Η Χαμένη Πόλη

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 23/3/2022

Σε πρόσφατη συνέντευξή τους στο περιοδικό Total Film, οι σκηνοθέτες Aaron και Adam Nee, θέλοντας να υποστηρίξουν την ταινία τους “Η Χαμένη Πόλη”, ανέλυσαν την αγάπη τους για αυτό το εκλιπόν είδος και ειδικά για την ταινία-ορόσημο “Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι”, κάνοντας εκτενείς αναφορές στο πώς τους ενέπνευσε. Καταρχάς θέλω να πω ότι όταν χρειάζεται να δικαιολογήσεις την πρωτοτυπία του έργου σου και να το αποστασιοποιήσεις από το σημείο αναφοράς του, μάλλον δεν απέχει ιδιαίτερα από αυτό σε τίποτα. Επίσης, πόσο εκλιπόν να θεωρήσουμε το είδος της εξωτικής κωμικής περιπέτειας όταν λίγους μήνες μόνο πριν είχαμε το “Jungle Cruise” που επίσης πατούσε στην ατμόσφαιρα του “Πράσινου Διαμαντιού”, ενώ αν θέλουμε να είμαστε και τελείως ειλικρινείς, πόσο απέχουν σε στιλ τα τελευταία “Jumanji” αλλά και το “Uncharted” που ακόμα παίζει στα σινεμά;

Στο προκείμενο τώρα: είναι η “Χαμένη Πόλη” μια καλή ταινία; Ναι. Είναι διασκεδαστική; Αρκετά. Πειράζει που δεν έχω ιδέα τι είναι το “Πράσινο Διαμάντι”; Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό, αν και μπορεί να περάσεις καλύτερα από μένα που κάθε λεπτό έπαιζαν στο κεφάλι μου σκηνές από εκεί λόγω των άπειρων αναφορών που είχε μέσα. Ακόμα και η επιλογή του Daniel Radcliffe θεωρώ πως έγινε επειδή ήταν ό,τι πιο κοντινό μπορούσαν να βρουν σε ηθοποιό στο ύψος του Danny DeVito. Και μπορεί η ταινία να μην καταφέρνει να πιάσει τον επικοινωνιακό της στόχο, δηλαδή να σπάσει τα στερεότυπα, αφού τα έχουν σπάσει στο παρελθόν άλλοι πολύ καλύτερα, αλλά τα αποφεύγει συστηματικά, και οι ηθοποιοί παίζουν το παιχνίδι αυτό με υπέροχη υποκριτική δεινότητα αφού τα ζητήματα για τα οποία το Χόλιγουντ μάς ζητά να το επιβραβεύσουμε επειδή τα χειρίζεται πλέον με ευαισθησία, οι συντελεστές -και θέλω να πιστεύω κι ένα μεγάλο κομμάτι του σινεφίλ κοινού- τα έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Είναι γελοίο να παρουσιάζεις για παράδειγμα στη Σάντρα Μπούλοκ τον ρόλο μιας συγγραφέως που έχει βαρεθεί τα κλισέ του λογοτεχνικού κόσμου ως κάτι ρηξικέλευθο. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγος για να παρακολουθήσεις μια ταινία.

Έχει πέσει βέβαια ικανοποιητική δουλειά στο πώς χειρίζεται η ταινία κάποια θέματα φύλου που από τα 80’s μέχρι σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένα και έχουν προσαρμοστεί στις εποχές μας, όπως η αναφορά στην κλασική σκηνή του καταρράκτη από το “Διαμάντι” που εδώ έχει αντιστραφεί, με τον Channing Tatum να είναι αυτός που προσφέρει τη γυμνή του παρουσία προς τέρψιν των θεατών.

Αν η “Χαμένη Πόλη” είναι must για μια απολαυστική κινηματογραφική βραδιά, το οφείλει στους ηθοποιούς της. Η Sandra Bullock είναι γοητευτικά νευρωτική και όσον αφορά την επιδεξιότητά της στη σωματική κωμωδία, μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τη “Μις με το Ζόρι” του μακρινού 2000. Ο Channing Tatum κάνει κομμάτια την action-star περσόνα του υποδυόμενος ένα γιγαντιαίο ξανθό «χαζοκούταβο» που προσπαθεί να κάνει το σωστό με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα -υπήρχαν πολλές φορές που περίμενα την Bullock να του πει την κλασική ατάκα “Τράβα τον μοχλό, Κρονκ”. Ο πάντα συμπαθής Daniel Radcliffe βγάζει μια αφοπλιστική γοητεία που καλύπτει τη βαθιά κακία ενός επικίνδυνα καρτουνίστικου ρόλου, ενώ ο Brad Pitt είναι ταυτόχρονα από τα καλύτερα και τα χειρότερα στοιχεία της ταινίας: από τη στιγμή που ο ρόλος του τελειώνει, αφήνει μια τρύπα που τίποτα δεν καταφέρνει να την αναπληρώσει στο ίδιο επίπεδο.

Οι σκηνές δράσης δείχνουν μια δημιουργική ικανότητα αλλά αποδυναμώνουν τη screwball λογική του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο υπενθυμίζει ότι η δύναμη της ταινίας προέρχεται από τους ηθοποιούς της και όχι από την προσπάθεια ανάδειξης των τοπίων ως κινηματογραφικό ατού. Μεγαλύτερο ατού αποδεικνύεται η ενδυματολογία και συγκεκριμένα το ρούχο της Bullock, το οποίο ήδη για μένα είναι από τα πιο εμβληματικά και αποτελεσματικά στην ιστορία του είδους.

Παρότι παραγεμισμένο σεναριακά, η αγάπη των σκηνοθετών για το «παιδί» τους είναι εμφανής και σώζει την ταινία από πολλά ζητήματα που εμφανώς θα υπήρχαν αν οι συντελεστές δεν βρίσκονταν εκεί με την ψυχή τους, και καταφέρνουν να κάνουν τον θεατή να προσπεράσει το πόσο παρατραβηγμένη και μη ρεαλιστική είναι η ίδια η ιστορία που αφηγούνται. Αν καταφέρνει εντέλει να είναι σε κάτι πρωτότυπη στην εποχή μας, είναι η ασφάλεια ότι θα προσφέρει σχεδόν σίγουρα μια ουσιαστική ψυχαγωγία και αυτό αφήνει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε, όπως λέει και ο χαρακτήρας του Tatum, «Γιατί να ντρέπεσαι για κάτι που φέρνει χαρά σε τόσο πολύ κόσμο;»…

Βαθμολογία: