Η Επιστροφή των Νεκρών

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Lazarus Effect

Ελληνικός Τίτλος: Η Επιστροφή των Νεκρών

Παραλειπόμενα

• Το όνομα Zoe δεν δόθηκε τυχαία, αλλά αντιστοιχεί στην ελληνική μετάφραση, το Ζωή.
• Η Olivia Wilde δήλωσε ότι ο χαρακτήρας της βασίστηκε σε αυτόν του υποκόμη ντε Βαλμόντ (υπό την ερμηνεία του John Malkovich) στις Επικίνδυνες Σχέσεις (1988).
• Ήταν ολοκληρωμένο από το 2013, αλλά έκανε δύο χρόνια για να βρει διανομή.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 10/4/2015

Όταν αντικρίζει κανείς τον τίτλο της ταινίας, αμέσως σκέφτεται «κάπου το `χω ξαναδεί». Δυστυχώς, τα πράγματα είναι χειρότερα. Περιληπτικά, η έλλειψη σκηνοθετικής φαντασίας συμπληρώνεται άψογα από τη σεναριακή προχειρότητα, και όλα αυτά σε ένα σκηνικό που μπερδεύει το μίνιμαλ με το φτηνό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Ο Frank (Mark Duplass) και η Zoe (Olivia Wilde), 30αρηδες γιατροί, έχουν αφιερώσει όλη τους την επιστημονική δραστηριότητα στη δημιουργία ενός ορού που θα επαναφέρει τους νεκρούς από τον άλλο κόσμο. Όταν, με τη βοήθεια της ομάδας που τους πλαισιώνει, καταφέρνουν να αναστήσουν έναν σκύλο, τα μαντάτα φτάνουν στα αυτιά της διοίκησης του νοσοκομείου, η οποία τους βγάζει από το project εν μία νυκτί. Τρυπώνουν όμως παράνομα στο εργαστήριο, αποφασισμένοι να επαναλάβουν το πείραμα σε ένα δεύτερο σκυλί. Εκεί συμβαίνει το μοιραίο: η Zoe παθαίνει ηλεκτροπληξία και σωριάζεται άψυχη στο έδαφος. Και, φυσικά, ο μέχρι τότε αυστηρά λογικός Frank, αποφασίζει να την επαναφέρει στη ζωή. Μόνο που δεν επιστρέφει ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος…

Η αρχική ιδέα δεν είναι κακή, παρότι υπάρχουν εκατοντάδες ταινίες παρεμφερούς θεματικής. Η πρωτοτυπία όμως στη θεματολογία δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο αποτυγχάνει το παρόν θρίλερ. Το στόρι εξελίσσεται συνολικά για περίπου 45 δευτερόλεπτα, αλλά και πέρα από αυτό, οι σκηνές που φιλοδοξούν να τρομάξουν τον θεατή είναι τυποποιημένες, σαν να βγήκαν από αντίστοιχο εργοστάσιο μαζικής παραγωγής. Η συνολική ατμόσφαιρα είναι μεν ανεκτή για έναν οπαδό του είδους, αλλά αδυνατεί να καλύψει αφενός τη συνολική κενότητα περιεχομένου που μαστίζει το φιλμ και την ευτέλεια της παραγωγής αφετέρου.

Τα όποια σεναριακά ευρήματα, όπως π.χ. η φιλοσοφική αναζήτηση περί του αν ο άνθρωπος δικαιούται να παίζει τον ρόλο του θεού ή περί του πώς τα ψυχικά τραύματα που φέρει κανείς τον σημαδεύουν σε κάθε πτυχή της ζωής του, παρότι θα μπορούσαν να ανεβάσουν ποιοτικά την ταινία, δίνουν την εντύπωση ότι εντάχθηκαν στην πλοκή βεβιασμένα και με μηδενική ανάπτυξη, σαν σκόρπιες σκέψεις σε ένα κομμάτι πρόχειρο χαρτί, το οποίο έμελλε να είναι το τελικό σενάριο της ταινίας. Καταλήγουν τελικά να ζημιώνουν περισσότερο το φιλμ από όσο το ωφελούν, καθώς απλώνουν πάνω του έναν μανδύα σοβαροφάνειας ο οποίος προκαλεί γέλιο.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια ταινία η οποία καταφέρνει να πλατειάσει μέσα σε 80 λεπτά και να χάσει το ενδιαφέρον της κάπου στη μέση. Δίνει την αίσθηση πως γυρίστηκε μόνο για να προστεθεί ένα θρίλερ στο βιογραφικό των συντελεστών της. Δεν είναι καν τόσο κακή, ώστε να γίνει καλή. Έχει όμως ένα προτέρημα: μας θυμίζει αρκετές καλύτερες ομοειδείς ταινίες που ίσως είχαμε ξεχάσει. Ίσως γιατί τις έχει αντιγράψει. Προτιμήστε χωρίς δεύτερη σκέψη το «Φλατλάινερς: Ταξιδιώτες στην Αλλη Ζωή».

Βαθμολογία: