Μπροστά στα Μάτια της

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 8/6/2008

Για πάνω από μία ώρα ταινίας ετοιμαζόμουν να δηλώσω πως μάλλον ξεφούσκωσε το όνομα-θαύμα του ουκρανο-αμερικανού Vadim Perelman. Ο σκηνοθέτης, που έκανε εντυπωσιακό ντεμπούτο με το Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη, έμεινε σιωπηλός τέσσερα χρόνια και εντέλει, χωρίς να κάνει το δύο στα δύο, κατάφερε να παραμείνει στη λίστα των υπόπτων για μια μελλοντική μεγάλη ταινία…

Το μυστικό του Μπροστά στα Μάτια της είναι καθαρά θριλερικό. Ενώ παρακολουθούμε ένα ατόφιο δράμα ελαχίστων χαρακτήρων, ο Perelman μάς κρύβει το μήνυμα του και τις αληθινές του διαθέσεις σε ένα αλά Οι Άλλοι/Έκτη Αίσθηση φινάλε, που αξίζει όσο μία ταινία ολόκληρη. Ειλικρινά, υπόσχομαι πως όποιος δει την ταινία και δεν καταλάβει απόλυτα το τι συνέβη, θα του απαντήσω με e-mail, αρκεί βέβαια να μου στείλετε ένα πρώτα εσείς. Και αυτό το λέω γιατί δεν θα το πιστέψετε πόσες εκδοχές εκφράστηκαν κατά το πέρας της ταινίας, αφού ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μπερδέψει τον θεατή, κυρίως λόγω του ότι τον αιφνιδιάζει.

Η ταινία κυλάει παράλληλα στο παρόν και στο παρελθόν. Η ανισότητα είναι τόσο έκδηλη, που στιγμές απορείς για την ύπαρξη του επεισοδίου του παρόντος. Το παρελθόν, που κρατάει και το μυστικό αλλά και την ουσία, είναι η ιστορία δύο νεαρών κοριτσιών που θα βρεθούν μπροστά σε ένα τραγικό, όσο και θανατηφόρο περιστατικό παράνοιας, από αυτά που, δυστυχώς, έχει συνηθίσει η Αμερική. Η όλη νοηματική που αναπτύσσεται αγγίζει την έννοια του άδικου χαμού ενός ανθρώπου. Τη διακοπή του νήματος μιας ζωής, από μια σκέτη τρέλα, βγαλμένη μέσα από τη στιγμιαία ανθρώπινη ψυχοπάθεια. Εδώ η παράνοια περιορίζεται στους μαθητές που αιματοκυλούν τα σχολεία τους, αλλά μπορεί να προεκταθεί και στην τρομοκρατία ή την ασυνείδητη δολοφονία.

Η Evan Rachel Wood, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας της, συνεχίζει μια αξιόλογη πορεία και υπόσχεται ένα λαμπρό μέλλον. Αντίθετα, αρνητική εντύπωση μου έκανε η Uma Thurman, που φοβάμαι πως είναι πολύ καλή σε πολλούς τομείς, αλλά όχι στο βαρύ δράμα. Ο τρόπος που συγκινείται εγγίζει άνετα την επιτήδευση, φανερή και σε όλο το τμήμα που παίρνει μέρος. Θετική έκπληξη το άκουσμα των ήχων του James Horner, που εδώ και αρκετά χρόνια εργάζεται ολοένα και σπανιότερα.

Επί του συνόλου, κυλάει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια σαν ένα άνισο δράμα, που το παρελθόν έχει τη δική του γοητεία και το παρόν μοιάζει σαν περιττή προσθήκη. Όμως, το γεμάτο εκπλήξεις φινάλε δίνει ουσία και στα δύο επιμέρους τμήματα και μόνο οι πολύ παρατηρητικοί θα καταλάβουν με ασφάλεια το τι πραγματικά συνέβη. Η τελική αίσθηση που αφήνει είναι πολύ θετική, και κάποιες νότες επιτηδευμένου δράματος συγχωρούνται με τη θριλερική στροφή. Αρνητική η Uma Thurman, αλλά πολύ θετική η νεαρή Evan Rachel Wood, ένα καλό κεφάλαιο για το μελλοντικό, σοβαρό Χόλιγουντ. Δεν θα δείτε, όσοι τυχών το ελπίζετε, ένα νέο Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη, αλλά δεν θα απογοητευτείτε και μόνο που θα λάβετε τροφή για αρκετή συζήτηση, αφού ανοίξουν τα φώτα…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 9/7/2008

Ο πολύ Αμερικανός Vadim Perelman αφήνει πίσω του το προπαγανδιστικό Σπίτι από άμμο και ομίχλη, το οποίο ενισχύθηκε ιδιαιτέρως από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του και καταπιάνεται με μια άλλη νουβέλα, σχόλιο αιχμηρό πάνω στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, προκειμένου να περιγράψει την πτώση του αποκαλούμενου και ως «american dream».

Αυτή τη φορά αναθέτει τους κύριους ρόλους σε δύο πολυτάλαντες και ταυτόχρονα πολυεπίπεδες ηθοποιούς, οι οποίες αν και δεν έχουν την ερμηνευτική αίγλη μίας Jennifer Connelly και ενός Ben Kingsley, πάρα ταύτα δείχνουν ικανές (και το επιβεβαιώνουν) να σηκώσουν στις πλάτες τους δύο μείζονος σημασίας ρόλους. Ρόλοι άκρως διαφορετικοί, που αφορούν όμως το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Ερμηνευτική σύγκρουση δεν υπάρχει, ενώ αν θέλετε να ποντάρετε πάνω τους, το χ δίνει τα καλύτερα ποσοστά. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ο Perelman αγαπάει το ανθρωποκεντρικό σινεμά και δη το ψυχολογικό. Και το δείχνει με κάθε τρόπο. Με μια σχεδόν ακαδημαϊκού τύπου σκηνοθεσία, φτωχή για το θέμα που πραγματεύεται, βυθίζεται στο ψυχικό κόσμο της ηρωίδας του και περιγράφει τη δύναμη του υποσυνείδητου, της βούλησης, τη δύναμη της σκέψης, το βάρος των αναμνήσεων και το ρίσκο των ανθρωπίνων επιλογών. Όλα αυτά μέσα από γεγονότα σύγχρονα και επαναλαμβανόμενα, μαύρες σελίδες για την αμερικάνικη σύγχρονη ιστορία. Θέματα που συγκριτικά με τον Perelman χειρίστηκαν καλύτερα οι Gus Van Sant και Murali K. Thalluri. Δύο παράλληλες ζωές, δύο ολωσδιόλου αντίθετες προσωπικότητες που αφορούν ένα γυναικείο πρόσωπο και δυο ικανές ερμηνεύτριες παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα του σκηνοθέτη και εναλλάσσονται με ρυθμούς κουραστικούς και τρόπους που σε καμία περίπτωση δε θα χαρακτηρίζονταν ευφάνταστοι και ευρηματικοί. Ακόμα και οι φιλοσοφικές, υπαρξιακές αναφορές μένουν αστήρικτες, χάνοντας την αξία τους κατά τη διασκευή του σεναρίου. Οι συνεχείς χρονικές εναλλαγές βαραίνουν την 90λεπτη ιστορία και δίνουν την εντύπωση μια περισσότερο μακροσκελούς και χρονοβόρας αφήγησης, που διασώζεται κατά ένα μέρος από το ανατρεπτικό (όπως ο Perelman θα ήθελε να χαρακτηρίζεται) φινάλε του.

Βαθμολογία: