
Η εξαιρετική, μα μοναχική συγγραφέας Λορέτα Σέιτζ έχει αφιερώσει την καριέρα της γράφοντας ρομαντικές περιπέτειες σε εξωτικά μέρη με πρωταγωνιστή το πανέμορφο μοντέλο Άλαν, ο οποίος ερμηνεύει τον χαρακτήρα του «Ντας». Στη διάρκεια ενός προωθητικού ταξιδιού συνοδεία του Άλαν, η Λορέτα θα πέσει θύμα απαγωγής από έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο, ο οποίος ελπίζει πως μπορεί να τον οδηγήσει στον θησαυρό της χαμένης αρχαίας πόλης του τελευταίου μυθιστορήματός της. Ο Άλαν, θέλοντας να αποδείξει τον ηρωισμό του και στην πραγματική ζωή, θα αναλάβει να την απελευθερώσει. Ωθούμενο σε μια επική περιπέτεια στη ζούγκλα, το αναπάντεχο δίδυμο θα χρειαστεί να συνεργαστεί προκειμένου να σώσει τον αρχαίο θησαυρό, προτού χαθεί για πάντα.
Σκηνοθεσία:
Aaron Nee
Adam Nee
Κύριοι Ρόλοι:
Sandra Bullock … Loretta Sage
Channing Tatum … Alan Caprison/Dash McMahon
Daniel Radcliffe … Abigail Fairfax
Da’Vine Joy Randolph … Beth Hatten
Patti Harrison … Pratt Caprison
Oscar Nunez … Adrian Austin
Brad Pitt … Jack Trainer
Hector Anibal … Rafi
Raymond Lee … αστυνομικός Gomez
Bowen Yang … Tomshi
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Oren Uziel, Dana Fox, Adam Nee, Aaron Nee
Στόρι: Seth Gordon
Παραγωγή: Sandra Bullock, Liza Chasin, Seth Gordon
Μουσική: Pinar Toprak
Φωτογραφία: Jonathan Sela
Μοντάζ: Craig Alpert
Σκηνικά: Jim Bissell
Κοστούμια: Marlene Stewart
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Lost City
- Ελληνικός Τίτλος: Η Χαμένη Πόλη
Παραλειπόμενα
- Ανακοινώθηκε αρχικά ως The Lost City of D, όπως η ιστορική ταινία του 2016 από τον James Gray, αλλά στη συνέχεια άλλαξε, παρότι η ομοιότητα των δύο τίτλων δεν ήταν τυχαία.
- Ανταλλαγή κάμεο ανάμεσα στον Brad Pitt και τη Sandra Bullock, που έγιναν φίλοι στα γυρίσματα του Bullet Train, όπου η δεύτερη έχει κάμεο και ο Pitt είναι πρωταγωνιστής. Υπάρχει όμως και η εκδοχή ότι ο ενδιάμεσος κρίκος ήταν ο George Clooney, που τηλεφωνούσε κάθε μέρα στον Pitt λέγοντας του να εμφανιστεί εδώ.
- Ο Ryan Reynolds ήταν ο βασικός υποψήφιος για τον κεντρικό ρόλο, αλλά δεν ήρθε σε συμφωνία με την Paramount.
- Με κόστος 68 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ είδε τα κέρδη του να φτάνουν τα 190,8.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 23/3/2022
Σε πρόσφατη συνέντευξή τους στο περιοδικό Total Film, οι σκηνοθέτες Aaron και Adam Nee, θέλοντας να υποστηρίξουν την ταινία τους “Η Χαμένη Πόλη”, ανέλυσαν την αγάπη τους για αυτό το εκλιπόν είδος και ειδικά για την ταινία-ορόσημο “Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι”, κάνοντας εκτενείς αναφορές στο πώς τους ενέπνευσε. Καταρχάς θέλω να πω ότι όταν χρειάζεται να δικαιολογήσεις την πρωτοτυπία του έργου σου και να το αποστασιοποιήσεις από το σημείο αναφοράς του, μάλλον δεν απέχει ιδιαίτερα από αυτό σε τίποτα. Επίσης, πόσο εκλιπόν να θεωρήσουμε το είδος της εξωτικής κωμικής περιπέτειας όταν λίγους μήνες μόνο πριν είχαμε το “Jungle Cruise” που επίσης πατούσε στην ατμόσφαιρα του “Πράσινου Διαμαντιού”, ενώ αν θέλουμε να είμαστε και τελείως ειλικρινείς, πόσο απέχουν σε στιλ τα τελευταία “Jumanji” αλλά και το “Uncharted” που ακόμα παίζει στα σινεμά;
Στο προκείμενο τώρα: είναι η “Χαμένη Πόλη” μια καλή ταινία; Ναι. Είναι διασκεδαστική; Αρκετά. Πειράζει που δεν έχω ιδέα τι είναι το “Πράσινο Διαμάντι”; Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό, αν και μπορεί να περάσεις καλύτερα από μένα που κάθε λεπτό έπαιζαν στο κεφάλι μου σκηνές από εκεί λόγω των άπειρων αναφορών που είχε μέσα. Ακόμα και η επιλογή του Daniel Radcliffe θεωρώ πως έγινε επειδή ήταν ό,τι πιο κοντινό μπορούσαν να βρουν σε ηθοποιό στο ύψος του Danny DeVito. Και μπορεί η ταινία να μην καταφέρνει να πιάσει τον επικοινωνιακό της στόχο, δηλαδή να σπάσει τα στερεότυπα, αφού τα έχουν σπάσει στο παρελθόν άλλοι πολύ καλύτερα, αλλά τα αποφεύγει συστηματικά, και οι ηθοποιοί παίζουν το παιχνίδι αυτό με υπέροχη υποκριτική δεινότητα αφού τα ζητήματα για τα οποία το Χόλιγουντ μάς ζητά να το επιβραβεύσουμε επειδή τα χειρίζεται πλέον με ευαισθησία, οι συντελεστές -και θέλω να πιστεύω κι ένα μεγάλο κομμάτι του σινεφίλ κοινού- τα έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Είναι γελοίο να παρουσιάζεις για παράδειγμα στη Σάντρα Μπούλοκ τον ρόλο μιας συγγραφέως που έχει βαρεθεί τα κλισέ του λογοτεχνικού κόσμου ως κάτι ρηξικέλευθο. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγος για να παρακολουθήσεις μια ταινία.
Έχει πέσει βέβαια ικανοποιητική δουλειά στο πώς χειρίζεται η ταινία κάποια θέματα φύλου που από τα 80’s μέχρι σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένα και έχουν προσαρμοστεί στις εποχές μας, όπως η αναφορά στην κλασική σκηνή του καταρράκτη από το “Διαμάντι” που εδώ έχει αντιστραφεί, με τον Channing Tatum να είναι αυτός που προσφέρει τη γυμνή του παρουσία προς τέρψιν των θεατών.
Αν η “Χαμένη Πόλη” είναι must για μια απολαυστική κινηματογραφική βραδιά, το οφείλει στους ηθοποιούς της. Η Sandra Bullock είναι γοητευτικά νευρωτική και όσον αφορά την επιδεξιότητά της στη σωματική κωμωδία, μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τη “Μις με το Ζόρι” του μακρινού 2000. Ο Channing Tatum κάνει κομμάτια την action-star περσόνα του υποδυόμενος ένα γιγαντιαίο ξανθό «χαζοκούταβο» που προσπαθεί να κάνει το σωστό με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα -υπήρχαν πολλές φορές που περίμενα την Bullock να του πει την κλασική ατάκα “Τράβα τον μοχλό, Κρονκ”. Ο πάντα συμπαθής Daniel Radcliffe βγάζει μια αφοπλιστική γοητεία που καλύπτει τη βαθιά κακία ενός επικίνδυνα καρτουνίστικου ρόλου, ενώ ο Brad Pitt είναι ταυτόχρονα από τα καλύτερα και τα χειρότερα στοιχεία της ταινίας: από τη στιγμή που ο ρόλος του τελειώνει, αφήνει μια τρύπα που τίποτα δεν καταφέρνει να την αναπληρώσει στο ίδιο επίπεδο.
Οι σκηνές δράσης δείχνουν μια δημιουργική ικανότητα αλλά αποδυναμώνουν τη screwball λογική του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο υπενθυμίζει ότι η δύναμη της ταινίας προέρχεται από τους ηθοποιούς της και όχι από την προσπάθεια ανάδειξης των τοπίων ως κινηματογραφικό ατού. Μεγαλύτερο ατού αποδεικνύεται η ενδυματολογία και συγκεκριμένα το ρούχο της Bullock, το οποίο ήδη για μένα είναι από τα πιο εμβληματικά και αποτελεσματικά στην ιστορία του είδους.
Παρότι παραγεμισμένο σεναριακά, η αγάπη των σκηνοθετών για το «παιδί» τους είναι εμφανής και σώζει την ταινία από πολλά ζητήματα που εμφανώς θα υπήρχαν αν οι συντελεστές δεν βρίσκονταν εκεί με την ψυχή τους, και καταφέρνουν να κάνουν τον θεατή να προσπεράσει το πόσο παρατραβηγμένη και μη ρεαλιστική είναι η ίδια η ιστορία που αφηγούνται. Αν καταφέρνει εντέλει να είναι σε κάτι πρωτότυπη στην εποχή μας, είναι η ασφάλεια ότι θα προσφέρει σχεδόν σίγουρα μια ουσιαστική ψυχαγωγία και αυτό αφήνει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε, όπως λέει και ο χαρακτήρας του Tatum, «Γιατί να ντρέπεσαι για κάτι που φέρνει χαρά σε τόσο πολύ κόσμο;»…
Βαθμολογία:
Κρίνοντας από το trailer και από το ότι την διανομή την κάνει η Odeon που πλέον φέρνει κυρίως τριτο-τέταρτες "τηλεοπτικές" παραγωγές του (υπερτιμημένου) Netflix, προβλέπω ότι η ταινία θα είναι μια φοβερή πατατομούφα πρώτης κλάσεως.