Η χήρα Έλεν Μάρτιν ξεκινάει για τις διακοπές των ονείρων της, για να καταλήξει καταμεσής σκιερών συναλλαγών, με επίκεντρο μια νομική φίρμα στην Πόλη του Παναμά. Σοκαρισμένη, ανακαλύπτει σύντομα ότι αυτό που για την ίδια ήταν μια μικρή παρενόχληση, είναι ο αφρός ενός βαρελιού γεμάτου από αρχεία που αφορούν off-shore διακίνηση ναρκωτικών, φορολογικές απάτες, λαδώματα και άλλες νομικές “διευκολύνσεις” προς τους πλουσιότερους και ισχυρότερους πολιτικούς ηγέτες ανά τον πλανήτη.

Σκηνοθεσία:

Steven Soderbergh

Κύριοι Ρόλοι:

Meryl Streep … Ellen Martin

Gary Oldman … Jurgen Mossack

Antonio Banderas … Ramon Fonseca

Sharon Stone … Hannah

David Schwimmer … Matthew Quirk

Matthias Schoenaerts … Maywood

Jeffrey Wright … Malchus Irvin Boncamper

Rosalind Chao … Gu Kailai

James Cromwell … Joseph David ‘Joe’ Martin

Robert Patrick … Richard Paris

Nonso Anozie … Charles

Nikki Amuka-Bird … Miranda

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Scott Z. Burns

Παραγωγή: Scott Z. Burns, Lawrence Grey, Gregory Jacobs, Michael Sugar

Μουσική: David Holmes

Φωτογραφία: Steven Soderbergh

Μοντάζ: Steven Soderbergh

Σκηνικά: Howard Cummings

Κοστούμια: Ellen Mirojnick

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Laundromat
  • Ελληνικός Τίτλος: Το Ξέπλυμα

Σεναριακή Πηγή

  • Βιβλίο: Secrecy World: Inside the Panama Papers Investigation of Illicit Money Networks and the Global Elite του Jake Bernstein.

Κύριες Διακρίσεις

  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία μιλάει για τα περίφημα Panama Papers, ένα παγκόσμιας εμβέλειας σκάνδαλο που ξέσπασε το 2016.
  • Οι αληθινοί Mossack και Fonseca έκαναν μήνυση στο Netflix για ευνόητους προσωπικούς τους λόγους, προσπαθώντας να μπλοκάρουν τη διανομή του. Το δικαστήριο δεν τους δικαίωσε.
  • Διαγωνίσθηκε τον Σεπτέμβρη του 2019 στη Βενετία, πήρε μια περιορισμένη διανομή κατά τα τέλη του ίδιου μήνα, και συνέχισε την πορεία του μέσω της πλατφόρμας του Netflix.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 1/11/2019

Μπορεί να μην τα έκανε σαλάτα ο Steven Soderbergh στη νέα του αυτή συνεργασία του με το Netflix, αλλά μια ιδέα σαλατικού υπάρχει ολόγυρα στην ταινία του. Κανείς δεν θα καταλάβει πότε ξεκίνησε και πότε τελείωσε το φιλμ. Ούτε και τι νόημα είχαν τα περισσότερα από όσα είδε στη μικρή του διάρκεια. Για την ακρίβεια, το έργο είναι μια συρραφή από λιθαράκια, που αν δεν είχαν όμως και την κατάλληλη ενδιάμεση αφήγηση σε καίρια σημεία, φοβάμαι ότι θα αποτελούσαν τμήματα ενός πεσμένου τοίχου…

Βασικά, ο πλέον συμπαθής δημιουργός που κάποτε μεσουρανούσε στο αμερικανικό σινεμά, έχει ρίξει κατά πολύ τα στάνταρ των παραγωγών του, αλλά μοιάζει να το πράττει ηθελημένα. Μην ξεχνάμε ότι είναι γνήσιο τέκνο του ανεξάρτητου σινεμά, και νιώθει άνετα τόσο με υψηλό όσο και χαμηλό μπάτζετ. Στην προκειμένη, είναι φανερό ότι θέλει να κοινωνήσει κάτι στον πολύ κόσμο, χωρίς να νοιάζεται να ανεβάσει τον πήχη ποιότητας του. Μόνο που έτσι ρίχνει χαμηλά και την απήχηση που θα μπορούσε να συναντήσει το μήνυμα του, ένα μήνυμα σημαντικότατο για την πληροφόρηση του καθενός.

Ξεχάστε, βασικά, τα περί αφήγησης, μαζί όμως και τα κάτι σαν ντοκιμαντέρ. Ούτε καν ντοκιουντράμα δεν έχουμε. Περισσότερο θα μπορούσαμε να μιλάμε για σκόρπιες σκηνές σε ένα ψηφιδωτό κοινής μεν νοηματικής, αλλά βραδυφλεγές ως προς την ανταπόκριση που θα βρει από τον θεατή. Η κάθε λοιπόν ιστορία προσφέρει λίγα, αλλά τουλάχιστον για τον κοινό νοηματικό σκοπό. Ως κινηματογράφος, όμως, δίνει ακόμα πιο λίγα, μια και ο τρόπος που ο Soderbergh απλώνει τα χαρτιά του βρίσκει τα μισά στο πάτωμα. Έλα όμως που η ουσία αναδύεται, κι αυτό επιτυγχάνεται εντέλει μέσω του λαϊκού ύφους του έργου, και ότι τελικά έχει τον τρόπο μέσω του ζευγαριού Gary Oldman-Antonio Banderas να κάνει λιανά αυτά που στα δελτία ειδήσεων μοιάζουν περίπλοκα. Ο καθένας εδώ έχει την άπλετη ευκαιρία να αντιληφθεί περί του παγκόσμιου αλαλούμ που έχει περιέλθει η φιλελεύθερη οικονομία, και χωρίς να χρειάζεται καμιά μεγάλη ανάλυση γεγονότων. Πιστέψτε με, αν αντί όλου αυτού, ο Soderbergh έβγαζε ένα 15λεπτο σποτάκι στο ίντερνετ, θα προκαλούσε την αίσθηση που εδώ εμμένει να κολυμπάει χαμένη…

Ευτυχώς, το φιλμ έχει σταθερά ένα σατιρικό ύφος, τονίζοντας ότι αυτά που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές μας και τις ρίχνουν σε οικονομικό αδιέξοδο, δεν είναι παρά μια αλά Monty Python κωμωδία. Και ότι αυτοί που καταδυναστεύουν το πορτοφόλι και τον ιδρώτα του προσώπου μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από θρασύτατοι απατεώνες σε καίριες θέσεις. Κάτι που φυσικά είναι μακριά από την κοινή αποδοχή, που θέλει ισχυρούς εξουσιαστές να σχεδιάζουν με το νι και το σίγμα το παγκόσμιο γίγνεσθαι, μέχρι και εξωγήινους ή σιωνιστές να ελέγχουν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ως προς αυτό, η ταινία του Soderbergh είναι σωτήρια, αρκεί όμως να καταφέρεις να της δώσεις σημασία…

Δεν έχει κάτι να σε τραβήξει, να σε κάνει να στρέψεις το βλέμμα πάνω της, κι εντέλει παρότι μεταδίδει ένα υπερπολύτιμο μήνυμα και στην «κουτσή Μαριώ», δύσκολα αυτό περνάει μέσα από εδώ. Μια εύπεπτη ταινία με λαϊκό πρόσημο, αλλά και τόσο πρόχειρο τρόπο μετάδοσης που λίγοι θα πιάσουν το σήμα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

16 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *