Ημερολόγιο Φόνων
- The Limehouse Golem
- 2016
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Ιρλανδικά
- Αστυνομική, Εποχής, Θρίλερ, Μυστηρίου
- 08 Φεβρουαρίου 2018
1880. Μια σειρά απεχθών δολοφονιών έχουν αναστατώσει την επικίνδυνη κοινότητα Λάιμχαουζ του Λονδίνου. Τα εγκλήματα είναι τόσο τερατώδη, που τύπος τα αποδίδει σε ένα μυθικό πλάσμα, το Γκόλεμ. Χωρίς αληθινά στοιχεία στα χέρια της, η αστυνομία τοποθετεί τον σχετικά άπειρο επιθεωρητή Κιλντέρ στην υπόθεση, στην ουσία ένα «σκιάχτρο» για όταν κάνει την επόμενη του εμφάνιση ο δολοφόνος.
Σκηνοθεσία:
Juan Carlos Medina
Κύριοι Ρόλοι:
Bill Nighy … επιθεωρητής John Kildare
Olivia Cooke … Lizzie Cree
Douglas Booth … Dan Leno
Daniel Mays … χωροφύλακας George Flood
Sam Reid … John Cree
Maria Valverde … Aveline Ortega
Eddie Marsan … ο ‘θείος’
Henry Goodman … Karl Marx
Paul Ritter … Augustus Rowley
Morgan Watkins … George Gissing
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jane Goldman
Παραγωγή: Elizabeth Karlsen, Joanna Laurie, Stephen Woolley
Μουσική: Johan Soderqvist
Φωτογραφία: Simon Dennis
Μοντάζ: Justin Krish
Σκηνικά: Grant Montgomery
Κοστούμια: Claire Anderson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Limehouse Golem
- Ελληνικός Τίτλος: Ημερολόγιο Φόνων
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Dan Leno and the Limehouse Golem του Peter Ackroyd.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη σκηνοθετική δουλειά για τον Juan Carlos Medina μακριά από την Ισπανία.
- Ο ρόλος του επιθεωρητή Κίλντερ ήταν αρχικά δοσμένος στον Alan Rickman, αλλά τον πρόλαβε η θανατηφόρα ασθένεια. Η ταινία είναι αφιερωμένη σε αυτόν.
- Η Jane Goldman είχε διαβάσει το βιβλίο χρόνια πριν γίνει επαγγελματίας σεναριογράφος, αλλά από τότε το είχε σημειώσει ως μελλοντική της δουλειά.
- Τα έσοδα ήταν μόλις 2,3 εκατομμύρια δολάρια.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/5/2018
Ευτυχώς που από πλευράς παραγωγής έχει γίνει άρτια δουλειά. Μιλάμε για την αναβίωση του βικτωριανού Λονδίνου, και μάλιστα της πλέον σκιώδης πλευράς του, ένα σκηνικό που εμπλουτίζεται με κιτρινωπή φωτογραφία, ιδανική για τόσο για την εικόνα, όσο και για το θέμα του έργου. Δεν θα αψηφήσουμε φυσικά και την εμφάνιση του Μπιλ Νάι, ενός ηθοποιού που δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε πομπώδεις ερμηνείες για να επιβάλλει την παρουσία του, αρκεί που στέκεται «μακιαβελικά» εντός του κάδρου. Αλλά η σκιώδης πλευρά του φιλμ δεν είναι σε ποιοτική αντιστάθμιση με αυτή της εικονοποίησης του Λονδίνου…
Ο Juan Carlos Medina ξεχνάει κατά το ήμισυ πως γυρίζει θρίλερ μυστηρίου. Πάνω από τη μισή ταινία ασχολούμαστε με ένα κοινό θέμα εποχής, μια ιστορία ανάδειξης ταλέντου, από την οποία δυστυχώς δεν έχουμε και τίποτα να κερδίσουμε που την παρακολουθούμε. Υποτίθεται, δε, ότι εντός της κρύβεται το κλειδί της εύρεσης του ενόχου, αλλά όσο κι αν ψάξετε, ούτε κλειδί, ούτε καν κλειδαριά δεν θα βρείτε. Στην ουσία, αν θεωρήσουμε ότι έχει δοθεί κάποιο στοιχείο, αυτό αφορά την ψυχολογία των χαρακτήρων, μα όχι όπως παρουσιάζεται από το σενάριο, αλλά όπως λογικά και γενικά την υποθέτεις. Αφήστε που πρέπει να αντέξετε και τους ασταμάτητους διαλόγους, που αντί να βοηθάνε διαλογικά το έργο, το καταστούν φαφλατάδικο.
Ο σκηνοθέτης συνολικά θα λέγαμε ότι το θρίλερ το πετάει στον κάδο. Όχι μόνο χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα «αυτοψίας» που αυτόματα κάνει τον υποψιασμένο θεατή να εξαιρέσει υπόπτους (δεν είναι και πολλοί), αλλά δεν δουλεύει καθόλου το αίσθημα απειλής σε κανένα σημείο. Αγωνία, δηλαδή, καμία. Μοιραία, ο θεατής βάζει τυχαία στοιχήματα για το ποιος είναι ο δολοφόνος, αναμένοντας ένα απαράδεκτο από πλευράς λογικής φινάλε που απλά του το ανακοινώνει. Μάλιστα, αυτή η -ας πούμε- ανατροπή φωνάζει από τα μισά της ταινίας, απλά δεν θέλεις μέσα σου να παραδεχθείς ότι θα καταλήξουμε σε αυτό τον εύκολο «εντυπωσιασμό».
Παρότι βασισμένο σε σχετικά σύγχρονο μυθιστόρημα, η γραφή του περισσότερο παραπέμπει σε εποχές που ο αναγνώστης ήταν τελείως ανυποψίαστος (ακόμα και προ-Σέρλοκ Χολμς). Ίσως κι αυτό εγκλωβίστηκε από την αναφορά του σε αληθινούς χαρακτήρες της τότε εποχής, κι έτσι δικαιολογεί την αβάσταχτη απλότητα του.
Μια ταινία που παρακολουθείς με αρκετή όρεξη όταν ξεκινάει, λόγω εικόνας, αλλά δεν αργείς να καταλάβεις ότι δεν έχει σκοπό να καταλήξει κάπου που να αφορά μια ουσία. Είτε δραματική, είτε θριλερική.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
