοτεχνικής και κινηματογραφικής saga, με ανανεωμένο το καστ, έχει θυμώσει τους φανατικούς οπαδούς του είδους, οι οποίοι διαβάζουν πλείστες ανορθογραφίες σε αυτή την προσπάθεια ανανέωσης˙ οι υπόλοιποι, πάντως, θα διακρίνουν πολλές από τις γνώριμες συμβάσεις του υπο-είδους. Ψυχρό τοπίο, υπομονετική σκηνοθεσία που επενδύει πολλά στην απόκοσμη σαγήνη των μακρινών πλάνων, και μετρημένες, εύστοχες, ερμηνείες είναι ό,τι σημαντικότερο έχει να επιδείξει η ταινία του Μάρτιν Ζάντβιλετ, ο οποίος διαδέχεται στη σκηνοθετική καρέκλα σημαντικά ονόματα του σκανδιναβικού σινεμά, όπως οι Κρίστοφερ Μπόε και Χανς Πέτερ Μόλαντ.

Δυστυχώς, το σενάριο αδυνατεί να υποστηρίξει την ιστορία που αφηγείται ο Ζάντβιλετ, υπό την έννοια ότι οι συνεχείς τροπές και τα σημαντικά γεγονότα δεν λαμβάνουν χώρα με τρόπο που μπορεί να συναρπάσει το κοινό. Αυτό που ξεκινάει σαν μια σταδιακή καταβύθιση σε έναν κόσμο διαφθοράς και αδιανόητης αδικίας, καταλήγει σε μια διαρκή εναλλαγή συμβάντων που μαρτυρούν την αγωνία του δημιουργού να ισορροπήσει ανάμεσα στους πυλώνες της ιστορίας του, καθένας εκ των οποίων φαντάζει ριγμένος στην τελική μοιρασιά. Το αφηγηματικό υλικό, απλωμένο κατάλληλα στον φιλμικό χρόνο, διαθέτει αναμφίβολα  το αναγκαίο δραματικό βάρος, ωστόσο η διαχείρισή του μετατρέπει την αστυνομική έρευνα σε αδιάφορη διαδικασία. Οι ανατροπές είναι εμφανώς προβλέψιμες, ενώ από ένα σημείο και μετά φαντάζουν σχηματικές.

Το τελικό αποτέλεσμα αφήνει την αίσθηση ότι πιθανότατα θα ανέπνεε περισσότερο στο χαρτί, αφού οι εγγενείς κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις της ιστορίας δεν καταφέρνουν να περιβάλλουν αποτελεσματικά το μυστήριο όσο αυτό ξετυλίγεται. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η «Συγκάλυψη» δεν θα βρει το κοινό της. Μπορεί να είναι εντέλει μια άνευρη μεταφορά που δεν κατορθώνει να γλυτώσει από κοινοτοπίες, αλλά τα βασικά τα έχει: προσωπικούς δαίμονες, πολιτική συνωμοσία, διεφθαρμένα αδιέξοδα, ενταγμένα στο πλαίσιο μιας δωρικής κινηματογράφησης που δεν παλεύει να εντυπωσιάσει. Στο πλαίσιο όμως των δυνατοτήτων που αναδύονται από την ιστορία, τελικά παράγει λιγότερη κινηματογραφική αξία από την προσδοκώμενη.

Βαθμολογία: