Η Συμμορία των Εντιμότατων

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Lavender Hill Mob

Ελληνικός Τίτλος: Η Υπόθεσις του Λάβεντερ Χιλ [αυθεντικός]

Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Συμμορία των Εντιμότατων [επανέκδοσης]

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Alec Guinness).
• Βραβείο Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία από οποιαδήποτε προέλευση.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο σεναρίου.

Παραλειπόμενα

• Ο σεναριογράφος συνέλαβε την ιδέα κάνοντας έρευνα για το σενάριο ενός αστυνομικού θρίλερ. Τότε συμβουλεύτηκε την Τράπεζα της Αγγλίας, ως προς το ποια θα ήταν η καλύτερη μέθοδος για να ληστευτεί, κι ενώ τα Ealing Studios είχαν ήδη εγκρίνει την παραγωγή. Η “πρόταση” επιτροπής της τράπεζας ήταν κι αυτή που χρησιμοποιήθηκε στο σενάριο.
• Η Audrey Hepburn ερμηνεύει για πρώτη φορά ρόλο με όνομα. Ήταν να έχει μεγαλύτερο ακόμα ρόλο, αλλά είχε θεατρικές υποχρεώσεις.
• Σε ακόμα μικρότερο ρόλο, ο Robert Shaw κάνει ντεμπούτο ως χημικός. Ανάμεσα, δε, στους τελωνειακούς, είναι και ο Ανδρέας Μαλανδρινός.
• Παρότι δεν αποκαλύφθηκε ποτέ το πώς κοινοποιήθηκε αυτή η λεπτομέρεια, ο Alec Guinness και ο Stanley Holloway παραλίγο να πέσουν από τον Πύργο του Άιφελ γυρίζοντας την κλασική σκηνή.
• Μεγάλη η εμπορική απήχηση της ταινίας, τόσο στη χώρα της όσο και στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα στις ΗΠΑ, έμελλε να είναι η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Guinness.
• Το 2011, η ταινία αποκαταστάθηκε στην αρχική της μορφή.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/8/2020

Από τις διασημότερες, αλλά όχι τις καλύτερες κωμωδίες των θρυλικών στούντιο Ealing. Ίσως θα είχατε ένα δίκιο να μου λέγατε ότι τη βλέπω σε μια εποχή που το φιλμ έχει «πατηθεί» από τον χρόνο, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε δικαιολογία για τα πολλά διαμάντια του παρελθόντος. Το αληθινό πρόβλημα εδώ είναι πως το σενάριο είναι εμφανώς γραμμένο ως αστυνομικό θρίλερ, με την πλάκα να αφήνει πολύ χώρο στη θριλερική ιδιότητα, και να μοιάζει ως παραγέμισμα μέσω αυτοσχεδιασμού.

Ας πάμε όμως στα γρήγορα να ξεκαθαρίσουμε ότι η συνύπαρξη του Άλεκ Γκίνες με τον Στάνλεϊ Χόλογουεϊ είναι σκέτη απόλαυση. Το δίδυμο των Σερ είναι το αντίστοιχο βρετανικό στην ιταλική απάντηση του Ο Κλέψας του Κλέψαντος, μόνο που εκεί χρειάζεται πολυάριθμο γκρουπ για να καλύψει τους δύο ερμηνευτικούς «δαίμονες». Με το σενάριο να είναι αγγίζει αρκετά διακριτικά τους χαρακτήρες τους, ένα τους βλέμμα (ειδικά αυτό το «πονηρό» του Γκίνες), μία μικρή κίνηση ή φράση είναι ικανά να σου ξετυλίξουν όλη αυτή τη μετάβαση από τον αγγλικό συντηρητισμό στην εποχή που η αυτοκρατορία πλέον είναι σε πτώση εσωτερικών αξιών. Παραμένουν τζέντλεμεν, αλλά αναστατώνουν μία ολόκληρη χώρα για ένα πλούσιο συνταξιοδοτικό.

Ούτε φυσικά θα αγνοήσουμε τις κλασικές στιγμές της ταινίας, που είναι κι αυτές που ανεβάζει ταχύτητα η δράση. Τόσο στον Πύργο του Άιφελ, όσο και στο κυνηγητό με τα περιπολικά, επικρατεί κάτι το πρωτότυπα για την εποχή ξέφρενο, που πολλοί δημιουργοί θα αναπαράγουν στο μέλλον. Αυτό που γενικά ξεκίνησαν τότε να επιβάλλουν τα Ealing ήταν ένα σινεμά που επέστρεφε στη δεκαετία του 1910 και του 1920, προσαρμόζοντας το λαϊκό της πρόσημο στον ρεαλισμό της μεταπολεμικής περιόδου. Ειδικά στη σκηνή της καταδίωξης, όλο κι αναμένεις να ξεπεταχτούν οι Keystone Cops από κάποια γωνία…

Ωραίο όμως το βρετανικό φλέγμα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελε περισσότερη δουλειά για να δέσει με το αστυνομικό κλίμα. Μιλάμε για ψυχαγωγικό σινεμά (παρότι σήμερα ο όρος «κλασική» μάς το βγάζει λίγο από τον νου), κι ενώ η ποιότητα είναι υψηλή, υπήρχε ανάγκη να απελευθερωθεί το χιούμορ και να χαρακτηρίσει το σύνολο. Ωραίες ατάκες, αλλά όχι λεπτά ξεκαρδιστικές, απλά βγάζουν μια ευφυία που θα ταίριαζε περισσότερο στο ευρωπαϊκό νουάρ. Μια μικρή κρίση ταυτότητας, σε ένα σύνολο όμως που εν έτει 1951 αρκούσε για να αποτελέσει ορόσημο ψυχαγωγίας.

Βαθμολογία: