Ο Μοναχικός Καβαλάρης

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Lone Ranger

Ελληνικός Τίτλος: Ο Μοναχικός Καβαλάρης

Σεναριακή Πηγή

• Χαρακτήρας: Lone Ranger των Fran Striker, George W. Trendle.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ και μακιγιάζ/κομμώσεων.

Παραλειπόμενα

• Ο Lone Ranger κατάγεται από το ομώνυμο ραδιοφωνικό σίριαλ του 1938. Στη συνέχεια, «εμφανίστηκε» σε αυτό του Green Hornet, στο οποίο το άλτερ-έγκο του σούπερ ήρωα ήταν απόγονος του Τζον Ριντ.
• Υποψήφιες για ρόλους ήταν οι: Jessica Chastain, Abbie Cornish, Andrea Riseborough και Sarah Gadon.
• Το σχέδιο για την ταινία υπάρχει από το 2002.
• Έχοντας πολύ υψηλό μπάτζετ, 400 εκατομμύρια δολάρια μαζί με τα διαφημιστικά έξοδα, τα έσοδα των 260,5 δεν περίεσωσαν τη ζημιά.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 4/7/2013

Ο δικηγόρος Τζον Ριντ γνωρίζεται με τον ιδιόρρυθμο ινδιάνο Τόντο και μαζί ψάχνουν να βρουν τους δολοφόνους του αδελφού του πρώτου, όπως και κείνους που ξεγέλασαν τον Τόντο όταν ήταν παιδί με αποτέλεσμα τον αφανισμό της φυλής του.

Η διάσημη τηλεοπτική σειρά της περιόδου 1949-57 (είχε προηγηθεί ραδιοφωνικό σόου το 1933), που μετά απέδωσε και βιβλία, κόμικς, ταινίες κ.λπ, κατέστησε τον Lone Ranger έναν από τους πιο εμβληματικούς φανταστικούς ήρωες του Φαρ Ουέστ. Βέβαια, στο σήμερα, η αφέλεια της όλης σύλληψης μόνο ως ένα παραμύθι με κωμική διάθεση θα μπορούσε να αναβιώσει. Ο Σίλβερ (το άλογο του Ranger) σχεδόν πετάει από βράχους και προσγειώνεται μέσα σε βαγόνια τρένου ή ο Τόντο διαρκώς ταΐζει το ψόφιο κοράκι που φοράει στο κεφάλι ως καπέλο (αν κι εξηγεί τη συμβολική σημασία) κ.λπ. Και ποιοι θα ήταν πιο κατάλληλοι για το εγχείρημα, από τους συντελεστές της σειράς «Πειρατές της Καραϊβικής»; Δηλαδή: το σενάριο γράφουν οι Τεντ Έλιοτ και Τέρι Ρόσιο (ενώ προστίθεται και ο Τζάστιν Χέιθ των «Δρόμος της Επανάστασης» και «Το Καρφί») και ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι επιστρατεύει και πάλι τον Τζόνι Ντεπ να κάνει μια παραλλαγή του Τζακ Σπάροου ως Τόντο.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιμέναμε. Μια καλοφτιαγμένη περιπέτεια σε ύφος καρτούν, με άψογα χορογραφημένη και μονταρισμένη δράση όπου ο Ντεπ κλέβει την παράσταση, ενώ κι ο Άρμι Χάμερ (ο πρίγκιπας στο «Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου» και ο σύντροφος του Χούβερ στο «J. Edgar») καταφέρνει να μας δώσει έναν τυπικό άνθρωπο του νόμου που σταδιακά γίνεται ήρωας, αφού καταλάβει ότι πρέπει να «καλπάζεις ανάμεσα» από τους νόμους που τελικά είναι ανεπαρκείς και δίνουν την ευκαιρία σε επιχειρηματίες να εγκληματούν «νομίμως». Κατά έναν τρόπο επαναπροσδιορίζεται ο μύθος σύμφωνα με τη σημερινή λογική και ηθική.

Ο μοναχικός καβαλάρης είναι ο σοβαρός χωρίς να γίνεται γραφικός κι ο Τόντο είναι επίσης ο σοβαρός που όμως βγάζει γέλιο. Θέμα καταστάσεων. Εντέλει, οι δυο καλογραμμένοι χαρακτήρες και το κοινωνικό περιεχόμενο αρκούν νομίζω για ένα ψυχαγωγικό φιλμ.

Ακριβώς λόγω της αφέλειας του παλιού μύθου, η ιστορία περνάει ως αφήγηση του Τόντο που υποτίθεται ότι είναι μουσειακό ομοίωμα-έκθεμα σε τσίρκο στις αρχές του 20ού αιώνα κι όχι στο σήμερα. Το ομοίωμα ζωντανεύει μπροστά στα μάτια ενός μικρού αγοριού-επισκέπτη, οπότε αυτό που βλέπουμε είναι εξ ορισμού παραμυθένιο κι όχι ιστορία. Έξυπνο. Μάλιστα, το ότι ο Τόντο εκτίθεται πλάι σε αρκούδα γκρίζλι και βούβαλο, περιέχει μια ειρωνική κριτική για τον ρατσισμό της παλιάς εποχής.

Υπάρχουν εδώ κι εκεί διορθώσεις που θα μπορούσαν να έχουν γίνει, μερικά κοψίματα, μεγαλύτερος ρόλος για την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ σε ρόλο πόρνης του σαλούν, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια απολαυστική περιπέτεια. Στον ρόλο του κακού, ο Τομ Γουίλκινσον τα καταφέρνει με τη γνωστή του άνεση. Το μουσικό θέμα της παλιάς σειράς (η οβερτούρα από τον «Γουλιέλμο Τέλλο» του Ροσίνι) αποτελεί κι εδώ αναπόσπαστο στοιχείο της μυθολογίας.

Βαθμολογία: