Η Ταινία Lego 2 (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που όλα κυλούσαν ήρεμα. Όμως, τώρα οι πολίτες αντιμετωπίζουν μια τεράστια νέα απειλή: οι εισβολείς LEGO DUPLO από το διάστημα καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με αστραπιαία ταχύτητα. Ο αγώνας για να τους νικήσουν και να αποκαταστήσουν το σύμπαν της LEGO, θα μεταφέρει τους Έμετ, Λούσι, Μπάτμαν και τους φίλους τους σε απομακρυσμένους ανεξερεύνητους κόσμους, συμπεριλαμβανομένου ενός παράξενου γαλαξία όπου όλα είναι μουσικά. Θα δοκιμάσει το θάρρος τους, τη δημιουργικότητά τους και τις δεξιότητες τους στο κτίσιμο, αλλά ταυτόχρονα θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πόσοι σημαντικοί είναι.

Σκηνοθεσία:

Mike Mitchell

Κύριοι Ρόλοι:

Chris Pratt … Emmet Brickowski/Rex Dangervest (φωνή)

Elizabeth Banks … Lucy/Wyldstyle (φωνή)

Tiffany Haddish … βασίλισσα Watevra Wa-Nabi (φωνή)

Will Arnett … Bruce Wayne/Batman (φωνή)

Stephanie Beatriz … στρατηγός Mayhem/Sweet Mayhem (φωνή)

Charlie Day … Benny (φωνή)

Alison Brie … πριγκίπισσα Unikitty/Ultrakatty (φωνή)

Nick Offerman … MetalBeard (φωνή)

Maya Rudolph … η μαμά

Will Ferrell … ο μπαμπάς

Jadon Sand … Finn

Brooklynn Prince … Bianca

Channing Tatum … Clark Kent/Superman (φωνή)

Jonah Hill … Hal Jordan/Green Lantern (φωνή)

Margot Robbie … Susan/Harley Quinn (φωνή)

Jason Momoa … Arthur Curry/Aquaman (φωνή)

Jonah Hill … Hal Jordan/Green Lantern (φωνή)

Richard Ayoade … Ice Cream Cone (φωνή)

Ben Schwartz … Banarnar (φωνή)

Noel Fielding … Balthazar (φωνή)

Cobie Smulders … Diana Prince/Wonder Woman (φωνή)

Ike Barinholtz … Lex Luthor (φωνή)

Ralph Fiennes … Alfred Pennyworth (φωνή)

Will Forte … Abraham Lincoln (φωνή)

Bruce Willis … Bruce Willis (φωνή)

Gary Payton … Gary Payton (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Phil Lord, Christopher Miller

Στόρι: Phil Lord, Christopher Miller, Matthew Fogel

Παραγωγή: Jinko Gotoh, Roy Lee, Dan Lin, Phil Lord, Christopher Miller

Μουσική: Mark Mothersbaugh

Μοντάζ: Chris McKay

Σκηνικά: Patrick Marc Hanenberger

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Lego Movie 2: The Second Part
Ελληνικός Τίτλος: Η Ταινία Lego 2
Εναλλακτικός Τίτλος: The Lego Movie 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παιχνίδια: Lego Construction Toys των Ole Kirk Christiansen, Godtfred Kirk Christiansen, Jens Nygaard Knudsen.
Στόρι (χαρακτήρες): Η Lego Ταινία των Dan Hageman, Kevin Hageman, Phil Lord, Christopher Miller.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Σχέδια για ένα σίκουελ υπήρχαν πριν την καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία του πρώτου μέρους. Το 2014, ανακοινώθηκε πως σκηνοθέτης θα ήταν ο Chris McKay, ενώ λίγο αργότερα αναφέρθηκε πως ο νέος σκηνοθέτης ήθελε περισσότερους γυναικείους από αντρικούς χαρακτήρες. Αυτό επιβεβαιώθηκε κι από τους αρχικούς δημιουργούς, αλλά τον Φεβρουάριο του 2015 άλλαξε το όνομα του σκηνοθέτη σε αυτό του Rob Schrab. Το 2017, όμως, αναφερόμενες “δημιουργικές διαφορές” οριστικοποίησαν τον Mike Mitchell στη “φλεγόμενη” όπως αποδείχτηκε καρέκλα.
Κατά την Black Friday του 2018, η Warner Bros. έβγαλε τη Lego Ταινία στο YouTube για μία ημέρα μόνο, προωθώντας μαζί το trailer αυτού του σίκουελ. Δεν άργησε να ανακοινωθεί και το The Lego Movie 2 Videogame, για Playstation 4, Xbox One και Nintendo Switch.
Και στα ελληνικά, με τη φωνή των: Τζίνη Παπαδοπούλου (Ζόρικη/Βίλμα), Σταύρος Σιούλης (Έμετ/Φιν), Ντορίνα Θεοχαρίδου (βασίλισσα Τσαπερδόνα), Έβελυν Ασουάντ (στρατηγός Συμφορά), Κωνσταντίνος Κακούρης (Μπάτμαν), Θανάσης Κουρλαμπάς (Σούπερμαν), Φώτης Πετρίδης (Ρεξ/Αβραάμ Λίνκολν), Θάνος Λέκκας (Μπένι), Κώστας Αποστολίδης (Άκουαμαν/μοχθηρός πρόεδρος/ο πατέρας), Γιώργος Σκουφής (Γκριν Λάντερν), Στεφανία Φιλιάδη (πριγκίπισσα Μονοκερούλα/Χάρλεϊ Κουίν), Βασίλης Μήλιος (Σιδερογένης/παγωτό χωνάκι), Κωνσταντίνος Λάγκος (Μπαλταζάρ/Άλφρεντ/Γκάνταλφ), Χρυσούλα Παπαδοπούλου (Γουόντερ Γούμαν/Σούζαν), Δανάη Νικολάτου, Αριάδνη Νικολάτου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Φώτης Πετρίδης. Μετάφραση: Πάνυ Ναούμ. Στίχοι: Πάνος Ασημένιος.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Κεντρικό τραγούδι του φιλμ είναι το Catchy Song, ερμηνευμένο από τον T-Pain και τη That Girl Lay Lay.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου:14/2/2019

Πέντε χρόνια μετά την εξαιρετική LEGO ταινία, οι Phil Lord και Christopher Miller επιστρέφουν ως σεναριογράφοι, με τον Mike Mitchell στη σκηνοθεσία αυτή τη φορά, για να δώσουν μια συνέχεια αντίστοιχης λογικής με την πρώτη ταινία, η οποία είναι εμφανές ότι ως σίκουελ βασίζεται στην ίδια συνταγή, μα δεν αποδεικνύεται αναλόγως εμπνευσμένη.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Έχουμε μια πολύ δυναμική αρχή, όπου μετά από την καταστροφή του Μπρίκσμπουργκ από εξωγήινους, βρίσκουμε τους ήρωες σε έναν μεταποκαλυπτικό κόσμο – αναφορά στο Mad Max. Το έξυπνο αυτοαναφορικό χιούμορ βρίσκεται και πάλι εδώ, οι κινηματογραφικές αναφορές δίνουν και παίρνουν, και μετά την επιστροφή των εξωγήινων για να απαγάγουν κάποιους από τους ήρωες, έχουμε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πολιτική σύγκρουση του καπιταλισμού με την αναρχία, με τις αντίστοιχες θεματικές περί πλύσης εγκεφάλου και ανεξαρτησίας να λαμβάνουν περίοπτη θέση στο ίδιο το σενάριο και την κατεύθυνση της πλοκής, ενώ τα υπέροχα visuals και η πάντα ευρηματική οπτικοποίηση της δράσης κρατούν πάντα τον θεατή σε εγρήγορση.

Και κάπου εδώ, το πράγμα αρχίζει να χαλάει. Η γνώριμη αντιπαραβολή αντιπαραβολή του animation με το live-action, που λειτουργούσε με ευφυέστατο τρόπο ως ανατροπή στην πρώτη ταινία, αρχίζει να εντείνεται υπερβολικά στο δεύτερο μισό. Ο ρυθμός χάνεται και η πλοκή μπερδεύεται αναίτια, ενώ το ίδιο το gimmick καθ’ αυτό δεν κάνει πλέον αίσθηση, και ούτε έχει κάτι το ουσιώδες να προσθέσει. Είναι, βέβαια, θετικό ότι η αντιπαραβολή αυτή δεν προσπαθεί να περάσει ξανά σαν ανατρεπτικό τερτίπι, αλλά βρίσκεται εκεί για να υποστηρίξει μια, τουλάχιστον επιφανειακά, καλοπροαίρετη ιδέα. Το πρόβλημα είναι πως η υποστήριξη της ιδέας αυτής ξαφνικά γκρεμίζει και αποδομεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όλα όσα είχαν με τόσο μεράκι χτιστεί μέχρι πρότινος. Επιπλέον, προκύπτει μια έντονη αίσθηση ανισότητας, όταν ο έξυπνος χειρισμός του σεναρίου, οι συνεχείς αναφορές και οι πολιτικές θεματικές μοιάζουν να απευθύνονται κατά βάση σε ενήλικο κοινό, ενώ ο πυρήνας του κεντρικού στόρι μοιάζει αποκλειστικά παιδικός. Κι ενώ η πρώτη ταινία μάς είχε προκαλέσει έκπληξη με την τόσο ευχάριστα δημιουργική προσέγγιση πάνω στην προώθηση των προϊόντων μιας μεγαλοεταιρείας, κι ενώ ακόμα κι εδώ έχουμε πάλι το ζήτημα αυτό να βρίσκει με αυτοαναφορικό τρόπο τη θέση του στο σενάριο (μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για να αγοράσουμε το προϊόν, ή έχουν τίμιες καλλιτεχνικές προθέσεις και είμαστε εμείς οι κακοπροαίρετοι;), εντέλει το όλο εγχείρημα δείχνει να ενδίδει καθαρά προς τη διαφημιστική του διάσταση, αφήνοντας πίσω τους όποιους στοχασμούς και παίρνοντας “ίσες αποστάσεις” με τρόπο σχεδόν εκνευριστικό.

Δεν είναι κακό έργο σε καμία περίπτωση, καθώς παραμένει απολαυστικό, και παρά τα εμφανή προβλήματά του, διαθέτει πλήθος τεχνικών, αλλά και σεναριακών αρετών. Βρίσκεται, όμως, πολύ μακριά από τη μαγεία του πρώτου.

Βαθμολογία: