Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού (2023)

ΣΥΝΟΨΗ

Η ρωσική σκούνα Ντιμίτερ ναυλώνεται για να μεταφέρει ιδιωτικό φορτίο -είκοσι τέσσερα ασημάδευτα κιβώτια- από τα Καρπάθια όρη στο Λονδίνο. Κατά τη διαδρομή, περίεργα γεγονότα πλήττουν το καταραμένο πλήρωμα, όσο αυτοί προσπαθούν να επιβιώσουν στο ωκεάνιο ταξίδι τους, κυνηγημένοι κάθε νύχτα από μια τρομακτική παρουσία…

Σκηνοθεσία:

Andre Ovredal

Κύριοι Ρόλοι:

Corey Hawkins … Clemens

Aisling Franciosi … Anna

Liam Cunningham … καπετάνιος Eliot

David Dastmalchian … Wojchek

Chris Walley … Abrams

Jon Jon Briones … Joseph

Stefan Kapicic … Olgaren

Martin Furulund … Larsen

Nikolai Nikolaeff … Petrofsky

Woody Norman … Toby

Javier Botet … κόμης Dracula

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Bragi F. Schut, Zak Olkewicz

Στόρι: Bragi F. Schut

Παραγωγή: Bradley J. Fischer, Mike Medavoy

Μουσική: Bear McCreary

Φωτογραφία: Roman Osin, Tom Stern

Μοντάζ: Julian Clarke, Patrick Larsgaard, Christian Wagner

Σκηνικά: Edward Thomas

Κοστούμια: Carlo Poggioli

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Last Voyage of the Demeter
Ελληνικός Τίτλος: Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Dracula: Voyage of the Demeter

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Νοσφεράτου, μια Συμφωνία Τρόμου (1922)
Δράκουλας (1931)
Δράκουλας, ο Βρικόλακας των Καρπαθίων (1958)
Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας (1979)
Κόμης Δράκουλας: Φυγή απ’ τα Καρπάθια (1979)
Δράκουλας (1992)
Van Helsing (2004)
Dracula Untold (2014)
Ρένφιλντ (2023)
Nosferatu (2024)

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα (αποσπάσματα): Dracula του Bram Stoker.

Παραλειπόμενα

Βασίζεται σύμφωνα με τα κρέντιτ σε ένα από τα κεφάλαια του κλασικού έργου του Bram Stoker από το 1897, που φέρει ως τίτλο The Captain’s Log. Στην πραγματικότητα, ο τίτλος του έβδομου κεφαλαίου που εμπεριέχει το ταξίδι αυτό είναι “Cutting from ‘The Dailygraph’, 8 August (Pasted in Mina Murray’s Journal)”. Εντός του συγκεκριμένου υπάρχει ένα τμήμα που ονομάζεται Log of the Demeter. Η ταινία χρησιμοποιεί αυτό, καθώς και κάποια αποσπάσματα πριν και μετά αυτού, πάντα εντός του εβδόμου κεφαλαίου.
Καθώς εργάζονταν σε εργαστήριο κινηματογραφικών μοντέλων στο Χόλιγουντ, ο Bragi F. Schut έτυχε να βρεθεί συνάδελφος με κάποιον που είχε δουλέψει στον Δράκουλα του Francis Ford Coppola. Χρειάστηκε μόνο να δει την αντίστοιχη μινιατούρα του πλοίου Ντιμίτερ που είχε χρησιμοποιηθεί σε εκείνη την ταινία, για να αντλήσει έμπνευση να γράψει μια ταινία τύπου Άλιεν με φόντο το ταξίδι του κόμη στην Αγγλία. Το στόρι ήταν έτοιμο το 2003 όταν και η Phoenix Pictures προσέλαβε τον Robert Schwentke για τη σκηνοθεσία, και τον Mitch Brian για το τελικό κείμενο. Ο προγραμματισμός αυτός τορπιλίστηκε με την εμφάνιση το 2006 ενός νέου στόρι από τον James V. Hart, σεναριογράφο του Δράκουλα του 1992. Το 2009, ο Schwentke αποχώρησε, ενώ ο Marcus Nispel που ανέλαβε περίμενε ότι σε έναν χρόνο θα ξεκινούσαν τα γυρίσματα. Προβλήματα όμως προέκυψαν σε ζητήματα παραγωγής και μπάτζετ, με τον Nispel να δίνει τη θέση του στον Stefan Ruzowitzky. Σε αυτό το σημείο η ταινία θεωρούνταν ένα “καυτό προσεχώς” με βλέμμα προς τα Όσκαρ, και για αυτό βρέθηκαν σε κεντρικές θέσεις του καστ οι Noomi Rapace και Ben Kingsley. Όλα καλά ως εδώ, αλλά ο Ruzowitzky εντέλει προτίμησε το 2011 να κάνει άλλη ταινία. Με τον David Slade πλέον στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, ήρθε η σειρά της Rapace να προτιμήσει τον Προμηθέα, ενώ ο Jude Law συζητούσε με τους παραγωγούς για τον πρώτο ρόλο.
Οι καθυστερήσεις έφεραν την ταινία αρχές του 2012 στα χέρια της Millenium Films, με τον Neil Marshall να προορίζεται για τη σκηνοθεσία. Ο νοβελίστας Lowell Cauffiel είχε αναλάβει αλλαγές επί του σεναρίου, ενώ ο Viggo Mortensen ήταν ο κεντρικός υποψήφιος για τον πρώτο ρόλο. Τέλη του 2014 αποχώρησε ο Marshall και μαζί ακυρώθηκε όλος ο σχεδιασμός.
Η ταινία άρχισε αληθινά να παίρνει σάρκα και οστά το 2019, όταν η Amblin Partners ήρθε στα πράγματα, με τον Andre Ovredal να είναι επιτέλους το όνομα που θα την αναλάμβανε. Αρχές του 2022 ξεκίνησε να χτίζεται το καστ και σε λίγους μήνες Βερολίνο και Μάλτα φιλοξένησαν τα γυρίσματα.
Η Universal, που ανέλαβε την αποκλειστική διανομή, έβγαλε ακόμα ένα τύπου spin-off του Δράκουλα μέσα στην ίδια χρονιά, το Ρένφιλντ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το 2022 είχε υπογράψει για τη μουσική ο Thomas Newman, αλλά αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω του προγραμματισμού του.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 23/8/2023

Στο τέλος του “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ, οι δύο τραγικοί εραστές πεθαίνουν. Είναι μια γνώση που σίγουρα κατέχει το 99,9% των ανθρώπων. Κι αυτό δεν θα με εμπόδιζε από το να δω με χαρά κάθε νέα παραγωγή του έργου. Αυτό δεν ισχύει για την περίπτωση του “Δράκουλα”. Κάθε ταινία εμπνευσμένη από το έργο του Bram Stoker δεν αφορά πλειοψηφικά κάποιο καλλιτεχνικό όραμα αλλά ένα πιασάρικο property, και το ότι έβαλα κατά μέρος την προκατάληψή μου για χάρη του επαγγελματισμού ήταν εντέλει αχρείαστη διαδικασία.

Το ταξίδι του πλοίου Demeter που μεταφέρει τον Δράκουλα στο Λονδίνο καλύπτεται σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου και δεν παίζει κανένα ρόλο στην υπόλοιπη πλοκή, παρότι παρέχει μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική γραφή που συμβάλλει πολύ στην απόλαυση του αναγνώστη. Εδώ, από την άλλη, το υλικό που προσφέρει για σενάριο είναι ένα προδιαγεγραμμένο τέλος καθώς όλοι ξέρουν ότι δεν μένει κανείς ζωντανός, και επίσης η διαδικασία της εξέλιξης είναι απόλυτα προβλέψιμη. Θεωρητικά το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι οι χαρακτήρες και οι ηθοποιοί που τους ερμηνεύουν, και οι παρουσίες των Corey Hawkins και Woody Norman είναι υπερβολικά καλές για την εν λόγω ταινία.

Ο σκηνοθέτης Andre Ovredal γνωρίζει ότι ο θεατής βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τους χαρακτήρες, και επιλέγει να ρίξει το βάρος στην κατασκευή της ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας, εντούτοις έχω σοβαρές αμφιβολίες για τις ικανότητές του έχοντας υποστεί τις “Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι” και την “Αυτοψία”. Αν το “Alien” είναι ένα διαστημικό horror όπου οι χαρακτήρες αποδεκατίζονται ένας-ένας, το “Demeter” είναι ένα θαλασσινό horror, αλλά ο Ovredal ή δεν το έχει καταλάβει ή δεν μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την ιδέα. Για μια ταινία που τα δύο βασικά στοιχεία στην οθόνη είναι το ξύλο του πλοίου και το νερό της θάλασσας, η ψηφιακή αίσθηση των πάντων εκμηδενίζει κάθε επιθυμητή υπόνοια ατμόσφαιρας. Με έκπληξη έμαθα αργότερα ότι ο Δράκουλας δεν είναι μια ψηφιακή κατασκευή αλλά τον υποδύεται ο άνθρωπος Javier Botet. Αναλογιζόμενος ότι παρακολούθησα την ταινία στις ιδανικές συνθήκες προβολής ενός άψογου κινηματογράφου, η ταινία είναι ακόμα ένα επίπονο πρόσφατο παράδειγμα τού πόσο αυτοέλεγχο χρειάζεται ένας σκηνοθέτης μπροστά στις δυνατότητες που του προσφέρουν οι VFX Artists. Αλλά αυτό όπως προείπα προϋποθέτει όραμα για το τελικό αποτέλεσμα.

Σεναριακά η ταινία δεν διστάζει να τραβήξει κάποια πράγματα περισσότερο από το κοινώς αποδεκτό και αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και ανούσιο αφού δεν αρκεί για να διασώσει το γελοιοδέστατο φινάλε, πανομοιότυπο με αυτό από το “Φως του Διαβόλου”, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για ένα υπερφυσικό περιπετειώδες franchise που κανείς δεν ζήτησε.

Βαθμολογία: