Ο Μαγικός Αυλός
- The Magic Flute - Das Vermächtnis der Zauberflöte
- The Magic Flute
- 2022
- Γερμανία
- Αγγλικά, Γερμανικά
- Έπος, Μιούζικαλ, Νεανική, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 13 Απριλίου 2023
Ο 17χρονος Τιμ ονειρευόταν όλη του τη ζωή να πάει στο οικοτροφείο Mozart All Boys. Παρά τον ενθουσιασμό του που έγινε επιτέλους δεκτός, οι πρώτες μέρες του στη διάσημη σχολή δεν εξελίσσονται όπως αναμενόταν. Αντιμέτωπος με έναν εχθρικό διευθυντή, τις αγωνίες του πρώτου έρωτα και τη δυσκολία να βρει την αυθεντική του φωνή, ο Τιμ ανακαλύπτει ένα μυστικό πέρασμα: μια πύλη σε έναν παράλληλο κόσμο. Από εκεί παρασύρεται σε μια νέα πραγματικότητα και βυθίζεται στον κόσμο της όπερας του Μότσαρτ, Ο Μαγικός Αυλός, όπου η φαντασία δεν έχει όρια. Ωστόσο, το να ζει δύο ζωές έχει το τίμημά του, και ο Tιμ κινδυνεύει να απογοητεύσει αυτούς που αγαπά. Πρέπει να διαλέξει, αλλά έχει μάθει αρκετά για να κάνει τη σωστή επιλογή;
Σκηνοθεσία:
Florian Sigl
Κύριοι Ρόλοι:
Jack Wolfe … Tim Walker/πρίγκιπας Tamino
Asha Banks … πριγκίπισσα Pamina
Iwan Rheon … Papageno
Stefi Celma … Papagena
Morris Robinson … πρίγκιπας Sarastro
Rolando Villazon … Enrico Milanesi
Amir Wilson … Anton Milanesi
F. Murray Abraham … Δρ Longbow
Stefan Konarske … Monostatos
Waldemar Kobus … Κος Suessmayr
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Lowery, Jason Young, David White
Στόρι: Florian Sigl
Παραγωγή: Roland Emmerich, Fabian Wolfart, Christopher Zwickler
Μουσική: Martin Stock
Φωτογραφία: Peter Matjasko
Μοντάζ: Alexander Dittner
Σκηνικά: Christoph Kanter
Κοστούμια: Esther Amuser
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Magic Flute – Das Vermachtnis der Zauberflote
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Μαγικός Αυλός
- Διεθνής Τίτλος: The Magic Flute
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Μαγικός Αυλός (1975)
- Ο Μαγικός Αυλός (2006)
Σεναριακή Πηγή
- Όπερα: The Magic Flute των Wolfgang Amadeus Mozart, Emanuel Schikaneder.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη κινηματογραφική επαφή για τον Florian Sigl, που μαζί με κινηματογράφο είχε σπουδάσει και κλασική μουσική.
- Τα γυρίσματα έγιναν στη Βαυαρία, το Σάλτσμπουργκ, το Λονδίνο και τα Κανάρια Νησιά. Η πανδημία απέτρεψε να γίνουν κάποια ακόμα στο Μαρόκο.
- Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο φεστιβάλ της Ζυρίχης στις 30/9/2022, ακριβώς 231 χρόνια από την πρεμιέρα της διάσημης όπερας.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Όλα τα οπερετικά κομμάτια προέρχεται από το λιμπρέτο του Emanuel Schikaneder και σε μουσική Wolfgang Amadeus Mozart από την ομώνυμη όπερα του 1791, και ερμηνεύονται από το καστ. Ανάμεσα στους ηθοποιούς είναι και γνωστοί από τον χώρο της όπερας καλλιτέχνες, όπως οι Sabine Devieilhe, Rolando Villazon και Morris Robinson.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 12/4/2023
Ο “Μαγικός Αυλός” του Μότσαρτ, μία από τις πιο δημοφιλείς όπερες παγκοσμίως, αποτελεί σίγουρα χάρη στην παραμυθένια του ιστορία μια καλή επιλογή για μια ταινία που στοχεύει σε παιδικό κοινό. Εδώ έχουμε μια πραγματικά καλή παραγωγή που διαθέτει τον απαραίτητο προϋπολογισμό και την καλλιτεχνική ικανότητα για να παρουσιάσει στη μεγάλη οθόνη τον πολύχρωμο κόσμο και την ηρωική ιστορία φαντασίας, αλλά αρνείται πεισματικά να απογειωθεί επειδή υποτιμά τη δυνατότητα του αρχικού του υλικού να γοητεύσει το κοινό.
Η ιστορία της όπερας καταλαμβάνει μόνο το ήμισυ της ταινίας, με το υπόλοιπο μισό να ξοδεύεται σε ένα σύγχρονο πλαίσιο όπου ένας μαθητής μουσικής ανακαλύπτει μια μαγική πύλη που τον μεταφέρει στον κόσμο του “Μαγικού Αυλού”, τον οποίο καλείται να σώσει καταλαμβάνοντας τον ρόλο του πρίγκιπα Ταμίνο. Μόνο που οι δύο αυτές ιστορίες εναλλάσσονται χωρίς να υπάρχει κάποια πνευματική σύνδεση μεταξύ τους, με τη ρομαντική υποπλοκή του πραγματικού κόσμου να είναι μόνο μια αντανάκλαση της παραμυθένιας ιστορίας αγάπης που εξελίσσεται με την τυπική αφήγηση μιας ρομαντικής κομεντί.
Όσον αφορά τον κόσμο του “Μαγικού Αυλού”, ο Iwan Rheon στον ρόλο του Παπαγκένο είναι το μεγαλύτερο ατού προσωποποιώντας όλα όσα στην πορεία συμπληρώνουν η μουσική και τα ειδικά εφέ για το σύμπαν που έπλασε ο Μότσαρτ. Η σκηνοθεσία χειρίζεται ικανοποιητικά τις απλοποιημένες μουσικές σκηνές, στις οποίες συμμετέχουν πραγματικές ντίβες της όπερας όπως η Sabine Devieilhe, και σε συνδυασμό με την προσεγμένη δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια, θα μπορούσε να αποτελεί ένα πετυχημένο κινηματογραφικό εγχείρημα αν δεν αντιμετωπιζόταν απλώς σαν αφορμή για φαντασμαγορικό θέαμα.
Στην προσπάθειά του να δώσει στο υλικό της όπερας μια σύγχρονη πινελιά, το σενάριο αναλώνεται σε κουρασμένα κλισέ γύρω από τα άγχη της εφηβικής ηλικίας τα οποία όμως δεν τολμά και να ονοματίσει. Από τον ανασφαλή νταή που φοβάται να απογοητεύσει τον πατέρα του μέχρι τον “πολύ καλό φίλο” που δέχεται εκφοβισμό, η ταινία μοιάζει παραγεμισμένη στην προσπάθειά της να είναι ενδιαφέρουσα, ενώ επιμελώς παραμερίζει το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο στο οποίο οφείλει την ύπαρξή της. Η μουσική του Μότσαρτ και κάποιες πετυχημένες επιμέρους συνθήκες κάνουν την ταινία διασκεδαστική σαν θέαμα, που όμως υποτιμά το κοινό λόγω της απλοϊκότητάς της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
