Ο Εμφύλιος Πόλεμος που ρήμαξε τη χώρα τελείωσε, και ένας απ’ τους πολλούς φυγάδες αγωνιστές της αριστεράς, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το αφοπλιστικό χαμόγελο και το γαρύφαλλο, πρώην λοχαγός του ΕΛΑΣ, επιστρέφει στην Ελλάδα. Με το συνθηματικό όνομα Κώστας κρύβεται στο σπίτι ενός συντρόφου κι έρχεται σ’ επαφή με τον Νίκο Πλουμπίδη, καθώς και με άλλα μέλη του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, θέλοντας να εδραιώσει τη γαλήνη και να βοηθήσει την ανασυγκρότηση του τόπου, αντιμετωπίζει τους κομμουνιστές με σχετική επιείκεια. Οι στρατιωτικοί και οι μυστικές υπηρεσίες, όμως, με επικεφαλής τον διευθυντή ασφαλείας και τον αρχηγό της ΚΥΠ -υπό την άμεση καθοδήγηση του αμερικανού σταθμάρχη της ΣΙΑ και του πρέσβη των ΗΠΑ- δεν βλέπουν με καλό μάτι τις εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν το κόμμα του Πλαστήρα ξανακερδίζει τις εκλογές. Στην προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την κυβέρνηση, στήνουν μια «κομμουνιστική συνωμοσία» και δίνουν ευρεία δημοσιότητα στη σύλληψη του Μπελογιάννη και της αγαπημένης του συντρόφου Έλλης Ιωαννίδου, καθώς και μερικών άλλων μελών του ΚΚΕ.

Σκηνοθεσία:

Νίκος Τζίμας

Κύριοι Ρόλοι:

Φοίβος Γκικόπουλος … Νίκος Μπελογιάννης

Μίρκα Παπακωνσταντίνου … Έλλη Παππά

Αντώνης Αντωνίου … Νίκος Πλουμπίδης

Μάνος Κατράκης … Νικόλαος Πλαστήρας

Αλέκος Αλεξανδράκης … Γεώργιος Καρτάλης

Κώστας Καζάκος … Κούλης

Βαγγέλης Καζάν … Γεώργιος Παπαδόπουλος

Κώστας Αρζόγλου … Γιώργος

Βασίλης Κολοβός … Αργυριάδης

Αιμιλία Υψηλάντη … Βάσω

Σπύρος Καλογήρου … υπουργός

Ανέστης Βλάχος … Απόστολος

Ντόρα Βολανάκη … Κα Μπελογιάννη

Στέφανος Στρατηγός … ταξίαρχος

Φραγκούλης Φραγκούλης … δικαστής

Αθηνόδωρος Προύσαλης … συνταγματάρχης

Άγγελος Αντωνόπουλος … Tom

Πέτρος Φυσσούν … αστυνομικός διευθυντής

Μίρκα Καλατζοπούλου … τσιλιαδόρος

Στράτος Παχής … μέλος του ΚΚΕ

Κώστας Μεσσάρης … μέλος του ΚΚΕ

Βάσος Ανδρονίδης … υπουργός

Σπύρος Κωνσταντόπουλος … υπουργός

Νίκος Παπαχρήστος … ο βασιλιάς

Γιάννης Φύριος … παπάς

Δημήτρης Ζακυνθινός … Ηλίας Τσιριμώκος

Βασίλης Ανδρεόπουλος … πρέσβης Purefoy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Τάσος Λύτρας, Πότης Παρασκευόπουλος, Νίκος Τζίμας

Παραγωγή: Ηλίας Παρασκευάς

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Φωτογραφία: Νίκος Καβουκίδης

Μοντάζ: Πέτρος Λύκας

Σκηνικά: Έρση Δρίνη, Τάσος Ζωγράφος

Κοστούμια: Έρση Δρίνη

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο
  • Διεθνής Τίτλος: The Man with the Carnation

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο FIPRESCI και ειδικό δίπλωμα στο φεστιβάλ Μόσχας.
  • Γ΄ βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
  • Καλύτερη ταινία από την ένωση κριτικών Αθήνας.
  • Επίσημη πρόταση της Ελλάδας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

  • Ο Νίκος Τζίμας ήθελε να επιλέξει με ακρίβεια το πρόσωπο που θα ερμήνευε τον Νίκο Μπελογιάννη. Μετά από κάποια αποτυχημένα κάστινγκ στην Ελλάδα, ταξίδεψε στην Ιταλία και προσέγγισε με επιτυχία τον Gian Maria Volonte. Όμως, κατά τις πρώτες ημέρες των γυρισμάτων ο μεγάλος ιταλός ηθοποιός ασθένησε βαριά και αναγκάστηκε να αποχωρίσει. Ο σκηνοθέτης ήταν απελπισμένος, αλλά είχε ήδη εντοπίσει το ιδανικό πρόσωπο… στον γραμματέα του Volonte. Προσέγγισε με ζήλο τον Φοίβο Γκικόπουλο και τον έπεισε να ερμηνεύσει για πρώτη φορά στη ζωή του. Αυτή ήταν και η τελευταία, αφού ο Γκικόπουλος συνέχισε να είναι καθηγητής πανεπιστημίου που ήταν και η μοναδική του θέληση.
  • Το φιλμ πήγε πολύ καλά στα ελληνικά ταμεία, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση ανάμεσα στις ταινίες του 1980-81. Έκοψε 618.533 εισιτήρια. Στις 18 Ιουνίου του 2009, η ταινία επαναπροβλήθηκε στις αίθουσες.
  • Τελευταία ταινία της Άρμα Φιλμ, αλλά και πρώτη της μετά από 17 χρόνια.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Στις ερμηνείες των κομματιών του Μίκη Θεοδωράκη, ακούγονται η Μαργαρίτα Ζορμπαλά και η Χορωδία Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/5/2009

Ό,τι κριτική και να κάνεις στον Νίκο Τζίμα, η ταινία του δεν στερείται τον χαρακτήρα της ταινίας-γεγονός, από αυτές που ανά δέκα χρόνια πρέπει να επανεκδίδονται. Με ένα άτυπο ημιντοκιουμενταρίστικο στυλ και κυρίως λόγω της επιμονής στα κλειστά κοντινά πλάνα, η ταινία δεν σου αφήνει περιθώρια να την αμφισβητήσεις ιστορικά. Κυκλώνει μέσω πολιτικών προσώπων το γεγονός της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη, και προσπαθεί να αγγίξει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια όλο το κλίμα της εποχής. Μαζί με μια πολύ προσεγμένη καλλιτεχνική διεύθυνση, το καταφέρνει…

Όμως, ο Τζίμας δεν έχει ενστερνιστεί τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο κι ακολουθεί πρότυπα από αυτά που μας έχουν βγάλει το «κακό» όνομα. Ειρωνικά, η σκηνοθετική του προσέγγιση δεν διαφέρει καθόλου από τις ηρωικές ταινίες που γυρίζονταν επί χούντας, απλά επιλέγει πολιτικά το αντίπαλο τους στρατόπεδο. Είναι ψυχρός κι αυτό το μεταδίδει και στον κεντρικό του χαρακτήρα, ένα ιστορικό πρόσωπο που ανασταίνεται ως εικόνα, αλλά χωρίς διαχρονικό βάθος. Ο Μπελογιάννης του Τζίμα συγκινεί όσους τάσσονται πολιτικά υπέρ του, όσους έχουν να θυμόνται την αυτοθυσία του, αλλά αγγίζει ελάχιστα έναν νέο θεατή, που θα μάθει ιστορία αλλά πολύ λίγα για το τι εστί αγωνιστής. Αναφορικά, θα έλεγα πως μοιάζει σαν να προσεγγίζεις τη λατρεία του Ιησού ως εικόνα και ευαγγέλιο, και να μη μελετάς τας γραφάς…

Δέος προκαλεί η εμφάνιση σύσσωμου του ερμηνευτικού επιτελείου που ήταν «αριστερά» διαθέσιμο τότε, αλλά κι εκεί ο Τζίμας αποτυγχάνει να δώσει περαιτέρω υπόσταση στον όρο υπερπαραγωγή. Χάνει επεισόδια, μικραίνει σεκάνς, δεν προσέχει τη συρραφή σκηνών, δεν ανοίγει το πλάνο του σε συγκεκριμένες σκηνές. Πέρα από τα λόγια του κεντρικού ήρωα στο δικαστήριο, η ιδεολογία υπέρ της μαρτυρικής τότε αριστεράς δεν ακούγεται ποτέ. Ένας δεξιός θα συγκινηθεί από τη συμπαράσταση που προδίδει η ταινία πως είχαν οι ομοϊδεάτες του υπέρ του Μπελογιάννη, αλλά δεν θα πειστεί ποτέ για την απώτερη τιμιότητα του αγώνα του.

Η μαύρη εκείνη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας δεν έχει βρει την ιδανική της αποτύπωση στο σινεμά μας. Ο λαός μας έχει πλέον κατά βάσει συμφιλιωθεί, αλλά είναι καιρός να συμφιλιωθούν και οι ιστορικές μας συνειδήσεις. Πλέον, τα πολιτικά στρατόπεδα δεν μάχονται στους δρόμους, αλλά σε πολιτικά έδρανα. Μια τέτοια εξέλιξη είναι καιρός να την εκμεταλλευτεί κάποιος και να αναπτύξει ιδανικά τον αστείρευτο ιστορικά Έλληνα της τραγελαφικής τότε Ελλάδας. Όχι με όρους άλλων εποχών, σημερινούς. Γιατί κάποιοι μπορεί να επιμένουν πως κάθε πέρυσι και καλύτερα, αλλά σήμερα είναι πιο καθαρή η εικόνα μας και το μυαλό μας από τις πολεμικές άλλων εποχών. Το χειρότερο, δε, είναι να σβήσουμε τις μνήμες και να οδεύουμε σαν να μη συνέβη τίποτα…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

10 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *